The Chase. [DyO'Bri]

Κεφάλαιο 15:

Dylan ' s pov :

"Γειά σου Maik...εμ η Lydia πως είναι? Συνήλθε?" Ρωτάω ανυπόμονα με το που ο Maik απαντά το τηλέφωνο.

"Πω ρε φίλε! Έλεος... είναι 6:00 τα ξημερώματα. Στον ύπνο σου με έβλεπες?" Ρωτάει ενοχλημένος. Ουπς... Ίσως τελικά να μην είχε ξυπνήσει... κριιιιμα. Ναι Λοιπάμαι πααααρα πολυ. Τι να σας πω!

"Εμ... εντάξει μωρέ... απλά απάντησε μου."

"Πω ρε Dylan. Όχι δεν έχει συνέλθει. Ξέρω ότι ανησυχείς αλλά πραγματικά όταν είναι καλά θα σε πάρω εγώ να σου το πω. Εντάξει?" Ρωτάει

"Πφ... όχι! Εγώ... θα έρθω να την δω. Σε... λίγο. " Απαντώ.

"Κάνε ότι θες. Καλημέρα." Απαντάει ηττημένος.

"Ναι. Γειά! " Λέω απότομα. Είπαμε... δεν θα είμαι και με όλους τόσο καλός. Τουλάχιστον όχι πάντα. Αντε να δούμε.. πέρασε μια ημέρα και ακόμα δεν έχει συνέλθει. Την πήγαμε στο νοσοκομείο αλλά μας είπαν ότι δεν διατρέχει κάποιο κίνδυνο. Την βρήκαν μια χαρά οπότε ο Maik την πήρε σπίτι ΤΟΥ! Με εκνευρίζει πολύ ο τύπος... εντάξει ξέρω ότι είχα υποσχεθεί πως θα μείνω μακριά της... αλλά... δεν μπορώ γαμωτο! Και ειδικά τώρα που δεν είναι καλά! Τώρα με χρειάζεται περισσότερο και εγώ θα είμαι εκεί. Μόλις... γίνει καλά... θα της μιλήσω...!

[...]

Ντουκ Ντουκ.

Χτυπάω την βαριά ξύλινη πόρτα βιαστικά.

"ΤΏΡΑ ΤΏΡΑ!" Ακούω τον Maik να φωνάζει. Χμ... κάπως εκνευρισμένος μου φαίνεται. Τέλος πάντων.

"Επιτέλους." Του λέω μόλις ανοίγει και μπαίνω μέσα.

"Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Dylan." Λέει ειρωνικά. Και έλεγα που πήγε ο Maik που όλοι ήξεραν... αφού είχα αγχωθει ότι άλλαξε! Σοβαρά!!! Δεν απαντώ τίποτα και πάω στο δωμάτιο που βρίσκεται. Μπαίνω μέσα και αυτό που αντικρίζω με κάνει να δακρυσω... πότε δεν πίστεψα ότι θα έκλαιγα ή έστω θα δάκρυζα ξανά στην ζωή μου από τότε που πέθαναν οι γονείς μου... Ω θεέ μου! Έχει περάσει τόσος καιρός.

"Lydia..." Ψιθυριζω. "Πώς είσαι αγάπη μου...? Ω... ξέρω πως δεν μπορείς να με ακούσεις αλλά θα μου άρεσε αν το έκανες... ξέρω ότι με χρειάζεσαι και για αυτί θα είμαι εδώ για σένα. Πάντα! Όμως.... σε χρειάζομαι κι εγώ... σε χρειάζομαι για να ζήσω. Έχω τόσα πολλά να σου πω καρδιά μου... θα ήθελα να με ακούσεις και να με συμβουλέψεις για το τι να κάνω... ή πως να νιώσω. Ξέρεις... ήμουν υιοθετημένος... ή μητέρα μου ήταν αδερφή του Derek. Την έλεγαν Katherine... είδα κάποιες φωτογραφίες της και της μοιάζω τόσο πολύ. Ήταν... πολύ όμορφη. Το αστείο όμως είναι το θέμα του βιολογικού μου πατέρα. Ξέρεις ποιος είναι? Ή μάλλον ήταν? Ο Frank...Ναι... απλά, μόλις το έμαθα, δεν ήξερα πως να νιώσω. Δεν ένιωσα τίποτα. Είμαι κενός... ακόμη. Μου λείπεις. Γαμωτο γίνε καλά! Δεν μπορώ χωρίς εσένα." Συνεχίζω καθώς της πιάνω το χέρι. "Είσαι ο μόνος άνθρωπος πέρα από την οικογένεια μου που μου προκαλείς συναισθήματα. Αγάπη. Κυρίως αγάπη... και μου δίνεις ζωή. Είσαι τα πάντα για εμένα. Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Όμως... όλοι ξέρουν πως η αγάπη μου για εσένα μόνο προβλήματα σου προκαλεί. Κι εγώ θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Οπότε... θα μείνω μακριά σου όσο μπορώ. Θα συνεχίσω να σε προσέχω όμως. Έστω κι αν εσύ δεν το ξέρεις... και πάντα θα είσαι η μοναδική για μένα. Ελπίζω να με συγχωρέσεις όταν γίνεις καλά... Λοιπάμαι για όσα πέρασες εξ αιτίας μου αλλά χαίρομαι πραγματικά που είσαι ασφαλής. Θα περιμένω... να γίνεις καλά και... θα μιλήσουμε για αυτό τότε. Ζωή μου... δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Ξέρεις κάθε φορά που ο Frank σου έκανε κακό, ένα μέρος μου πέθαινε. Και οπότε σε έβρισκα ξανά... συμπληρωνες κάθε κενό. Σε λατρεύω Lydia. Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί... να κάνουμε οικογένεια... και να μείνουμε ενωμένοι. Εγώ... δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μακριά σου. Και... δεν νομίζω πως θα νιώσω ξανά όπως νιώθω κάθε φορά που είσαι γύρω μου. Γιατί εσύ πάντα κατάφερνες να βρίσκεις εκείνο το μικρό διακόπτη που αφήνει τα χαρούμενα συναισθήματα μου να με καταλάβουν!" Λέω ξανά ψιθυριστα. Μόνο να με άκουγε...αχ...

"Dylan?" Ακούω μια φωνή. Τι στο καλό!???

* Hey loves! 😉 Πώς είστε? Καλή Σαρακοστηηηη!!! Πέρασε το υπέροχο τριήμερο και αύριο σχολείο. Δυστυχώς... αλλά τι να κάνουμε? Αυτά έχει η ζωή. Λοιπόν ας χαρούμε τουλάχιστον όσο από το βράδυ μας έχει απομείνει.😜 Ξέρετε... είναι μια φίλη μου που σήμερα ήταν πολύ παράξενη... Ναι. Γέλαγε χωρίς λόγο και αιτία. Χμ... τι μπορεί να της συμβαίνει? Αναρωτιέμαι...😌😌😌 Τέλος πάντων. Το κεφάλαιο αυτό είναι έτοιμο και ελπίζω να σας άρεσε. Ποιος ήταν άραγε αυτός που μίλησε στον Dylan? Για να δούμε...

Τελος πάντων. Να σκέφτεστε θετικά και να κάνετε ότι αγαπάτε όσο πιο συχνά γίνεται! Να παλεύετε για την αγάπη... γιατί η αγάπη παραμένει αγάπη από και προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπάρχει η αδελφικη αγάπη... η αγάπη μεταξύ φίλων, οικογένειας και η αγάπη που προσφέρει ένας σύντροφος στον άλλο. Και πραγματικά να ξέρετε ένα πράγμα. Μην κρίνετε ποτέ έναν άνθρωπο από την προσωπική του ζωή. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να αγαπάει όποιον θέλει, οπότε θέλει και όσο θέλει! Και φυσικά είναι δικαίωμα του. Καλή σας νύχτα γλυκουλια μου! 😙*