The Chase. [DyO'Bri]

Κεφάλαιο 1ο:

Dylan 's pov.

"Που είναι Mike?" Ρωτάω ανυπόμονα ενω κάνω κύκλους γύρω του.

"Σου είπα ΔΕΝ ξέρω!" Φωνάζει. Χμ... Αυτό το παιδί με βγάζει πάντα εκτός ορίων.

"Mike συνεργασου. Ξέρεις πολύ καλά. Πάντα ήξερες!" Λέω και στέκομαι μπροστά του ενώ αυτός σηκώνεται όρθιος.

" Νομίζω η κουβέντα τελείωσε." Λέει  και πάει να φύγει.

"Θα τη βρω Maik! Το γνωρίζεις έτσι?"

"Καλη τυχη Dylan." Λέει ειρωνικά και εξαφανίζεται. Γαμωτο ώρες ώρες θέλω να γίνω ο παλιός καλός Dylan που όλοι σεβονταν.

Πφφ... που μπορεί να είναι? Λογικά τώρα πρέπει να είναι 16... Ναι... όπως τα έχω υπολογίσει η ψυχή της ανακυκλωθηκε αφού πέθανε... αφού δεν πρόλαβα να τη σώσω από όλα όσα έχω προκαλέσει. Οπότε ναι. Είναι 16... λογικά. Πρέπει να τη βρω... να την πλησιάσω... Πρέπει να τη σώσω. Ναι. Αυτή τη φορά θα το κάνω!

Το κινητό μου χτυπάει... Χμ... στον 18ο αιώνα δεν είχαμε κινητά... Ούτε τα φανταζόμασταν τότε.

"Ναι ?Έλα Mark... όχι. Τίποτα δεν μου είπε. ΌΧΙ MARK. ΠΟΤΈ ΞΑΝΆ! Άλλαξα και το ξέρεις. Της το οφείλω. Θα σου πω αργότερα. Γειά."

Λοιπόν για να δω... τι έλεγα? Αααα ναι ο Mark είναι ο ξάδερφος μου. Χάρη στη βοήθεια μου επέζησε από τον 18ο αιώνα... και τώρα είναι Εμ... πάνω κάτω σαν αδερφός μου. Νταξει πιστεύω πως 3 αιώνες είναι καλοί για να δεθουν  δύο άνθρωποι. Λοιπόν εγώ... αν και είμαι πόσο? 300 και κάτι χρονών φαίνομαι για 17 με 18 το πολύ. Εμ... βασικά αυτό που μου συνέβη και ζω από τότε έγινε όταν ήμουν 17 οπότε... Ναι... φαίνομαι για ένα συνηθισμένο 17χρονο αγόρι... ο Mark πάλι φαίνεται για 19 γιατί ανέκαθεν ήταν μεγαλύτερος μου.

Ντιν ντον

Πάλι κόσμος... Έχω συναναστραφει με τοοοσο κόσμο που θα καταντήσω να γίνω αντικοινωνικος στο τέλος. Τόσοι χαρακτήρες, άπειρες διαφορές, αντιλήψεις, συναισθήματα... και ακόμα υπάρχουν άτομα που με εκπλήσσουν.

"Dyyyy!" Φωνάζει η  Stefine και με αγκαλιάζει. Τη σηκώνω στα χέρια μου και τη γυρίζω γύρω γύρω.

" Γειά σου μικρή.  Πως πάει?" Τη ρωτάω καθώς την αφήνω κάτω.

"Καλά Dy. Θα μείνω εδώ σήμερα." Λέει καθώς κοιτάω έξω και βλέπω την Cristine που με χαιρετά από το αυτοκίνητο και τη χαιρετώ πίσω πριν φύγει.

"Εντάξει μικρή!"

"Μη με λες μικρή!!!" Λέει και τα μάτια της λάμπουν. Κυριολεκτικά!