Sessiz Yabancı

sessiz yabancı/ bölüm 1

Hayatımın geri kalanını bu bencil,çürük düşünceli,benliklerini kaybetmiş insanların yanında geçirmek düşüncesi beni deli ediyordu..
Hergün canımın yanmasından ziyade lüzumsuz ve seviyesiz konuşmalarına katlanmak canımı sıkıyordu.Babamın kaybolmasının ardından 8 ay geçmesine rağmen annem hala mutluydu.

Onun duygusuz,kaygısız ve bir o kadar da sorunlu halleri babam kaybolmadan öncede vardı fakat son günlerde daha da fazlalaşmıştı..Şimdiyse yeni kocası ve onun küçük beyinli kızlarıyla bu korkutucu evde bir başıma kalmıştım.

Hayatın getirdiği olumsuzluklardan nasibini almış,annemin onu sevmemesine rağmen onun bütün ihtiyaçlarını sesini çıkarmadan karşılamış,hiç bişey iyi gitmezken bile beni güldüren babam artık yoktu..bunu kabullenemiyordum.

Onu çok özlüyordum..

"Yaşadığın yenilgiler seni umutsuzluğa sürüklemesin kızım.Her zaman hayata karşı dik dur.Unutma ki baban hep yanında olacak."

Şimdi nerdesin baba?Neden yanımda değilsin?Yenildiğim için mi beni terkettin?

Kafamı kemiren düşünceler, hergün kendini yenileyip tekrar tekrar acı çektiriyordu.Güç aldığım tek şey onun geri gelme ihtimaline tutunmamdı.Ama umut ışığım gün geçtikçe azalarak beni dipsiz karanlığa itiyordu.

"Gözlerini üzerimden çek!! Bluzuma göz diktiğini biliyorum ama güzelim sana verebilecek tek şey günahlarım."

Babamla ilgili düşüncelerimden işte böyle sıyrılmıştım..Meg bana söylenerek kuruntularına eklemeler yapıyordu.Dekoltesi dışında hiçbir özelliği olmayan mavi bluzunu alacağımdan korkuyordu..yazık.Onun teninin deydiği şeyleri giymek fikri tüylerimi ürpertirken nasıl böyle düşünebilirdi?

"Sedef hastalarının kullandığı giysilerin başkaları tarafından kullanılmaması gerektiğini bir dergide okumuştum.Senin için sorun olmasa bile üstündekini giymek fikrini aklımın ucundan geçiriceğimi sanmıyorum.Bu arada hastalığın nasıl ilerliyor?Yersiz kaşınmaların oluyor mu Meg ?