The Chase. [DyO'Bri]

Κεφάλαιο 8ο:

Dylan ' s pov :

" Dylan..." Ακούω την Lydia να ψιθυρίζει... Χμ... ακούγεται λες και είναι τόσο κοντά μου.

" Dylan. Dylan Ξύπνα γαμωτο σου!" Ακούω και τώρα κάτι με σκουνταει. Πω...

" Μμ..." Είναι το μόνο που της δίνω ως απάντηση.

"Dylaaaan σήκω. Κάποιος ήταν στο παράθυρο του δωματίου μου πριν λίγο. Σε παρακαλώ φοβάμαι..." Λέει και πετάγομαι.

" Τι? Πότε? Προσπάθησε να μπει μέσα? Σε πείραξε?" Ρωτάω ανυπόμονα.

" Όχι... όχι. Ηρέμησε. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και πήγα να τον κοιταξω έφυγε..." Απαντάει.

"Πώς... πως ήταν?" Την ρωτάω ξανά.

" Ήταν ένα νέο παιδί από όσο κατάλαβα. Δεν είδα και πολλά μέσα στο σκοτάδι αλλά... δεν έμοιαζε με αυτούς που μου έδειξες... αλλά αν δουλεύει για αυτούς?? Δεν μπορώ να το πιστέψω... με ακολουθούν παντού και φοβάμαι. Κι αν κάποια στιγμή με πιάσουν κι εσύ δεν μπορέσεις να με βοηθήσεις? Αν αυτός έμπαινε μέσα στο δωμάτιο... δεν... δεν έπρεπε να μπλεχτω σε όλα αυτά. Δεν φταίω σε τίποτα! Εγώ-" Λέει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσες.

" Σσσσς... Lydia... Εγώ είμαι εδώ... μην φοβάσαι. Δεν μπορούν να μπουν μέσα στο σπίτι. Όχι όσο είναι προστατευμενο με υδροβοτανο. Και δεν θα σε πειράξουν... Εγώ θα είμαι συνέχεια μαζί σου." Την καθησυχαζω.

"Πφ... εντάξει τότε. " Λέει και πάει να φύγει.

" Lydia περίμενε λίγο." Της λέω και χαμογελάει. Σηκώνομαι και πάω πάνω στο δωμάτιο μου όπου κοιμόταν, και αφού κλείνω τα μπατζουρια στο παράθυρο, το ασφαλίζει και κατεβαίνω ξανά στο σαλόνι.

"Έτοιμη!" Της λέω και με κοιτάει απορημενη.

"Τι?" Ρωτάει κοιτάζοντας με μπερδεμένη.

" Μπορείς να πας να συνεχίσεις τον ύπνο σου." Λέω κοφτά και πέφτω για ύπνο. Έχω νευριάσει παρα πολυ.... πφ ποιος μπορεί να είναι γαμωτο!?

"Εεε... Συγγνώμη που σε ξύπνησα. Καληνύχτα." Λέει δυστακτικά και φεύγει.

Απογοήτευση...

Μα γιατί να νιώθει έτσι? Πφ... ώρες ώρες θέλω να γίνω ο παλιός καλός Dylan που δεν νοιαζοταν για τίποτα. Αλλά δεν μπορώ γαμωτο! Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω αλλά μάταια. Ανοίγω την τηλεόραση αλλά δεν έχει τίποτα να δω. Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα. Η ώρα είναι ήδη 3:00 τα ξημερώματα. Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ τώρα? Το σίγουρο είναι πως δεν φοβάμαι. Κανείς δεν μπορεί να την πειράξει όσο είναι μέσα στο σπίτι μου. Απλά... σκέφτομαι... γιατί ένιωθε απογοήτευση...? Μήπως επειδή της μίλησα λίγο απότομα? Ίσως για αυτό.
Και κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις ανεβαίνω να δω πως είναι... καθώς όμως ανοίγω την πόρτα την βλέπω καθιστή σε μια γωνία και κοιτάζει το κενό...Ωωω... τι έκανα? Όχι... δεν μπορώ να τη βλέπω έτσι.

"Δεν κοιμάσαι?" Ρωτάω και κοιτά γύρω της τρομοκρατημενη. Μάλλον δεν με είχε δει.

"Dylan!!!" Φωνάζει καπως ενοχλημένη και κουκουλωνεται κάτω από τα σκεπάσματα. Ντρέπεται? Σοβαρά?

" Τι έγινε?" Ρωτάω με παιχνιδιαρικο τόνο. Και γελάω. Όποτε τη βλέπω... δεν ξέρω.... απλώς παίρνω κουράγιο. Μου δίνει χαρά.. είναι σαν να έχω ένα κουμπί που μόνο αυτή ξέρει που είναι και κάθε φορά που με βλέπει το πατάει και αφήνει όλα τα θετικά συναισθήματα που είναι εγκλωβισμένα μέσα μου, ελεύθερα προσφέροντας μου ζωή.... Μπορεί κανείς να μας παρομοιασει με τον μικρό πρίγκιπα και το τριαντάφυλλο του. Εγώ τότε θα ήμουν το τριαντάφυλλο και εκείνη το μόνο πράγμα που με κρατά ζωντανό. Η πριγκίπισσα μου.

" Ξέρουμε και οι δύο τι!" Φωνάζει.

"Χμ... Καλά συγγνωμη. Δεν χτύπησα γιατί νόμιζα πως θα κοιμόσουν.

"Προφανώς όμως δεν κοιμάμαι..." Λέει

" Δυστυχώς για εμένα... γιατί αν κοιμόσουν θα μπορούσα να θαυμάσετε το θέαμα που είχα μπροστά μου πριν χαθείς μέσα στα σκεπάσματα." Απαντάω και χαχανιζω σαν μαλ@κας. Ναι σίγουρα ασκεί μεγάλη επιρροή πάνω μου.

" Σκάσε!" Φωνάζει

"Πώς μου μιλάς έτσι νεαρή μου?" Ρωτάω όσο πιο σοβαρά μπορώ.

"Με την αχρηστεια σου με έμπλεξες πριν 3 αιώνες σε κάτι που ούτε καν έφταιγα και ακόμη με απειλούν. Οπότε θα σου μιλάω όπως θέλω" Απαντάει και γελάει.

" Ωωωω... Νομίζω πως δεν έχω κάτι να πω τώρα. Με αποστομωσες." Απαντώ. " Καληνύχτα. Κοίτα να κοιμηθείς." Της λέω και πάω να φύγω.

Απογοήτευση.

Μα γιατί?

" Dylan?" Ρωτάει

" Ναι?"

" Να...Εγώ... θα κοιμηθείς εδώ? Σε παρακαλώ?" Ρωτάει ξανά.

" Ε... Ν-ναι φυσικά." Λέω και χωρίς να χάσω χρόνο ξαπλώνω κάτω από το βαρύ πάπλωμα δίπλα της. Έρχεται και χώνει στην αγκαλιά μου κάτι που πραγματικά δεν περίμενα να κάνει.

"Ευχαριστώ" ψιθυρίζει.

" Καληνύχτα Lydia." Της Απαντώ και τη σφιγκω πιο πολύ στην αγκαλιά μου.

" Καληνύχτα." Λέει καθώς χασμουργιεται και μέσα σε λίγη ώρα έχει κοιμηθεί.

Σήμερα εδώ και για πολύ καιρό νιώθω τόσο... ολοκληρωμενος και γαλήνιος και για πρώτη φορά οι εφιάλτες μου εξαφανίζονται. Την κρατάω όσο πιο σφικτά στην αγκαλιά μου μην μπορώντας να πιστέψω πως είναι εδώ.

*Ανέβασα κεφάλαιο επιτέλους. Άργησα λίγο γιατί έγραψα κεφάλαια για την άλλη ιστορία μου οπότε συγγνωμη*