Badboys Of Stalkers #2

3.

Sofie

"Sofie! Wat ind je van deze?" Anna houd een blauw jurkje omhoog.

"Ja!" Ze geeft het jurkje aan mij zodat ik hem kan passen. Hij komt net tot boven mijn knieën en er zit een soort blauw lint in dezelfde kleur als het jurkje, om mijn middel.

"Het staat je geweldig Sofie, je moet deze echt kopen!" Ik kijk nog een keer in de spiegel en knik goedkeurend naar mezelf.

"Oke ik doe het! Ik kom er zo aan, ik kleed me weer even om." Anna knikt en loopt met haar kleren richting de kassa waar ze alles afrekent.

Niet veel later loop ik ook naar de kassa waar ik afreken, we lopen de winkel uit en gaan op een bankje zitten.

"Je bent echt het mooist meisje van het eindgala. Jason is van blij met jou als vriendin." Ik bloos en duw Anna opzij.

"Vast wel, we hebben nog niet eens een relatie."

"Komt nog wel, het duurt nog maar twee weken en je hebt gala, mét Jason."

"We zien wel. Kunnen we ergens eten, ik heb honger." zeg ik lachend.

"Ja! Ik dacht dat je het nooit zo vragen, haha!" We lachen en lopen een café binnen.

-

"En, hebben jullie iets leuks gevonden?" vraagt mijn moeder nadat we binnen kwamen.

"Ja, dit heb ik voor het gala." Ik haal het jurkje uit de tas en laat hem aan mijn moeder zien.

"Die is echt heel mooi Sofie! Jason gaat hem echt heel mooi vinden!" zegt ze. Een glimlach verschijnt er weer op mijn gezicht.

"Ik hoop het." Ik lach en stop het jurkje weer in de tas, "Ik ga hem ff in mijn kast leggen." Ik loop naar boven, Anna komt achter mij aan lopen en zet gelijk haar tasseb op de grond als we in mijn kamer zijn aangekomen.

"Waren ze zo zwaar?" vraag ik lachend. Anna knikt en laat zich op mijn bed vallen. Ik leg mijn nieuwe kleren in mijn kast en ga ook op bed zitten.

"Dit moeten we echt vaker doen!"

"Ja! Zeker, het was echt leuk!"

"Ja! Ik had wel echt zo'n raar gevoel steeds, alsof iemand ons achtervolgde, of meeluisterde met onze gesprekken." Ik zucht en laat me achterover op het bed vallen.

"Raar, maar ja, het zal wel." Mijn mobiel zorgt ervoor de dat stilte verbroken wordt. Ik sta op en loop naar mijn mobiel.

"Anna, niet schrikken." Ze kijkt me vragend aan, "Ik heb een appje van Max."