Her Happily Ever After (Book 2 Of TOTGA)

prologue

her pov:

Dear diary,

It's been 3 years since i last saw him. Wala akong ibang nakita na expression sa mukha niya kundi blanko lang. Wala man lang lungkot o kahit anong emosyon. Ganon na ba ako ka walang kwenta sakanya? Minahal ba talaga niya ako? . Bat ganon? Minahal ko naman siya. Pag nagalit ako sakanya kapag minsan siya yung mali pinapatawad ko pa rin siya. He never fails to make me smile, to make me laugh. He's always their when i need him, When i need a shoulder to cry on. Pero bakit minsan na fefeel ko, parang nilaglag lang niya ko sa ere? Bakit parang hanggang ngayon masakit pa rin para sakin? Araw araw na lang ako umiiyak. Hirap na hirap nako. Iniisip ko kelan ba ko mawawalan ng luha? Para pag pinilit kong umiyak wala nang lalabas. Lagi na lang akong tinatanong nila becca at andie kung bakit pulang pula ang mga mata ko. Wala naman akong maisagot sakanila. Kasi sabi nila kalimutan ko na daw siya. Hindi kasi ganoon kadali yun eh! Mahirap, sobra. But i'm trying. TRYING. Trying not to cry, trying not to mess myself up, trying to mend myself again, trying to forget everything about him. Kasi naman! years din yun. Sa loob ng years na yun, sobrang minahal ko siya. We loved each other. Loved. Siguro nga hindi kami para sa isa't-isa. Hindi kami tinugma para magkasama habang buhay. Akala ko pa naman hanggang huli na kami. Pero naisip ko, madaming namamatay sa maling akala.

Signing off ,
AX Delapaz.