My life on pages #2

2

Alles wordt zwart. 

Ik schrik op. Ik kijk om me heen om te kijken waar ik ben. Gek genoeg is het mijn oude kamer. Ik bekijk de kamer langzaam om te kijken of er iets raars is te zien. Niks. Wie was er gister nog meer bij? Ik weet niet of het een droom of echt was.

Het klinkt best logisch toch? Je droomt over de mensen die je bent verloren. Ik snap alleen het deel van de ontvoering niet. Mijn mobiel maakt een geluidje. 

Tyler: Het was geen droom. Ik leef. Kom naar het park waar we gister waren. Kom alleen. 

Ik lees heet een paar keer voordat ik besef dat mijn kleine broertje een soort van FBI is of zo. Hoezo anders die mannen? Ik hoor nog een geluidje. Ik kijk er weer op.

Tyler: Kan je misschien ook wat eten meenemen? Ik heb honger.

Typisch Ty, altijd eten. Ik loop snel naar mijn kast en pak een setje kleren. Het bestaat uit een lichte spijkerbroek, een zwart shirt met op de achterkant '56' en mijn witte Nikes. Ik douche heel snel en breng lichtjes make-up aan. Mijn haar doe ik in een staart. Is een horloge handig? Vast wel. Ik doe hem om een loop snel de deur uit.

Onderweg naar het park kom ik gelukkig niemand tegen. Ik zie Tyler al zitten. Ik heb een muffin voor hem meegenomen. Want hé, hij is net ontwaakt uit de dood dus hij mag ongezond eten van mij. 

Als ik ben gaan zitten neemt hij gelijk de muffin aan en begint te eten. Mama is er niet meer dus ik moet dit maar doen. 'Smak niet zo.' zeg ik afkeurend. Hij grijnst en veegt zijn mond af. 'Waarom ben ik hier en nog belangrijker waarom ben jij hier?' vraag ik. 'Alles op z'n tijd.' 

'Heb je zin wat leuks te doen?' vraag ik aan hem. Hij knikt en staat op uit zijn stoel. Hij is pas dertien dus veel dingen vindt hij nog leuk. 'Dierentuin?' vraag ik. Hij vond dat vroeger altijd leuk. 'Goed.' 

'Hoor je nu bij de FBI?' hij schudt lachend zijn hoofd. 'Natuurlijk niet. Dat deel komt nog wel.' zegt hij geheimzinnig. Ik erger me nu al weer aan hem. 

We zitten in een café, wat te drinken. Ik vind dat nu wel een goede tijd is om er over te beginnen dus ik zeg het maar. 'Ty?' 'Hmpf?' 'Papa en mama hé.' hij kijkt nu wel op. 'Ja?'

'Die zijn dood.' zeg ik. Hij kijkt me nu aan met een grijns. 

'Jij snapt ook helemaal niks hé.' zegt hij. Ik kijk raar op.

'Wat?' vraag ik.

'Dat zijn niet onze ouders.'