Never Forget This

part 1

Hoofdstuk 1.

"Madison!!"

"Jaahaaa" roep ik geïrriteerd, het is nu al de 5e keer in 1 minuut dat ze me roept. Vakantiestress, noemt ze dat dan. Ik gooi de laatste spullen in mijn tas, controleer nog 1 keer of ik alles heb en loop de trap af.

"Hehe daar ben je eindelijk" zegt mam.

"Ja, je moet eens niet zo haasten we zijn nog veel te vroeg!" roep ik. Maar ze pakt haar koffers op en loopt naar de auto. Als ze ziet dat ik haar niet volg begint ze te schreeuwen.

"Schiet nou eens op, wil je te laat komen?!" Ik sjok met mijn koffer naar de auto en gooi hem in de achterbak. Mijn moeder legt de koffer recht en gooit ook haar koffer op de achterbank. Ze stapt in de auto en beveelt dat ik ook moet komen. Ik open het portier en ga naast haar zitten.

"Nou." Zegt ze. "Daar gaan we eindelijk." Ze steekt de sleutel in het slot en start de auto.

"Wauww wat is het hier groot."roep ik. Ik ren door de gangen opzoek naar een toilet. Door die 3 uur rijden is mijn blaas aardig vol gaan zitten. Na een minuutje gelopen te hebben kom ik eindelijk bij de wc aan.

"MADISON" Hoor ik opeens. Ik trek mijn broek op, spoel door en loop mijn hokje uit. "Waar was je nou" vraagt mijn moeder. Ik kijk haar ongeïnteresseerd aan en zeg dat ze is even normaal moet doen. Wat denkt ze wel niet, dat ze hier over heel het vliegveld kan schreeuwen. Ze is echt gestoord geworden sinds papa ons verlaten heeft. Ze zouden gaan scheiden omdat het 'beter' was voor hen maar ik merk er helemaal niks van. Mijn moeder is gestoord geworden en kan nooit meer rust hebben. Meestal laat ik haar, maar soms word ik er echt gek van, ze zet me zo vaak voor schut. We lopen samen het toilet uit en huppelen vrolijk naar de band waar we onze koffers op moeten gooien. We kijken onze koffers na totdat ze onder de lintjes doorglijden. Dan horen we een stem uit de boxen boven in het plafond komen.

"Vlucht A3a vertrekt over 10 minuten, ik herhaal vlucht A3a vertrekt over 10 minuten." Mijn moeder kijkt me aan en zegt "Ojee, dat is onze vlucht, we moeten ons haasten." Jahoor, ze moet zich weer haasten. Het zal weer eens niet, altijd haasten, haasten, haasten. We lopen naar onze gate toe en gaan daar op een stoeltje zitten wachten totdat we door het poortje mogen.

"Maak uw riemen vast en klap uw tafeltjes in, we gaan opstijgen." Mam klapt snel haar tafeltje in en controleert of ik mijn riem wel om heb. Zelf doet ze ook haar riem om en pakt mijn hand beet.

"Niet bang zijn meisje." Zegt ze, maar volgens mij is ze zelf banger als ik. Ik voel haar hand trillen en stel haar gerust . "Er kan niks gebeuren mam, ik blijf altijd bij je." "Dankje." Zegt ze, en ze knijpt zachtjes in mijn hand.

Als we eindelijk in de lucht zijn laat mam mijn hand los. Ik klap mijn tafeltje open en leg mijn armen op het tafeltje. Daarna leg ik mijn hoofd in mijn armen en probeer te slapen. Als ik bijna in slaap val hoor ik opeens een stem door de box naast mijn oor komen. "Dames en heren, raak niet in paniek, maar we gaan een noodlanding maken. 1 van onze motoren is uitgevallen, maar maakt u zich vooral geen zorgen we hebben een veilige plek gevonden. Naast me zie ik allemaal mensen hun tafeltjes inklappen en angstig om zich heen kijken. Mijn moeder daarentegen zit heel rustig rond te kijken. Niks voor mijn moeder, maar ik laat het maar zo. Ik voel het vliegtuig schudden, en pak stevig aan de handvaten vast. Toch wel een beetje eng dit. Ik probeer mijn ogen te sluiten en te kalmeren, maar ik hoor huilende baby's, schreeuwende mensen en ruisende geluiden. Ik hoop dat dit goedkomt.

"De noodlanding is goed gegaan, u kunt 1 voor 1 uitstappen." Hoor ik uit de boxen komen.  Fijn, dat is voorbij. Als mam en ik uitstappen zien we een groot landschap met hier en daar wat dieren. Nergens is iets van een huis, of een winkel te bekennen. Ik loop naar een man met een uniform aan en vraag hem of we hier ergens iets kunnen drinken of eten. "Jullie worden met een busje vervoerd naar de stad New York." Zegt hij.

"NEW YORK?!" Roep ik. "Ja is dat zo vreemd?" "Nee dat is juist geweldig, ik wil al mijn hele leven naar New York en nu kom ik daar gewoon door een uitgevallen motor!! Ik ben u zo dankbaar meneer!" "Dat kun je beter tegen de motor zeggen, ik heb hem niet stuk laten gaan. Ik ren naar de motor toe en omhels hem. "Dankje motor." Zeg ik. Alle mensen die inmiddels uit het vliegtuig zijn kijken me raar aan maar het kan me niks schelen, ik ga naar New York!!!.

"En hier hebt u dan het vrijheidsbeeld" Zegt onze gids. Toen we in New York aankwamen zijn we eerst met iedereen iets gaan drinken en eten bij een cafeetje, en daarna zijn we in een busje gestapt en gaan we onze tijd voldoen aan reizen. We zijn al langs het Broadway Theater gekomen en ook hebben we de Brooklyn Bridge gezien. Het is hier echt zo geweldig mooi, dat ik hier nooit meer weg wil. Ik al meer als 70 foto's gemaakt.

Na een uurtje gereden te hebben stopt het busje weer op het landschap waar we geland zijn. Het vliegtuig heeft een nieuwe motor gekregen en we kunnen weer gaan vliegen. Jammer vond ik dat, ik wilde nog wel even in New York blijven, maar ik heb ook wel zin om naar Florida te gaan. Vanaf hier is het nog 6 uur vliegen. Ik denk dat ik maar ga slapen onderweg, wat moet je anders doen in het vliegtuig. Als iedereen weer ingestapt is hoor ik weer hetzelfde stemmetje door de box komen:

"Maak uw riemen vast en klap uw tafeltjes in, we gaan opstijgen." Weer klik in mijn riem vast en ik kijk rustig om me heen. Opeens valt mijn blik op een jongen die een eindje verderop zit. Ik blijf een tijdje naar hem staren maar als hij terugkijkt, kijk ik gauw weg. Jezus wat ziet hij er lekker uit. Hij heeft felblauwe ogen en zijn blonde haren staan alle kanten op. Ik zie in mijn ooghoeken dat hij naar me kijkt en vraag me af wat hij van mij vind. Naar 10 minuten te zitten wachten totdat hij op me afstapt ga ik maar eens proberen een dutje te doen. Hij komt toch nooit. Ik nestel mezelf lekker in de stoel en sluit mijn ogen. Ik doe mijn oortjes in en zet harde muziek op. Na 3 liedjes val ik in een diepe slaap.

"Hallo" Ik voel iemand aan mijn arm shaken. Ik open mijn ogen en zie de jongen van daarstraks ineens naast me zitten.

"Wattefack doe jij hier? En waar is mijn moeder?" Vraag ik verbaasd aan de jongen. "Ze zag mij de hele tijd naar jou kijken en vroeg me of ik naast je wou zitten, ze is dikke vriendinnen met mijn moeder geworden zo te zien." Hij wijst naar de plek waar hij eerst zat en ze heeft inderdaad dikke lol met zijn moeder.

"Hoe heet je eigenlijk?"

"Madison" zeg ik "En jij?"

"Ik heet Jayden" zegt hij. Hij kijkt me even aan en als hij ziet dat ik niet van plan ben te reageren vraagt hij hoe oud ik ben.

"17 en jij?" antwoord ik heel nonchalant.

"18, naar welk hotel ga je in Florida?" Ik doe net alsof ik heel diep nadenk en zeg "Ik zit in het Martha's hotel"

"Ah jammer" Zegt hij. "Dan zit ik niet bij je in het hotel" Ik doe net alsof ik niet teleurgesteld ben, maar stiekem vind ik het wel jammer. Maarja, daar zijn vast veel leukere jongens, denk ik, om mijn vervelende gevoel te laten zakken. Ik pak mijn mobieltje en ga mijn foto's kijken. "Hoe vond jij het eigenlijk in New York" vraag ik.

"Heel gaaf" zegt hij. "Vooral het vrijheidsbeeld vond ik geweldig, dat wou ik altijd al een keer zien." "Ja" probeer ik zo ongeïnteresseerd mogelijk te zeggen. Of het gelukt is weet ik niet, maar hij houd in ieder geval even zijn mond. Ik vraag of hij er problemen mee heeft als ik eventjes ga slapen. "Neehoor" Zegt hij. "Ik wou zelf ook eventjes een dutje doen." "Mooi" zeg ik en ik nestel me weer lekker in mijn stoel, zet mijn muziek weer aan en val in een diepe slaap.

*tets* *tets* *tets*. Ik kijk om me heen en zie iedereen in het vliegtuig klappen. Ook Jayden doet vrolijk mee.

"Psst, waarom klapt iedereen?" Vraag ik aan Jayden. "We zijn veilig geland, iedereen klapt voor de piloot." "Oooh" zeg ik en ik ga ook mee klappen. Als iedereen uitgeklapt is beginnen de eerste mensen op te staan. Ik doe alvast mijn jas aan en pak mijn handbagage op. Als Jayden opstaat en weg wil lopen draagt hij zich nog om: "Fijne vakantie Madison, je bent een bijzonder meisje." Zegt hij nog snel. Ik voel iets kriebelen in mijn maag en zeg "Dankje Jayden, jij ook." Als meer als de helft van de mensen het vliegtuig heeft verlaten, sta ik op. Ik loopt rustig het vliegtuig uit en als ik bij de deur aankom kijk ik naar buiten. Het enige wat ik zie is zon, zee en strand. Dit word de mooiste vakantie ooit.

Dit was hoofdstuk 1, ik ga vrijdag naar London en misschien ga ik in het vliegtuig nog wel schrijven maar dat weet ik niet. Dus als het lang duurt voor de volgende update, dan weet je waar het aan ligt. Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden....

Byeeeee xxxxx