The Chase. [DyO'Bri]

Κεφάλαιο 6ο:

Dylan ' s pov :

" Dylan. Dylan βοήθεια. Σε παρακαλώ βοήθησε με. Dylaaaan!!!"

Ακούω τη Lydia που μου Φωνάζει.
Κοιτώ γύρω μου. Παντού ομίχλη... ομίχλη και δέντρα.

" Dylaaaan! Γρήγορα έλα. Μα γιατί στέκεσαι εκεί? Βοήθησε με! Dylan!"

Μα που είναι? Την ακούω τόσο καθαρά όμως... δεν... δεν μπορώ να τη δω. Αρχίζω να τρέχω μέσα σ' αυτό το χάος καθώς φωνάζω το όνομα της.

Όχι όχι.... Lydia??? Lydiaaaa! Φωνάζω. Τότε τη βλέπω... δίπλα της είναι ο  Frank. Με κοιτάει και χαμογελάει ειρωνικά.

" Ωωω... κοίτα τον εαυτό σου Dylan. Κοίτα πως κατάντησες... να τρέχεις πίσω από μια κοπελίτσα... άλλαξες Dylan. Και δεν μου αρέσει... σε προτιμούσα περισσότερο μίζερο. Πρέπει να διαλέξεις..." και καθώς γυρίζω να κοιτάξω τη Lydia βλέπω τη μικρή μου Stefine στη θέση της. Ένα όπλο εμφανίζεται.... Ξαφνικά τον ακούω.

"Αργείς... σε άφησα να διαλέξεις... μα άργησες. Πάντα τόσο αφελής. Που είναι αυτός ο εγωιστής Dylan? Που κρύβεται? " Ρωτάει.

" Χμ... Λοιπόν... αφού δεν απαντάς..." κα τότε ένας κρότο ακούγεται...

ΌΧΙ!!!!! Φωνάζω καθώς πετάγομαι από το κρεβάτι. Κοιτώ την ώρα... 8:30... Τέλος. Θα τη βρω. Κα θ της τα πω όλα. Τα πάντα. Κα ας με περάσει για τρελό. Θα την προστατεύσω.... ακόμη κι αν δεν το δεχθεί. Ακόμη κι αν δεν με δεχθεί. Θα το κάνω.

[...]

Της τηλεφώνησα.

" Παρακαλώ?"

" Lydia?" Ρωτάω

" Ναι?"

" Ο Dylan είμαι."

" Αααα... εμ Γειά."

"Γειά. Ε... Συγγνώμη που σου τηλεφωνώ έτσι... Απλά θέλω να σου μιλήσω. Πρέπει... να σου μιλήσω. Είναι σοβαρό."

" Ε... οκ..." Λέει διστακτικά.

" Πότε θα βρεθούμε?"

" Δεν ξέρω.. Εσύ οπότε μπορείς."

" Όσο πιο γρήγορα..." Λέω

" Ωραία. Θέλεις να βρεθούμε για μεσημεριανό.?"