Magic School

PART 46: How 'bout me?

PRINCESS JOSEFINA'S POV
Natutuwa ako sa pag-bisita ng nga batang 'yon... Nung pinapanood sila umalis nakaramdam nanaman ako ng lungkot, pangunglila...

"Kung hindi lang ako sinumpa ng Deborah na yan, sana'y kapiling ko na ang pamilya ko sa kabilang buhay.

Napahawak ako sa kwintas na aki g suot, ito yung kwintas na iniwan sakin ng kapatid ko.

FLASHBACK...

Mga iyakan, sigawan ang maririnig mo sa huong lugar. Napaka-gulo, puno sila ng galit... Hindi ako mapakaniwala na may ta-traydor sa aking ina, at kaibigan nya pa.

"Habulin nyo sila!" sabi ng isang lalaki, kung hindi ako nagkakamali siya'y inutusan upang paslangin kaming lahat ng pamilya ko, kasama na ang bayan ko. Si Deborah...

"Takbo aking kapatid!" Sigaw ni Serifina. Nasa labing anim na taong gulang kami noon ng mangyari 'yon..

Patuloy kami sa pagtakbo, wala kaming pakialam kung saan na kami mapadpad. Ang importante samin ay ang makatakas, ang makaligtas sa bangungot na ito..

*Swiss...

Inatake kami ng kapatid ko ng isang lightning attack. Nahagip nito ang kaliwang binti ni Serifina..

"Ah!!! Ang sakit!!" Daing nito

"Kapatid ko, tumayo ka na at para makatakas tayo" sabi ko at binalikan sya. Inalalayan ko sya sa pagtayo... Hirap na hirap sya sa pagtakbo. Kay hirap ng sitwasyong ganito. Hindi ko na alam kung nasan ang ina... ang ama...

Inatake nila kami sa pangalawang pagkakataon. Kaming dalawa ay tinamaan ng malakas na ataking 'yon. Natumba kaming dalawa, pinilit akong tumayo pero ang kapatid ko ay wala nang lakas para sa pagtakas.

"Umalis ka na! " kanyang sigaw

"Pero Serifina hindi maari, hindi kita iiwan. " sabi ko

"Iligtas mo ang sarili mo, heto" inabot nya sakin ang kanyang kwintas na may asul na kulay.

"Pero.." sabi ko

"Ayun sila!" Narinig naming sigaw.. Kinuha ko na ang kwintas, tumutulo na ang aming mga luha. Bakit ba nangyayari ito? Anong ginawa naming mali?

"Bilis na. Tandaan mo mahal kita kapatid, mahal na mahal ka namin. Babalik ako.. Babalik ako para inyo nila ina. Umalis ka na" sabi nyang naghihingalo

"Pero---"

"Bilis!!!" Sigaw nya, wala akong nagawa. Tumatakbo ako habang pumapatak ang mga luha..

Sa aking paglingon, nasaksihan ko ang tuluyang pagkamatay ng kapatid ko. Tinamaan sya ng palaso sa mismong dibdib at binawian ng buhay. Tulungan nyo ako, Dyos ko.. Ang tanging nasa isip ko.

Hinahabol pa rin nila ako, dahil alam nila na patay na si Serifina. Patuloy ako sa pagtakbo... Narating ko na ang hanggan sa pagitan ng mundo namin at ng normal na mundo. Hindi...

"Hulihin sya!" Sabi ng mga alagad ni Deborah. Hinuli nila ako, wala akong nagawa. Sinumpa nya ako na hindi mamamatay at mabubuhay lang sa kalungkutan.

END OF THE FLASHBACK

"Kung pwede ko lang maibabalik ang lahat, lahat ng saya at mga ala-ala sa palasyo na ito kasama ang pamilya ko" sabi ko sabay buntong-hininga... Nakatingin sa kawalan.

AENA'S POV
Nasa harap na kami ng gate ng Weslyn Academy.. Papasok na lang kami, nag-tataka lang ako bakit parang ayaw pa ata nila magsi-pasok.

"Guyss, can't believe na nakaya natin ang challenges sa daan. Mga panganib na hinarap natin, mga kaibigang nakilala natin" sabi ni Von, drama mo.

"Hindi naman natin malalagpasan lahat ng yon kung wala tayong teamwork di ba ?" sabi ni Kat

"Ano ba naman kayo, wag nyo nga kaming paiyakin" sabi ni Celeste.

"Pwes pigilan mo" sabi ko bigla, napatingin sila sakin. Kaya naman binawi ko...

"Ang galing nga natin eh" Dugtong ko pa.

Matapos ang drama na iyon, pumasok na kami. Grabe na-miss ko ang paaralang ito. Ang open field, ang cafeteria, ang auditorrium and other places here.

Bumulaga sa'min ang sandamakmak na tao, may mga tarpolina na may naka-lagay na "WELCOME BACK" "WE LOVE YOU PROTECTORS" At iba pa... Sinalubong nila kaming lahat, yakapan doonbat yakapan dito.

JAY'S POV
Lahat ay masaya, lahat namiss ang isa't isa samin. Kasama na ang mga classmates namin... Pero napansin ko na may isang tao na hindi masaya.

"Jane?" sabi ko sa sarili ko. Ewan ko ba? Lumalayo sya samin, napaka-lungkot nya. Papunta sya sa auditorrium, I quitely follow her.

Naupo sya sa bleachers at nakapalungbaba... Napaka-lungkot ng mga mata niya.

"Why're you here?" sabi nyang hindi man lang tumingin sakin. May sharp senses pala siya?

"What are you doing here? Bakit hindi ka makisalimuha doon?" sabi ko

"Hindi nyo ako katulad" sabi nya

"Hah? Pero isa ka sa mga kaibigan namin, kasama ka namin sa problemang hinarap namin. Bahagi ka na ng grupo namin" I said. Pinuntahan ko sya sa bleachers

"But I am different. Daniel is right, I am useless. Pabigat lang ako sa inyo" She said with her saddest tone. What? Naniniwala sya sa sinabi ni Daniel. God..

"Nasabi nya yun kasi galit sya, hindi nya kontrolado ang sarili nya" sabi ko

"But that's the truth, and wait, hindi konatrolado? Eh paano naman akong nasaktan? How 'bout my feelings? How 'bout me? Isa lang naman ang sagot dyan eh, hindi ako karapat-dapat na maging kaibigan nyo. I'm not worthy, I don't deserve it.Bye" she said, umalis na sya. What the h*ll?! Nganga ako sa mga sinabi nya, lakas ng epekto ng dila ni Daniel sa kanya. But she's right, paano naman sya? I think, Daniel needs to eat his pride. Nakakasakit na sya pero hindi nya yun naiisip...

"Ang gulo..." sabi ko at napakamot na lang sa ulo. Pati tuloy ako nadamay, nadidismaya ako... Naiinis ako sa mga nangyari! Bwesit!

------------->

Oh, yan po ang kaganapan. Ano naman kaya yung secret ng parents nila Jane and Von. Ano role ng prinsesa sa buhay ni Jane?

~MarieAlvarado06