Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

16.

Γυρισαμε πίσω στο σπίτι μου αφού πρωτα αφησαμε τον μικρό Δημήτρη σε εναν φίλο του και αμέσως ανοιξαμε την τηλεοραση για να μάθουμε περισσότερα για αυτή την φωτια και την εξέλιξη της. Οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για τρομοκρατική ενέργεια και αρκετούς ανθρώπους που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στο κτίριο.

Ενω κοιτουσαμε τη ζωντανη σύνδεση στην τηλεόραση μια δυνατή έκρηξη γκρέμισε το κτήριο που φλεγοταν αναγκάζοντας τους δημοσιογράφους να διακόψουν την σύνδεση.

Κοιτουσα την τηλεοραση που πια επαιζε διαφημίσεις και δεν μπορουσα να συνειδητοποίησω τι ακριβώς έγινε μόλις. Το φλεγόμενο κτήριο μόλις κατέρρευσε με ολους τους πυροσβέστες και τους εγκλωβισμένους μέσα. Ο Μάνος και ο Τηλέμαχος βρισκόντουσαν μέσα σε αυτά τα συντρίμμια και δεν ήξερα αν ηταν ζωντανοί.

"Φαιη....τι έδειξε μόλις τώρα?"είπα και την κοίταξα.

"Δεν...ο Τηλέμαχος." ειπε και σηκώθηκε επανω. Έπιασε το κινητό της και αρχισε να πέρνει τηλέφωνο.

"Ποιον περνεις?"

"Τον Τηλέμαχο αλλά δεν απαντάει."

"Δεν το έχουν στην δουλειά τους. Επικοινωνούν με ασυρμάτους." είπα ψύχραιμη.

"Και τώρα?"

"Τώρα περιμένουμε."

"Τι να περιμένουμε? Δεν μπορώ να περιμενω!" φώναξε και την καταλαβαινα. Ουτε εγώ μπορουσα αλλά δεν περνούσε τίποτα απο το χερι μου.

Περιμέναμε ενα τηλεφώνημα, είχαμε μια ελπίδα να ακουσουμε οτι είναι ζωντανοι αλλά αργούσε...αργούσε πολύ.

Ώσπου μετα απο λίγο χτύπησε το τηλέφωνο της Φαιης και ήταν ο Τηλέμαχος.

Αμέσως το σήκωσε και με ταραγμένη φωνη το σήκωσε.

"Μωρο μου!"

"Είσαι καλά?"

"Ναι μια χαρά."

"Που είσαι?"

"Μείνε ψύχραιμη, εντάξει?"

"Που είσαι Τηλεμαχε?"είπε με περισσότερη αγωνία.

"Στο νοσοκομειο."

"Έρχομαι."είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Αρχισε.να πέρνει τα πράγματα και εγώ την κοιτουσα και το μονο που σκεφτόμουν ηταν γιατί δεν ρώτησε για τον Μανο? Που είναι ο Μανος? Το μονο που μου ερχόταν στο μυαλό ηταν το κακό.

"Φαίη?" με κοίταξε και αμέσως έβαλα τα κλαματα.

"Ο Μανος?"είπα και η φωνη ου έτρεμε.

"Πάμε στο νοσοκομειο." με βοήθησε να σηκωθω και ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν.

"Εβελίνα κοίταξε με."μου είπε και με κοίταξε.

"Προσπάθησε να ηρεμήσεις, όλα θα πάνε καλά." κουνησα το κεφάλι μου θετικά και μπήκαμε μέσα στο αμάξι.

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο ρωτησαμε αμέσως για τον Τηλέμαχο. Μια νοσοκόμα μας ειπε που βρίσκεται και προχωρήσαμε. Τον βρήκαμε να είναι έτοιμος να φύγει. Η Φαίη έτρεξε αμέσως πάνω του και τον αγκάλιασε.

"Είμαι καλά, ηρεμησε."της είπε και την φίλησε γλυκά στο μέτωπο.

Εψαχνα με τα ματια μου μήπως βρω τον Μανο αλλά τίποτα.

"Γιατι ήρθες εδώ εφόσον είσαι καλα?"

"Επέμεναν οι γιατροί."

"Ο Μανος?"

"Ακόμα εκεί."

"Είναι καλά?"

"Δεν.. Δεν ξέρω."

"Πρεπει να φύγω."

"Γιατί?δεν μπορείς!"

"Πρεπει μωρο μου, με χρειάζονται."

"Δεν μπορω να σε σταματήσω ε?"

"Όχι!" είπε γελώντας.

"Να προσεχεις."

"Βρες τον Μανο."

"Μην ανησυχεις."

"Τέσσερις νεκροί ανασύρθηκαν απο τα συντρίμμια αναμεσα τους και ένας πυροσβέστης."άκουσα μια δημοσιογράφο να μιλάει στην ανοιχτή τηλεοραση του θαλάμου και σταμάτησα να ακούω μόλις καταλαβα οτι υπάρχει ενας νεκρός πυροσβέστης που μπορεί να είναι και ο Μάνος μου.

"Εβελινα μολις μάθω θα σε πάρω τηλέφωνο."

"Θέλω να έρθω μαζί σου, σε παρακαλώ."είπα ικετευτικά στον Τηλέμαχο.

"Δεν γίνεται αυτό."

"Σε παρακαλώ."

"Όχι είναι επικίνδυνα."είπε αποφασισμένος

"Μα..."

"Δεν το διαπραγματευομαι Εβελίνα." είπε και έφυγε γρήγορα. Φύγαμε κι εμείς γυρνώντας πίσω στο σπίτι περιμένοντας νέα από τον Τηλέμαχο.

Μια ωρα πέρασε από την στιγμή που είχαμε επιστρέψει απο το νοσοκομειο και εγω πηγαινα πανω κάτω στο σπίτι. Δεν μπορουσα να ηρεμησω ούτε με τα λόγια της Φαιης που προσπαθουσε να με κανει να αισθανθώ καλύτερα.

Η πόρτα του σπιτιού μου άνοιξε και εμφανίστηκε ο πατέρας μου. Έπεσα αμέσως ατην αγκαλιά του φωνάζοντας τον και έβαλα τα κλάματα.

Καθισαμε τον καναπέ και μου χαιδευε τα μαλλια μέχρι που με πήρε ο ύπνος.