THE Badboy And Just Some Girl...

Hoofdstuk 11

Ughh...

Het eerste wat ik zie op mijn schooldag is nu het irritante gezicht van Caleb.

Meteen mijn dag verpest!

Nou ja, het gezicht kan dan wel irritant zijn maar het is een pretje om te zien en...

STOP MIA!!

Ik besefte dat ik al een tijdje aan het staren was en zag de grijns op zijn gezicht steeds groter worden. Ik wilde hem geen slechte ideeën geven.

'Caleb, ik kijk even naar jouw gezicht en vraag mezelf eigenlijk af: Hoe kan je gezicht zo lelijk, arrogant en irritant zijn?' zeg ik daarom.

Zijn grijns wordt minder en hij kijkt me boos aan. 'Is dat het eerste wat je nu gaat zeggen?' zucht hij. 'Mooie manier om mijn dag te verpesten.'

'Awhh het spijt me zooo erg!' terwijl ik hem nep medelevend aankijk. 'NOT!'

Zijn grijns verdwijnt en hij kijkt me boos aan. 'Ik zie je later wel.' mompelt hij, en hij loopt weg.

Achter me staan Luke en Cody hun lach in te houden. Ik draai me om en kijk ze triomfantelijk aan en ze proesten het uit.

Samen lopen we naar onze eerste les.

...

Als alle ik alle lessen tot de 2e pauze hebt overleeft en Caleb heb ontlopen ga ik opgelucht de kantine in. Ik loop naar de rij om eten te halen en ga bij Mandy staan. Samen praten we over een paar onderwerpen. Huiswerk, klas, Cody en Luke, de cheerleaders en dan uiteindelijk, als we al met eten aan onze tafel zitten, over Caleb.

'Weetje Mia,' begint Mandy, 'Ik denk dat je hem een kans moet geven om aardig te doen. Ik bedoel, je bent zelf ook niet de meest sympathieke persoon geweest tegen hem.' Peinzend kijkt ze me aan. 'Misschien kan hij aardig zijn. Je weet het niet maar het is misschien wel het proberen waard.'

Ik vraag me af waar dit alles vandaan komt. Ze leek hem eerst helemaal niet te mogen. Maar ze kan gelijk hebben. Ik kan op zijn minst proberen aardig te doen. Gewoon, je weet wel, wat sympathie tonen.

UGHH, dat wordt zo moeilijk voor me.

Ik kijk Mandy aan. 'Misschien heb je gelijk, maar alleen als hij ermee stopt een eikel te zijn.' Ik leg haar alles van vanochtend uit.

'Oké, het kan zijn dat ik nu alles wat ik net heb gezegd terugneem. Laat die gast zichzelf lastigvallen.' Zegt ze boos en opgewonden.

Nou, dat was een lekkere peptalk.
Voordat ik kan antwoorden gaat de bel en staan we op. Samen lopen we naar de volgende les.

...

Nadat alle lessen zijn afgelopen zit ik met Cody, Luke en Mandy op een veldje naast de school. We Luke en Mandy zijn heftig aan het discuseren over of je het wel of niet kan maken om een half uur te laat te komen op een date. Ik weet echt niet hoe we op dit onderwerp zijn gekomen.

'Dat kan je toch niet maken, een half uur te laat. Dan had je net zo goed je portomonnee niet mee kunnen nemen en dat tegen het meisje zeggen dat zij maar even moet betalen.' Zucht Mandy.

'Het kan iedereen gebeuren. We zijn nog steeds menselijk hoor.' Brengt Luke ertegen in.

'Ja, dan moet je wel een goede reden hebben om te laat te zijn.' Mompelt Mandy sarcastisch.

Gelukkig grijpt Cody in. 'Jongens, jongens toch, jullie hebben het over een date maar jullie maken ruzie als een getrouwd koppel. Terwijl Cody en ik in lachen uitbarsten kijken Mandy en Luke eerst ons één voor één aan. Daarna kijken ze naar elkaar en knikken.

Oh nee, dit is niet goed.

Mandy spring boven op me een tel voor Luke boven op Cody duikt. Beiden knijpen onze lippen op elkaar zodat we eruit zien alsof we net 24 uur lang een duckfase hebben geprobeerd te maken en dat nu een of andere mislukte versie onze normale gezicht uitdrukking is.

Mandy en Luke lachen en geven elkaar een high-five. Ze laten ons los en gaan met een triomfantelijke gezichtsuitdrukking weer op het gras zitten.

The Game Is On...
Mandy & Luke - 1, Cody & Mia - 0.

...

Als we klaar zijn met ons gevecht, (Wat Cody en ik uiteraard gewonnen hebben, staat Mandy op. 'Ik ga naar cheerleading training. Zin om mee te gaan Mia?' zegt ze terwijl ze haar broek afklopt. 

Oh ja, dat is waar ook ik zou nog een auditie doen voor de cheerleaders. 'Is goed, lijkt me leuk.' zeg ik daarom.

Terwijl we naar het buitenveld lopen zie ik daar een groep meisjes in dezelfde outfit staan. Dat moeten ze zijn. 

Mandy onderbreekt mijn gedachte. 'Kom op Mia, ik ga omkleden. Je kunt mijn oude outfit wel aan. Oh ja, ik ga niet veel om met de cheerleaders omdat sommige niet heel aardig vindt. De meeste wel trouwens. Maar ik doe het vooral omdat ik het leuk vindt.' 

Als we omgekleed zijn lopen we samen over het veld naar de groep cheerleaders toe. Het lijkt erop dat de meeste hun spieren aan het rekken of opwarmen zijn. Dan komen we dichtbij genoeg om een paar gezichten te kunnen herkennen. Tussen al die gezichten zie ik een paar mensen die ik bij gezicht ken doordat we samen een les hebben maar de meeste ken ik niet. Ook zie ik kauwgom-kauw Kate. Het meisje dat zooo (hoor je jet sarcasme) aardig tegen me was op mijn eerste dag. Leuk.

'Mandy, die Kate, zit die al lang bij de cheerleaders?' vraag ik zo zacht dat alleen Mandy me kan verstaan omdat we al aardig dicht bij de groep zijn.

'Oh ja, die Kate is laat maar zeggen de aanvoerder van de groep. Ik mag haar niet.' zegt Mandy met een zuur gezicht.' 

Als we bij de groep zijn komt Kate op ons afgelopen. 'Als we daar onze lieve Amanda niet hebben. En jij was?' vraagt ze terwijl ze van Mandy naar mij kijkt. 

"Kom op Mia, laat je van je beste kant zien." denk ik bij mezelf.

'Hey, ik ben Mia en ik zou graag auditie doen voor de cheerleaders.'

---------------------------------------

Heeeejjj iedereen,

Ik wilde even zeggen dat ik best wel trots ben dat dit hoofdstuk zo lang ik. 

Meer dan 1000 woorden!

Dat was het eigenlijk wel.

Byee

xxAnnee1404