Badboys Of Stalkers #2

18.

Sofie

Ik: Max, kunnen we een keer praten? Ik mis je eigenlijk wel en ik zou je graag nog een keer willen zien.

"Zal ik dit versturen?" Ik laat het berichtje aan Matthias lezen.

"Ja is goed." Ik verzend het berichtje en lleg mijn mobiel weer neer.

"Nou, wat zullen we doen?" vraag ik.

"Ehm, heb je zin om een film te kijken? Ik heb wel zin in een lekkere horrorfilm."

"Ja! Ik ben alleen geen horrormens." Met rode wangen kijk ik naar beneden.

"Ik bescherm je wel, maar op één voorwaarde."

"En die voorwaarde is?"

"Dat jij niet meer weg kijkt als je moet blozen, dat is té schattig."

"En wat als ik het wel doe?" vraag ik glimlachend.

"Dat laat ik je dan wel zien." Ik zucht, maar knik uiteindelijk toch.

"Deal."

Matthias zet een film op en komt naast me zitten, op het beeld verschijnt de titel: Oculus. Het gaat over een vrouw die in het verleden een spiegel kocht waar een soort vloek over heen zit, en elf jaar later moeten de kinderen van die vrouw de spiegel kapot maken.

Ineens komt er een enge vrouw in beeld, ik schrik en houd mijn handen voor mijn ogen. Een beschermende arm van Matthias word om me heen geslagen. Ik leun tegen en aan en kijk weer verder naar de film.

Aan het einde heeft de jongen haar zus een soort van vermoord, in het verleden knuffelde het meisje met haar moeder in de spiegel en in het heden liet de jongen het anker los die tegen de spiegel aan komt, waar ineens zijn zus stond.

"Hoe vond je de film?" vraagt Matthias als hij de tv weer uitzet.

"Eng, maar ook best mooi." Ik glimlach en kijk Matthias aan

"Dat je het eng vond kon ik zien haha." Ik bloos en kijk naar beneden, net voordat ik me besef dat ik dat niet moest doen. Hij duwt mijn gezicht weer omhoog zodat ik hem wel aan moet kijken. Zijn gezicht komt dichterbij tot zijn lippen zacht de mijne lippen raken. Ineens voel ik allemaal fijne rillingen door me heen gaan. Hij legt een hand in mijn onderrug.

Langzaam haalt hij zijn lippen van me af, hij kijkt me recht in mijn ogen aan wat me doet smelten. Hij laat me los en kijkt op de klok, ineens kijkt hij me bezorgd aan.

"Hoelaat moest je trouwens bij de dokter zijn?" vraagt hij.

"Ehm, vier uur."

"Dat hebben we nog een uurtje, laten we zo maar gaan anders kom je nog te laat." Ik knik en volg Matthias naar de hal waar we onze jassen aandoen.

-

"Ah, fijn je weer te zien Sofie. Laten we maar gelijk ter zaken komen, hoe gaat het met het litteken?" vraagt de dokter.

"Erg goed, ik heb er geen last meer van en heb de mitella ook niet meer gebruikt. Ik wilde hem terug brengen maar hij ligt thuis, ik ben de afgelopen twee dagen alleen niet thuis gekomen wegens omstandigheden met mijn 'vriendje'."

"Oke, is het goed als ik nog even naar je litteken kijk?" Ik knik en loop met hem mee naar een soort bed, "je kan het nog wel zien, maar het is goed hersteld. Van mij hoef je niet meer terug te komen voor een controle, als je er last van krijgt kom je maar weer." zegt de dokter.

"Oke, bedankt."

"Tot ziens!"