Bir kadınla tanıştım bu gün soğuk benizli, masum ve bir o kadar da sevimli.
Terk edilmiş bir şehrin ortasında bir mucize gibi duran grimsi manzara dönüp ona bahşedilen karanlığı sordum.
Yine cevap alamadım.
Kaybettiklerimde büyüyen insanım sonuçta, sustuklarıyla karanlıklaşan, kendi karanlığında boğulan bir adamım. Tebessümlerimde yok benim.
Ellerim parçalanmış. Bir süre haberim yokmuş gibi davranacağım.
Sen farkına var diye senin için dövüştüğümün. Sonra bana dönüp de ki
''KAHRAMANIM BENİM''
Daha çok severim bende.
En zoru da sabah 5 te buğulu bir camın ardından çaresizliğin beyaz bir çarşaf gibi yer yüzüne inişini seyretmek olduğunu bilmekmiş.
Karanlığımı verdim sana. Kavgayı verdim.
Aşkım, sevgim, gökyüzüm, okyanusum, cennetim ve beni ben yapan her değer karanlığımın içindeyi. Sessizce bir köşede oturan, elindeki küçük arabayı ordan oraya süren çocuğu verdim sana.
Neyleyim sensiz geçen ilkbaharın cıvıltısını neyleyim yeni açan çiçekleri.
Sen olmadan ne anlamı kalır yazın kavurucu gecelerinde çatı katı uykularını?
Sonbaharın naif sarartısını hafif serinliğini?
Aylardan Ocak sevgilim...
Kış yeryüzündeki tüm çirkinliği beyaz bir masumiyete bıraktı. Farklı bir şehirde aynı şarkı söyledik bizde. Şarkı bitmeden bir kaç damla göz yaşı döktük.
İşte o gün orda biz olduk...
Sabah ezanının huzur veren sesi aklımın kıyılarında yankı yapıyor ve en çok sabah ezanı ALLAH'ı hatırlatıyor bana. Sen ise o hatırlanası güzelliğin yeryüzüne inmiş yansımasını andırıyorsun bana. Kalbimizin sahibi yüce Rabbimiz ALLAH bize bir eş nasip eder ve kalbimize onu da koyar. O ki kalbe giren Rabbin yanında olduğu için ne güzel bir varlıktır..
Sonsuz güzelliğinle sonsuz olmak dileğiyle sevgilim...
