KORKMAMAYI ÖĞRET (BUĞLEM)

2. BÖLÜM

Bir boşluğun içine düşmüş gibiyim. Annesiz kaldığım ilk gün gibi bomboşum. Nefes aldımı bile bilmiyorum. Hâlâ o genç çocuğun sözleri kulaklarımda çınlıyor. " seviyorum " demişti. Şimdi de onun kolları arasındaydım. Haraket kabiliyetimi kaybetmiştim sanki. Bir süre sonra onun kokusunu fark edince hızla ondan ayrıldım. Bu koku ona ait olamazdı değil mi? Çöktüğüm yerden bir an da ayağa kalkınca silah yere düştü. Silahımı orada bırakıp salondan çıktım. Beni izleyen meraklı bakışları yok sayıp evden çıktığım da düşünecek halim yoktu. Aklım da sadece onun kokusu vardı. Annem gibi kokuyordu. Güven ve huzur gibi kokuyordu. Annem gibi kokamazdı hiç kimse. Arkama dönüp eve baktığım da kapının önündeydi. Yüzünü baktım benzemiyordu anneme. Koşmaya başladım. Şu an huzura varıncaya kadar koşmak istiyordum. Hiçbir şey düşünmeden durmadan sadece koşmak. Malikânenin sınırlarından çıktığımda tekrar nefes aldığımı hissettim. Tüm o insanlar ve o ihtişam beni boğuyordu. Ne kadar uzaklaşırsam o kadar özgür olurdum. Bu yüzden hızımı kesmeden devam ettim koşmaya. Koştukça daha da özgür oluyordum. Uzun zaman sonra durduğumda duvara dayanıp nefesimi toplamaya çalıştım. Nefes aldıkça boğazım yanıyordu. Biraz sonra nefesimi düzeltince dağılan saçlarımı toplayıp mezarlığa girdim. Mezarın başına gittiğimde mezar taşını öptüm.

" ben geldim " diyerek mezarın kenarına oturdum.

" kızma bana ama yapamıyorum sensiz"
diyerek toprağı avuçladım.

" çok yanlız hissediyorum. " derken avuçlarımda ki toprağı kokladım.

" o da senin gibi kokuyordu. O kim diyeceksin sen şimdi. Ben de bilmiyorum aslında kim olduğunu. Adını bile bilmiyorum. Sadece sen gibi koktuğunu biliyorum..... Sana bir şey söylemeye geldim. " avuçlarımda ki toprağı geri bırakırken biraz daha sokuldum mezar taşına doğru.

" Buğra kız kaçırmış.... Önümde iki seçenek var. Ya onun ve yanında ki kızın ölmesine razı olucam ya da....Ya da kızın abisiyle yani... onunla evlenicem."

" o diyip durma bana benim bir adım var. " duyduğum sesle arkamı döndüğümde onunla göz göze geldim.

" senin burada ne işin var? " ayağa kalkıp karşısına dikildim.

" seni merak ettim. Buraya geleceğini biliyordum. " omuz silkip tekrar mezarın başına gittim. Onu düşünecek halim yoktu.

" Annem....Daha ne kadar kaldı kavuşma vaktine? Ne zaman tekrar yanı başında nefes alıcam? Özledim işte seni. Yapamıyorum işte sensiz. Olmuyor yapamıyorum. Ve ben artık senin de hayallerimle birlikte silinmenden korkuyorum. Benimle birlikte kayboluyor hayallerin anne..... Ne olur al artık beni de yanına"

Tekrar toprağı avuçladım.

" benim sana ihtiyaçım var. "

Bir an da gökgürleyince mezar taşına daha da yaklaştım.

" anne duydun mu? Gökgürüldedi. Ve ben kaç yaşına geldim hâlâ korkuyorum. "

" 26 " korku ile arkamı döndüm. O hâlâ buradaydı. Hemen arkamda. Tekrar gökgürleyince bu sefer ona sarıldım.

" sus ve sadece sarıl. Korkuyorum. " dediğimi yapıp kollarını bana doladı. Gökgürültüsü kesilince ondan ayrıldım.

" teşekkür ederim..... " ismini bilmediğim için susmayı tercih ettim. Ben susunca gülümsedi.

"  Tuğra... İsmim Tuğra. "

Başımı sallayıp ayağa kalktım. Onu arkamda bırakıp mezarlıktan çıktım. Evime gitmek istiyordum. Şu an bana iyi gelebilecek tek şey oradaydı. Adımlarımı hızlandırdım. Daha sonra da koşmaya başladım. Yağmur damlaları yavaş yavaş yeryüzüne iniyordu. İyi ki bir kaç sokak ilerideydi evim. Evimin önüne geldiğim de saksının altına koyduğum anahtarımı alıp kapıyı açtım. Huzur verici koku anında ciğerlerimi doldurdu. Huzur kokuyordu. İçeri girip kapıyı kapattım. Ayakkabılarımı çıkartıp terliklerimi giyindim. Odama gidip hastane kokusu sinmiş kıyafetlerimi değiştirdim. Yorgun bedenimi yatağın üzerine bıraktım. Zihnim ve ruhum bedenimden daha yorgundu. Keşke onları da uyuyarak dinlendirebilseydim. Gözlerimi kapattım. Tüm düşüncelerimi zihnimin en kuytu köşelerine sakladım. Şu an istediğim sadece biraz uykuydu. Sadece biraz uyku...