Never Forget This

part 15

Hoofdstuk 15

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik word wakker in een donkere ruimte.

“Madison!” hoor ik iemand roepen. “Ik ben het Louis” hoor ik hem weer. Louis is hier dus ook. Wat doen we hier? En wat doet Louis hier? Opeens schiet me het te binnen, gisteravond ben ik een soort van ontvoerd door mijn ex Joris. Hoe weet hij dat ik hier ben?

“Louis, wat doen we hier?” roep ik terug. De deur van de kamer vliegt open.

“Dachten jullie dat jullie hier gezellig met elkaar konden praten” hoor ik Joris op een dreigende toon zeggen. Ik deins achteruit. “Nou ik dacht het niet” roept hij weer. Ik hoor voetstappen mijn kant op komen, maar zie helemaal niks. Twee handen pakken mijn hoofd stevig vast.

“Eindelijk heb ik je weer voor mezelf Madison” fluistert hij. Er loopt een rilling over mijn rug heen. Dat is nou de reden waarom ik het uitgemaakt heb. Altijd claimen.

“Madison, waarom praat je ingodsnaam met een andere  jongen als mij” schreeuwt Joris tegen me. Ik kijk hem verward aan. Ging hij me nu ook al verbieden om met mijn vrienden om te gaan?

“Mag ik ook al niet meer met mijn vrienden omgaan Joris?” reageer ik boos. Nu gaat hij echt te ver. Hij wil niet dat ik bij mijn vrienden op schoot zit, ik mag geen tweets naar een jongen sturen, hij verbied me uit huis te gaan als hij er niet is en nu gaat hij me verbieden om met mijn vrienden om te gaan? Hij weet echt niet van ophouden.

“Madison je bent van mij, je hoort niet met andere jongens te praten, je hoort niet bij andere mensen te zijn, je hoort alleen bij mij te zijn” schreeuwt hij boos.

“Als jij vind dat een relatie zo hoort te zijn, dan zoek je maar lekker een ander” schreeuw ik terug, en meteen begin ik te rennen. Ik ren maar door en door, als ik maar weg ben van hem, Joris. Op een gegeven moment hoor ik hem niet meer, hij is weg. Ik plof op de grond neer en leg mijn hoofd tussen mijn knieën. Waarom moest dit mij nou weer overkomen?

Sinds dat moment heb ik hem nooit meer gezien. Tot nu. Nu stond hij opeens voor mijn neus, in Florida. Hoe kon hij weten dat ik hier was?

“Eindelijk heb ik je gevonden”  fluistert hij weer. “Ik heb maanden je twitter in de gaten gehouden en nu eindelijk wist ik waar je was” twitter dus, dat was het. Ik probeer te bewegen, maar het lijkt wel of al mijn spieren uitgevallen zijn. Opeens springt het licht aan en zie ik in de verte Louis achter grote tralies zitten.

“Joris, haal Louis onmiddellijk achter die tralies uit” schreeuw ik. Meteen hoor ik zijn voetstappen weer mijn kant op komen.

“Nee liefje, ik laat jou vriendje daar nog even lekker lijden” mijn vriendje? Louis is mijn vriendje helemaal niet, wat dacht hij wel niet.

“Haar vriendje?” vraagt Louis. “Ik ben haar vriendje helemaal niet” zegt hij weer. Ik knik.

“Hij is mijn vriendje niet” hij kijkt ons verbaasd aan.

“Jullie proberen mij in de val te lokken, maar dat gaat jullie mooi niet lukken” zegt hij dreigend. Ik kijk Louis aan.

“MADISON? LOUIS?” hoor ik iemand schreeuwen. Er word aan de deur gerammeld.

“Oh is dat misschien je vriendje?” vraag Joris. “Gelukkig heb ik nog meer hokjes vrij” lacht hij. Ik kijk paniekerig om me heen.

“HARRY REN WEG” schreeuw ik zo hard ik kan. Maar Harry rent niet weg. Natuurlijk niet.

“MADISON BEN JE DAAR?” schreeuwt hij terug.

“RENNEN HARRY RENNEN” schreeuwt Louis nu. Maar het is al te laat. Ik hoor de deur al open gaan.