The Chase. [DyO'Bri]

Κεφάλαιο 7:

Ακουστε το τραγούδι όσο διαβάζετε το κεφάλαιο. "Look After You" των The Fray

Dylan's pov :

" Τι?" Ρωτάει κοιτάζοντας με μπερδεμένη.

" Αυτό που άκουσες Lydia. Κινδυνεύεις." Λέω

" Μα.... Εγώ ούτε και ξέρω κανέναν από όσους μου λες."

" Ναι... για αυτό και στο λέω εγώ. Λοιπόν περίμενε.... αυτός είναι ο Frank." Λέω και της δείχνω μια φωτογραφία που τον είχα βγάλει πριν 4 χρόνια. " Και αυτός εδώ ο Garth. Ο γιος του." Συνεχίζω δείχνοντας τη φωτογραφία του, που απέκτησα πρόσφατα χάρη στον Tyler.

" Ω θεέ μου!" Αναφωνεί. " Τον ξέρω αυτόν! Μια μέρα που πήγαινα σχολείο τον είδα να στέκεται απ' έξω... να σου πω την αλήθεια τρόμαξα γιατί με κοιτούσε πολύ περίεργα και από τότε τον έχω συναντήσει 2-3 φορές ακόμη." Συμπληρώνει.

" Ω ... Lydia σε βρήκαν. Σε παρακολουθουν... Πφ... άργησα πάλι."

" Πάλι? Δηλαδη αυτο εχει ξαναγινει? Με παρακολουθουν? Γιατί?" Ρωτάει. Ώρα για την αλήθεια.

" Κοίτα Lydia... Λοιπόν... πως να στο εξηγήσω.. πφ... Εγώ να... είμαι... διαφορετικός... είμαι... λυκάνθρωπος. Σε παρακαλώ άκουσε με και μην φύγεις. Άκουσε τα όλα και μετά αποφάσισε. Σε παρακαλώ...!" Λέω γρήγορα. Φαίνεται σοκαρισμένη... είναι τρομαγμένη αλλά και δυσπιστη.

" Ε... Πρέπει να φύγω..." Λέει και πάει να φύγει από το σπίτι μου. Νομίζει πως έχει το προβάδισμα μα μόλις φτάνει στην πόρτα με βλέπει μπροστά της και πάει να ουρλιάξει αλλά της κλείνω το στόμα.

" Σσσ... αν σε έχουν ακολουθήσει μπορούν να σε ακούσουν αν φωνάζεις." Την προηδοποιω και την αφήνω. Με κοιτά εξεταστικά στα μάτια και με ρωτάει.

" Τι θες από μένα?"

" Lydia το μόνο που θέλω είναι να σε προστατέψω. Άσε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ...Πρέπει να ξέρεις . Και για όσα λέω έχω αποδείξεις φυσικά." Λέω και στέκομαι μπροστά της κοιτάζοντας τα μάτια της. Πφ... Τώρα όχι μόνο αναρωτιέται για το κατά πόσο είναι αυτά αλήθεια αλλά ανησυχεί μήπως της επιτεθω να τη φάω και τέτοιες βλακιες.

" Όχι Lydia. Αυτά είναι απλοί μύθοι. Δεν σκοτώνουμε ανθρώπους ούτε τρεφομαστε από αυτούς." Λέω λύνοντας την απορία της και τώρα φαίνεται πιο τρομαγμένη.

" Μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι. Και να μυρίσω τα συναισθήματα σου... δεν θα έπρεπε να με φοβάσαι... Νταξει δεν με ξέρεις και καθόλου... και αυτά που σου λέω πιθανόν τα θεωρείς λόγια ψυχοπαθή αλλά είναι αλήθεια. Δυστυχώς. Για τη αν δεν ήταν εσύ θα ήσουν ασφαλής..." Λέω και φαίνεται πως ηρεμεί λίγο. Δεν είναι ότι με πιστεύει αλλά κάπως καθησυχαζεται. Ο φόβος της όμως αν και μειώνεται λίγο παραμένει.