My life on pages #2

8

Ik word de volgende ochtend wakker door het licht dat door mijn ramen schijnt. Heb ik die niet dichtgedaan? Ik kijk op mijn wekker. Zeven uur. Ik zucht en sla de deken van me af. Ik kijk de kamer rond opzoek naar mijn koffer. Ik kijk dan in de kast en zie dat al mijn kleren al netjes zijn opgevouwen en opgehangen. Heeft George vast gedaan. Ik pak een kamerjas en sloffen. Het is een mooie Japanse kamerjas, rood met witte bloemen. Ik trek de sloffen en de jas aan en ga naar beneden. 

Beneden staat George in de keuken. Ik loop naar hem toe en kijk in de pannen. Ik zie yoghurt, muesli, ei en broodjes. 'Kan ik je helpen?' vraag ik aan George. Hij merkt nu pas op dat ik hier sta en schrikt even. Hij herstelt zich en schraapt zijn keel. 'Nee dank je, Nina.' zegt hij met een glimlach. Ik knik en pak dan het bestek wat nog op tafel moet worden gelegd. George komt even later de kamer binnen en kijkt verbaasd naar wat ik aan het doen ben. Ik leg het laatste mes neer en loop weer terug naar de keuken om de glazen te pakken. 

'Eet je mee?' vraag ik aan George. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik eet als jullie klaar zijn.' zegt hij vastberaden. Ik haal mijn schouders op en vraag waar de kamer van mijn broertje is. Hij wijst me de weg en loopt dan terug naar de keuken. Ik sta voor een grote witte deur waar in een mooi zwart handschrift Tyler opstaat. Ik grinnik en loop naar binnen. Hij ligt nog te slapen. Op zijn nachtkastje ligt een controller van de playstation. Dat zou de reden zijn dat hij nog niet wakker is. 

'Ty.' 

Geen antwoord. 

'Tyler.' 

Weer geen antwoord. 

Ik schud aan zijn schouders en langzaam wordt hij wakker. Hij kijkt me vragend aan waarom ik om half acht hem wakker maak. 'Ontbijt.' hij springt op en rent naar de kast, hij rent dan weer terug naar mij om me de kamer uit te duwen. 

'Trek iets aan wat netter is, Nina.' zegt hij door de deur. Ik kijk naar mijn kleding. Meent hij dit? Ik zucht en loop terug naar mijn kamer. Ik loop door mijn kast en pak een wit jurkje. Ik trek mijn sandalen erbij aan en doe snel wat mascara op. Ik borstel mijn haar en leg een French Braid in. Ik spray als laatste wat parfum op en loop weer naar beneden. Op de gang kom ik Ty tegen die me goedkeurend aankijkt. Ik rol met mijn ogen bij het zien van zijn kleding. Hij draagt een lichte broek en een zwart t-shirt. In zijn haar zit wat gel. 

'Wat?' vraagt hij normaal. 'Je zag er gewoon niet uit.' 

-

'Nina, Tyler!' roept mijn moeder door de gang. 'Kom op! We gaan wat leuks doen.' ik leg mijn boek aan de kant en loop de gang op. Tyler komt ook aangelopen en kijkt mijn moeder net zo aan als ik, nieuwsgierig. Ze wenkt ons en loopt door naar beneden. 

Ze neemt ons mee naar buiten, waar ik ook mijn vader zie staan. Hij heeft een rijbroek aan en een cap op. Dit kan toch  niet waar zijn. Ik kijk verder naar achter en zie vijf paarden staan. Een bruine, een zwarte, een witte met vlekken, een huidkleurige en een witte zonder vlekken. Ik staar met open mond naar de paarden. 

Mijn vader wijst naar het bruine paard. 'Dit is de jouwe!' roept hij. Ik loop naar hem toe zodat hij niet hoeft te schreeuwen. 'Je mag hem zelf nog een naam geven. De witte zijn van je moeder en mij, de huidkleurige is die van Ty en de zwarte is van George.' ik kijk op bij het horen van die naam. 

'George? Hij heeft zijn eigen paard?' vraag ik verrast. Mijn moeder komt naast me staan en knikt. 'Dat is zijn paard, maar aangezien hij hier woont, kan zijn paard ook  hier, hij gaat het je leren.' ik knik en vraag wanneer. 

'Nu.' ik kijk om en zie George staan, in volledige paardrijkleding, een broek, cap en een vest die de klappen opvangt. En natuurlijk de laarzen. Ik kijk aarzelend van George naar het paard. 'Ik weet het niet hoor, ik heb dit-' begin ik maar George kapt me af. 

'Maakt niet uit, ik leer het je.' ik kijk naar zijn blauwe ogen die zelfverzekerd staan en totaal niet bang, zoals die van mij. Ik zucht diep. 'Help me op dit paard voordat ik niet meer durf.' 

--

'Blijf in de draf! Niet te snel!' roept George vanaf zijn paard. Onze paarden staan in de wei, mijn paard, Annabel, rijdt rondjes terwijl ik probeer mijn houding goed te houden. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik ooit een paard zou rijden. Ik vond ze wel altijd leuk, ik had ook My Little Pony. Annabel is een heel mooi paard, haar bruine vacht glanst en haar zwarte lokken waaien in de wind. Ze heeft een zadel waar in het klein mijn naam geborduurd staat, waarschijnlijk omdat Annabel nog geen naam had. 

Ik vind het saai worden, ik hou Anna alleen maar in de draf, ik wil sneller, veel sneller. Ik kijk naar George maar hij zit even te kijken naar wat Tyler doet, hij kan het al wel beter, maar kan nog niet alleen rijden. Ik spoor Annabel wat aan en ga wat harder. De wind vliegt door mijn haren en ik voel me vrij, het voelt geweldig. 

'Nina! Wat doe je? Kom terug!' roept George. Ik kijk naar wat hij bedoelt. Hij heeft gelijk, ik ren richting het bos. Ik probeer te draaien maar dat lukt niet. Hoe moet je stoppen? Ik trek aan de halster en druk met mijn hakken in Anna. Ze stopt langzaam en begint dan zachtjes te draven. Ik zucht en kijk naar George die eraan komt galopperen op zijn paard. Hij neemt het touw over en leidt ons terug naar de wei. 

'Kijk, en dat is nou de reden, waarom je niet te snel mag gaan.' 

--