Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

3.

[...]

Βρισκόμουν έξω από το σπίτι που είχαμε συμφωνήσει για την δουλειά. Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα να μου ανοίξουν. Όταν η πόρτα τελικά άνοιξε αυτό που αντίκρισα δεν το περίμενα με τίποτα. Ίσως υπάρχει μια εξήγηση.

Μπροστά μου βρισκόταν ο Μάνος. Δεν το πιστεύω!

"Εσύ?"ειπα.

Είχαμε μείνει και οι δύο να κοιτάμε ο ένας τον άλλον.

"Μπάμπα? " ακούστηκε μια φωνή και εμφανίστηκε ένα αγοράκι. Κρύφτηκε πίσω από το πόδι του Μάνου και κρατούσε το μπατζακι του παντελονιού του.

"Εβελινα, πέρνα μέσα." Μου ειπε ο Μάνος και μπήκα μέσα. Κοιτούσα τριγύρω το σπίτι και έβλεπα παντού παιχνίδια του μικρού.

"Δημήτρη πήγαινε μέσα να παίξεις, πρέπει να μιλήσω με την Εβελινα." Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και πήγε λογικά στο δωμάτιό του.

"Είσαι παντρεμένος?"

"Ναι."

"Το παιδί είναι δικό σου?"

"Ναι."

"Γιατί δεν μου το είπες?"

"Κάτσε να μιλήσουμε." Κάθισα στον καναπέ και το μάτι μου έπεσε σε μια κορνίζα στο τραπεζάκι μπροστά. Ήταν εκείνος με τον Δημήτρη και δίπλα του ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα.

"Κοίτα....Είναι περίεργο όλο αυτό."

"Ξέρεις κάτι δεν νομιζω να μπορώ να προσέχω τον γιο σου." ειπα και σηκώθηκα.

"Όχι μην φεύγεις."

"Μάνο, δεν...."

"Μόνο για σήμερα, σε χρειάζομαι." Ένιωθα ότι κρεμόταν από τα χείλη μου και ότι ήθελε να πω ναι. Χρειαζόταν την βοήθεια μου και φαινόταν στα μάτια του.

"Μόνο για σήμερα."

[...]

Μιλούσα με τον Μάνο για τον γιο του, για το πως του αρέσει να περνάει το χρονο του και τι τρώει, γενικά τι κάνει την ημέρα.

Μερικές μερες της εβδομάδας ο Μάνος έχει την βραδινή βάρδια στον σταθμό και η γυναίκα του δουλεύει σε μπαρ το βράδυ και δεν εχουν καποιον να προσεχει τον μικρό.

Είχε την ανάγκη μου και εγώ του την έδωσα. Μια απο αυτες τις μερες ηταν και η σημερινή, με χρειαζόταν από τις οχτώ το βράδυ μέχρι το επόμενο πρωί.

Αφού γνώρισα και τον Δημητράκη και παίξαμε μαζί έφτασε η ώρα να φύγω.

Πήγα σπίτι μου και είχα μπροστά μου τέσσερις ώρες μέχρι να πάω στην δουλειά μου