1 hafta sonra... ❤❤
Yılbaşı günü gelip çatmıştı. Bugün hazırlık günüydü. Hazırlık derken akşama hazırlık. Evi süslememe izin vermedi ateş.
Orda tek başıma olursam sıkılacağımı bildiğimden günlerdir ateşi kubraninda gelmesi için ikna etmeye çalışıyordum.
Şuanda da kahvaltı hazırlıyorum. Beyfendi günün her saati sinirli olması yetmiyormuş gibi sabahları iki kat daha sinirli oluyor.
Şimdi gelelim geçen haftadaki olaya. Kafamın kanamasiyla bayildigim olaya.
Gözlerimi açtığımda hastaneyi yıkıyordu resmen. Neden uyanmadı. Ne biçim hastane nasıl doktorsun. Bagirislar vs.
Buna son vermek için dışarıya çıkıp iyi olduğumu gösterdim. Beni gördüğünde hemen sıkıca sarılıp özür dilemeye başladı.
Şakaaaaaaaaaa
Gözlerimi açtığımda kendi yatağımda yatmıştım. Çok sağolsun. Beni odama çıkarma zahmetinden bulunup kafama da pansuman yapmıştı. Minnettarım..
Şimdiyse kahvaltı hazirliyorum. Kahvaltı bittiğinde belinde havluyla ateş gediğinde gözlerimi aniden kapadım.
"A-ateş bey giyinmeyi unutmussunuz."
Gözlerim kapalı olduğundan verdiği tepkiyi göremiyordum. O değilde bu kadar kaslı olduğunu bilmiyordum.
Belli oluyordu ama bu kadar net görmek bugüne.. Aaa ne diyorum ben. Kendine gel eylül.
"Siyah takımımı gördün mu. Bugün onu giyiyorum."
İşte simdi kıyamet kopucak.
"Şeey ben onu dün kuru temizlemeye verdim. Yarin gelicek."
"Ben şuan yanlış anlıyorum dimi!!"
Kulaklarım çınlamıştı. Bu kadar bağırmasına hic gerek yoktu.
"Başka bir suru takim var z.."
"Ben onu istiyorum lan!! Bu akşama o takim hazır olmazsa olacaklardan sorunlu değilim"
"Merak etmeyin bugün bu iş hallolucak. "
Aferin sana eylül nasıl hallediceksin acaba. Elinle mi yikayacaksin. Mecburen iş başa düştü.
Yemeğimizi yedikten sonra tam yukarı çıkacağım sırada sabahtan beri fark etmediğim kar yağışını gördüm. Yılın son kar yagisiydi.
Sevinçle cama çıkıp o gökyüzünden düşen muhteşem beyazlığı izlemeye başladım.
