Burning Eden | Newt (dutch, the scorch trials)

H27: De Connectie

Ik kan Newt alleen maar aanstaren, in de hoop dat hij iets zegt nadat ik eindelijk het geslacht heb onthuld; het duurde even voordat ik het te weten kwam, maar gelukkig is het zover.

Het is een jongen!

Ik weet dat ik met alles blij zou zijn geweest, dus met een meisje of zelfs met een tweeling. Ik denk dat mijn buik dan groter was geweest, en dat iedereen het had opgemerkt voordat ik überhaupt het woord eruit kon brengen.

Voorlopig heb ik mijn zwangerschap geheim gehouden als je Newt niet meerekent, behalve tegen Teresa. Ik kan het niet geloven dat ik het kort daarna tegen Mary heb gezegd, terwijl je zou veronderstellen dat ik het eerst aan mijn vrienden zou vertellen.

Ik denk dat ik niet mijn zorgen wilde uiten richting mijn vrienden uit de Laar. Het is mooi nieuws, dat geef ik eerlijk toe maar ik weet zeker dat mijn vrienden ook nog hun eigen zorgen hebben; dadelijk komt mijn nieuws niet als geroepen.

Ik schud mezelf al snel weer uit mijn gedachten, en richt me op Newt die mij nog steeds verbaasd aankijkt, en daardoor begint mijn hart sneller te kloppen.

Ik had me niet heel goed op dit moment voorbereid, maar eens moest de eerste keer zijn en dat is nu. Het is ook zijn kind, ook al draagt hij hem niet.

En ergens is het wel grappig dat ik mijn kindje nu "hem" kan noemen, omdat ik weet dat het een jongen is.

Het heeft maar een kwestie van tijd nodig voordat Newt plots mijn wangen vastpakt met zijn handen, waardoor ik kort schrik maar wel hoopvol naar hem kijk. Ik denk dat ik opnieuw in mijn gedachten was verzonken, dat ik geen eens door had dat hij nog moest reageren op mijn nieuwtje.

Gelukkig kan ik al mijn zorgen over zijn gedachten laten gaan, als ik Newt al snel naar me zie glimlachen waardoor ik hetzelfde doe.

Is dit wat ik denk dat het is..?

"Dat is fantastisch Elena!" roept Newt blij, en dat is de reactie waar ik naar zocht. Ik voel me gelijk verliefder worden op hem en vooral nu we hebben geaccepteerd dat we deze jongen samen willen opvoeden.

Ik heb nog niet officieel bevestiging van Newt gehoord, maar je hoeft ook niet altijd te horen te krijgen of iemand ermee instemt. Soms kan je dat voelen, want dat doe ik namelijk.

We hadden voor een korte tijd ruzie, waardoor ik zelf niet meer wist wat ik moest doen; ik dacht bijna niet meer aan de jongen in mijn buik, maar alleen maar aan Newt en het feit dat hij boos op me was.

Ik denk dat we ergens nooit boos op elkaar kunnen blijven, en met deze grote opkomst van onze jongen komen er verantwoordelijkheden. Ik weet dat Newt mij dit niet alleen laat doen.

"Kan je je nog herinneren dat we twijfelden over dit kind?" vraag ik glimlachend, en denk terug aan het moment in het toevluchtsoord van WICKED toen Newt en ik het te horen kregen.

Het is helaas dat onze grote vijand het ook weet; ik heb er geen eens meer over nagedacht en met de trucjes dat ze allemaal hebben, weet ik dat ze er misschien gebruik van gaan maken.

Ik laat dat hen nooit van mijn leven doen, want daar ga ik zeker weten voor zorgen. Het is Newt die voorzichtig mijn wangen los laat en mijn handen stevig vastpakt.

"Ik herinner het me, want het is niet zo lang geleden natuurlijk."

Ik denk dat we juist alles herinneren van onze levens vanaf de Laar, waardoor de rest heel vaag wordt en misschien heeft Newt dit ook. Het lijkt alsof het leven voor de Laar geen eens heeft bestaan, en het juist lastiger wordt om deze herinneringen te accepteren.

Ik vraag dit aan Newt, omdat ik toch wel bevestiging van hem wil horen terwijl ik net nog tegen mezelf zei dat ik het niet hoefde; blijkbaar wel dus.

"Is de twijfel weg? Wil je hem?" vraag ik hoopvol, waardoor Newt al snel weer naar me glimlacht en zijn antwoord kan ik verwachten door zijn blik.