Hi readers, here's the chapter 10 of my first wattpad story. medyo may twist akong ginawa para mas maging exciting ang story. I hope you enjoy it and please do vote for this story and leave some comments. Thanks!!
Setting: Airport
Micah’s POV
Maaga palang ay umalis na ako ng bahay. Mga 10 AM pa naman ang scheduled flight ko. Dalawang araw lang naman. Gusto ko sanang isama si AR pero alam kong busy sya sa pagbisita sa grandparents nya. Okay narin to para kahit paano mawala na sa isip ko si Josh.
“Flight 5909 ready for boarding”
Yun na ang eroplano ko ehehehe.. Cebu here I comeJ
Josh’s POV
Tumawag si mama and papa kagabi. Pinapasunod nila ako sa Cebu at gusto daw nila akong ipakilala sa iba pang business partners nila. Hay ano naming kinalaman ko dun? Pero ano pa nga ba? Wala naman akong magagawa kundi ang sundin sila pero sabi ko instead of private jet eh ordinary flight nalang para di naman ako mainip sa byahe.
“Flight 5909 ready for boarding”
Hay, tawag na ako ng announcer este ng eroplanong sasakyan ko. Di na ako kumuha ng business class dahil mga matatanda nanaman ang makakasama ko dun. Okay na ako sa economic para Masaya.
Kamusta na kaya si Mic. Galit pa kaya sya sa akin?
Setting: loob ng eroplano
Sino kaya makakatabi ko. Sana naman … teka parang pamilyar to ha…
Teka..
“Mi..Mi…Micah??!” napasigaw ako sa gulat
“Josh? Anong ginagawa mo dito” napatayo bigla si Micah sa gulat
“is there anything wrong sir?” Tanong ng flight attendant
“nothing” sagot ko nalang sa flight attendant
Umupo na ako sa tabi ni Micah. Tignan mo nga naman kung maglaro ang panahon. Kagabi lang mag katext kami ngayon magkatabi na kami. Pagkakataon nga naman.
“hmmm… Micah?” pag uumpisa ko
Lumingon ako sa kanya dahil hindi sya sumasagot nong tinawag ko sya. Kaya pala hindi sya sumasagot. May nakapasak na dalawang earphone sa magkabilang tenga nya. Naka shades kaya malamang nakapikit to. Hay…
Micah’s POV:
Kapag minamalas ka nga naman. Kaya nga ako pumayag pumuta ng Cebu para makalimutan tong katabi kong ito. Pero mapang asar talaga ang tadhana pilit kang lumalayo pero pilit naman kayong pinaglalapit. I put my earphones pero hindi naman ako nagpatugtod. Nag soot narin ako ng shades para di nya alam kung saan ako nakatingin at isipin nalang na tulog ako. Sana makapunta na agad itong eroplanong ito sa Cebu para tapos na.
“Please put on your seatbelts”
“put your gadgets on flight mode or turn you mobile phones off”
Annoncement ng pilot. Hudyat na papaalis na ang eroplano.
“hmmm… Micah?” tanong ni Josh
Muntik na akong sumagot at naalala kong naka headset nga pala ako. Buti nalang at soot ko yung shades na to kaya di nya malalaman na gising ako.
Habang nasa byahe kami. Habang nasa ibabaw ng ulap ang eroplano sinasakyan naming. Habang ang ibang pasahero ay naiidlip bigla kong naramdaman ang isang mainit na kamay na humawak sa aking kamay. Hindi ako dapat gumalaw, hindi nya dapat maramdaman na gising ako. Relax mic, Relax lang!!
Josh’s POV
Hindi na ako makatiis. Gustuhin ko man syang kausapin pero tulog. Galit nga ata sya sa akin. Napatitig nalang ako sa mga kamay nya na nakahawak sa left side ng upuan. Ano kayang pakiramdam na hawak ang kamay nya? Malambot kaya ang palad nya? Mainit kaya? Hay…
Akala ko nag iilusyon lamang ako. Namalayan ko nalamang na nakahawak na pala ako sa kamay nya. Timingin ako sa kanya. Di sya gumalaw. Malamang tulog to. Ang lakas ng kabog ng dib dib ko..
Dug dug! Dug dug!!Dug Dug!!
Ang lambot ng kamay nya. Ang lamig.. ha? Bakit malamig? Nininerbyos o nilalamig sya? Ang lamig ng kamay nya. Tumingin ulit ako sa mukha nya. Biglang nagsalita ulit ung pilot
“we are sorry to announce that we need to have an emergency crash”
What the.!! Ano to? Biglang naging maingay ang kaninang tahimik na paligid.
“please stay calm sit down and put your seat belt properly”
Kahit nagkakagulo na sa loob ng eroplano, di ko parin inaalis ang pagkakahawak ko sa kamay ni Micah. Hindi ko alam ang gagawin ko. Tinignan ko ulit si Micah at laking gulat ko sa nakita ko.
Dahil sa sobrang taranta ko di ko napansin na nakayakap na pala sya sa akin at umiiyak.
Micah’s POV:
Matapos kong marinig ang announcement ng piloto, bigla akong bumalik sa katinuan. Ang ingay sa loob ng eroplano. May mga umiiyak, may mga sumisigaw at may mga nakatayo na. Nagpapanic na yung ibang mga pasahero kahit ilang beses nang sinabi ng mga flight attendant na “Stay Calm”.
Naramdaman ko nalang na humihigpit na ang pagkakahawak sa akin ni Josh. Timingin ako sa kanyang mukha, nakatingin lang din sya sa akin. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko para sa taong nakahawak sa kamay ko. Pero kapag kasama ko sya Masaya ako. Kahit anong mangyari basta kasama kita Masaya ako.
Yumakap ako sa kanya.
