Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

13.

"Φεύγω." Είπα στην Φαίη. Δεν το αντέχω άλλο. "Πες του Μάνου ότι είμαι κουρασμένη." Ψιθύρισα στον Τηλέμαχο.

"Περίμενε με." Είπε και αφού χαιρέτησε πήρε τα πράγματα της και γρήγορα με ακολούθησε. Είχα μπει ήδη σε ένα ταξί όταν η Φαίη ερχόταν και μόλις ξεκίνησε το ταξί είδα τον Μάνο να βγαίνει από το μαγαζί και πίσω του ο Τηλέμαχος να τον χτυπάει στην πλάτη συγκαταβατικά. Τα δάκρυα μου κύλησαν και άρχισα να κλαίω στην αγκαλια της Φαιης.

Όταν έφτασα στο σπίτι μπήκαμε αμέσως στο δωμάτιο μας και αφού βαλαμε άνετα ρούχα ξαπλωσαμε στο κρεβάτι.

Έκλαιγα βουβα και σκεφτόμουν το πως χόρευαν και πως εκείνη κουνιόταν πανω του χωρίς καμια αντίδραση απο εκείνον.

Μετα απο λίγο άκουσα ενα χτύπημα στην πόρτα και ανασηκωθηκα κοιτώντας την πόρτα. Το βλέμμα μου έπεσε πανω στην Φαίη και σηκώθηκε να ανοίξει.

Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Τηλέμαχος.

"Τι θες?" είπα αμέσως.

"Γιατί κλαις?"

"Χωρίς λόγο."

"Καλά, καλά, πήγαινε δίπλα."

"Δεν έχω να πάω πουθενά."

"Εβελίνα τι συμβαίνει?"

"Ρωτά τον φιλο σου."

"Ξέρω οτι πειραχτηκες με την Βίβιαν."

"Πειραχτηκα? Αυτο που ένιωσα δεν περιγράφεται με αυτή την λέξη."

"Μην της δίνεις σημασία, παντα ετσι ήταν με ολους."

"Δεν μπορω Τηλεμαχε, μπες λίγο στην θέση μου."

Ο Τηλέμαχος δεν μίλησε για λίγο, κοίταξε την Φαίη και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του σαν να συμφωνούσε μαζί μου.

"Πρέπει παντα να μιλάς και να εκφράζεις τα συναισθήματα σου, μην τα κρύβεις."

"θα μιλήσουμε απλα όχι τώρα."

"Εντάξει."

Ο Τηλέμαχος σηκώθηκε απο το κρεβάτι και αφού φίλησε την Φαίη άνοιξε την πόρτα για να φύγει.

"Γιατί αργεί?" ακουσα την φωνη του Μάνου.

"Κοιμήθηκε."

"Κάνε στην άκρη." ακούστηκε νευριασμενος.

Ο Τηλέμαχος μπήκε πιο μέσα και πέρασε ο Μανος μέσα.

Κοίταξε τον φιλο του δίπλα με ενα βλέμμα που έκαιγε και μετα στράφηκε σε μένα.

"Γιατί ψεματα μωρό μου?" φαινόταν ακόμα νευριασμενος.

"Μπορούμε να μιλήσουμε αύριο?"

"Γιατί δεν γουσταρεις τώρα?"

"Μανο..." είπε ο Τηλέμαχος.

"Σε περιμένω δίπλα."

"Δεν θα έρθω."

"Άφησε το πείσμα σου στην άκρη και έλα να μιλήσουμε, δεν θα κοιμάσαι ποτέ αν είσαι νευριασμένη μαζί μου. Παντα θα μιλάμε."είπε ενω το βλέμμα του με κοιτουσε "Σήκω." συνέχισε και η φωνη του σταθερή και δυνατή.

Έφυγε απο το δωμάτιο και  σηκωθηκα επάνω. Η Φαίη με κοιτούσε λυπημένα και εγω εβγαλα απο το στόμα μου μια κραυγη που ακούστηκε σαν παιδικό παράπονο.

Φορεσα μια ζακέτα και βγήκα εξω, ο Μανος είχε ήδη μπει στο μικρό σπιτάκι.

Εκατσα λίγο απ'εξω στα σκαλάκια και προσπαθούσα να ηρεμησω. Κοιτούσα τον ουρανό και ηταν μαύρος, τα σύννεφα είχαν κρύψει τα αστέρια και δεν άφηναν να δείξουν την ομορφιά τους στους ανθρώπους.

Στην ζωή μου παντα απέφευγα τα ψέμματα, τα μισω. Παρακαλούσαν τον Θεό να μη μου πει ψέμματα ο Μάνος για σημερα, ήθελα την αλήθεια, την χρειαζομουν.

"Μωρό μου..." άκουσα τη φωνη του.

"Γιατί την άφησες να τρίβεται πανω σου?"

"Ελα μέσα μωρο μου και θα τα πούμε όλα."

Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπηκα μέσα μαζί του κλείνοντας πίσω την πόρτα.

"Ακούω." είπα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω απο το στήθος μου.

"Είσαι νευριασμένη μαζί μου."

"Είμαι."

"Επειδή ειδες να χορεύει η Βίβιαν δίπλα μου." είπε και ήπιε μια γουλια απο το ποτό του

"Τριβόταν πανω σου."

"Κανεις λάθος μωρο μου."

"Κάνω λάθος? Δεν το νομιζω. Όλο το βράδυ δεν με κοιταξες καθόλου, ουτε ενα βλέμμα. Ουτε ενα φιλί, ενα χαδι και άφησες αυτή να σε αγγίζει και χορεψες μαζί της, πως κανω λάθος?"

"Δεν την αγγιξα."

"Αυτό εχεις μονο να μου πεις?"

"Συγγνώμη."

Κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου καθώς δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.

"Ζητάς συγγνώμη για κάτι που δεν έκανες?" τον ειρωνευτηκα.

"Αυτό δεν θες να ακουσεις?"

"Όχι μωρο μου. Όποιος ζητά συγγνώμη ζητά και συγχώρεση, εσύ δεν έκανες κάτι, σωστά? Ήσουν σωστός σήμερα, ε? Οπότε δεν θέλω την συγγνώμη σου."