Heej, hier de proloog. Ik weet dat het lang heeft geduurd. Sooo sorry.....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proloog
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik kan het niet geloven.
Dat ik hier zit.
En nee, niet omdat het leuk is.
Maar gewoon omdat ik het niet kan geloven.
Ik zit in het vliegtuig naar Amerika. NAAR FREAKING AMERIKA!! Niet op vakantie... Was het maar voor een vakantie. Dat is wel leuk, ik heb altijd al op vakantie willen gaan naar Amerika. Lijkt me zo mooi... En dat shoppen in New York, naar allemaal van die leu- Oh ja, ik had het over waarom ik naar Amerika ging. Nou, dus om daar te wonen. OM DAAR TE WONEN!
Mijn vader kreeg hier een betere baan, dus gaan we nu hierheen verhuizen. Gelukkig is mijn Engels goed. Maarja nu zit ik dus naast mijn tweelingbroer Luke in het vliegtuig.
Ruw word ik uit mijn gedachten gehaald. 'Wilt u uw stoelriem vast doen? We gaan binnen enkele minuten landen.' Ik knik enkel en doe mijn riem vast. Dat werd tijd, die vluchten duren altijd zo belachelijk lang.
Naast me voel ik Luke bewegen en ook zijn riem vastzetten. 'Nou Mia, jij ziet er ook niet blij uit...' 'Nee, zo voel ik me ook niet.' Het was dus heel duidelijk... Mooi, dan zullen mijn ouders het ook wel merken.
'Achter me hoor ik mijn moeder en vader zacht praten dus spits ik mijn oren. 'Ik vraag me af hoe het daar is. Ik hoop dat Mia en Luke snel hun plaats vinden en het naar hun zin hebben.' zegt mijn moeder. 'Ach, maak je maar niet druk. Het zijn nog kinderen.' Dat is mijn vader. 'Dat is het nou juist. Het zijn nog maar kinderen. Ze zijn in de gevoeligste periode van hun leven.' Wat een gezeur, denk ik bij mezelf, had je daar maar over na moeten denken toen je ons hierheen haalde. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou ontzettend veel van mijn ouders. Ik ben nu alleen boos op ze, al zo'n twee weken.'
'Als iedereen zijn gordels om zou willen doen en zijn handbagage onder hun stoelen of in de kastjes boven de stoelen zou willen leggen. We gaan over één minuut landen. Alvast vriendelijk bedankt.' klinkt er door die rare speakers. Ughh, ik weet nooit hoe ze heten...
Ik kijk Luke aan om te zien of hij het gesprek van mijn ouders ook gehoord heeft. Wanneer hij me aankijkt trek ik een wenkbrauw op. Hij knikt. Ja dus.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was alweer de proloog. Bedankt als het hebt gelezen. Ik zou er zelf namelijk ook twee keer over nadenken.
xx Annee1404
JE LEEST
THE Badboy And Just Some Girl...
RomanceMia, een meisje met een zeer scherpe tong en een raar gevoel voor humor. Caleb, de populaire jongen met het perfecte kapsel. Ze haten elkaar. Of is de lijn tussen haat en liefde toch niet zo groot? ********* Niets in dit boek mag zonder m...
