Burning Eden | Newt (dutch, the scorch trials)

H25: Mary

"Het is veilig lieverd, je kan oversteken." zegt mijn vader aanmoedigend tegen me, en daarom loop ik netjes over het zebrapad om naar de andere kant van de straat te komen.

We komen net van de bakker vandaan om verse broodjes te halen, en aangezien mama nog wat andere dingen nodig had maar gelukkig is de bakker dichtbij huis.

Tijdens het oversteken over het zebrapad, stap ik elke keer op de witte strepen en doe ik alsof de zwarte strepen water is. Daardoor moet ik grote sprongen maken om het te redden.

Ik weet niet wat het is, maar ik vind dat altijd leuk om te doen!

Al snel ben ik sneller dan de meeste mensen die aan het oversteken zijn, terwijl de auto's keurig wachten op de stoplichten naast ons, en daarom sneller dan papa; als ik dan ook aan de andere kant ben, draai ik me om en kijk ik glimlachend naar hem.

Papa loopt ook glimlachend naar me toe om te kijken hoe ik maar een paar meter van hem vandaag ben, maar ik had nooit van me leven gedacht dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zou glimlachen en ging zien.

Deze glimlach verdwijnt dan ook binnen no-time, want dan gebeurd er iets wat voor altijd op mijn netvlies blijft staan.

Iets zo onvoorspelbaar, dat je met een oog knip het helaas ziet gebeuren; hij wordt aangereden door een auto.

Het heeft maar een seconde nodig voordat mijn brein ontdekt dat hij daar op de grond ligt, doordrenkt in zijn rode bloed en ik kan alleen maar mijn hart horen kloppen.

"Papa!"

Ik hoor mijn stem schor in mijn oren klinken, huilend en in paniek ren ik zonder twijfel naar hem toe, zonder te bedenken wat er om me heen gebeurd.

Wat gebeurd er precies?

Ik zak verloren op mijn knieën naast hem, terwijl mijn knieën over het zebrapad schuren dat ik het voel branden op mijn huid.

Het beeld blijft voor mijn ogen herhalen, terwijl ik vaag naast me andere mensen hoor schreeuwen maar ik kan alleen maar mijn aandacht aan mijn vader besteden.

Mijn papa.

"Papa?" vraag ik trillend, en leg mijn hand op zijn borst waardoor mijn hand nu ook onder het bloed zit; het engste aan deze hele situatie, is dat hij niet antwoord!

Wat is er met hem gebeurd?! Waarom heeft deze persoon mijn vader aangereden?!

Het maakt me bijna niet meer uit wie mijn papa heeft aangereden, want ik wil hem gewoon bij me hebben!

Ik wil hem kunnen knuffelen, maar het enigste waar ik nu trillend naar kan kijken, is het bloed van hem dat op mijn hand is gekomen.

Mijn lichaam voelt niet meer hetzelfde, en ik kan nog harder huilen dan ik me ooit had kunnen bedenken. De emoties gieren door mijn lichaam; ik wil papa terug!

"Stil maar schat," zegt een vrouw plot, en komt naast mij zitten op de grond; de allereerste die echt ons te hulp komt schieten na dit ongeluk, maar ik kan alleen maar mijn hoofd huilend schudden van ongeloof.