Το αγόρι της διπλανής πόρτας(Αυτό το αγόρι 1)

Η μονη επιβεβαίωση.

Χευ :)Δεν αντεξα και ανεβασα σημερα χαχα

Όπως είδατε τώρα ουσιαστικά ξεκινάει το βιβλίο,ξέρω ότι μπορεί να έχετε απορίες με αυτά που έγιναν στο προηγούμενο κεφάλαιο, αλλά υπομονή.

Φιλιά πολλά και σας ευχαριστώ για την στήριξη σας.

Vote και comment αν σας άρεσε :)

________________________________________________________________________________

Ξύπνησα στο σπίτι του Τζον. Τα γεγονότα που συνέβησαν πριν λιποθυμησω επιστρέφουν στην μνήμη μου. Είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, γυρνάω το κεφάλι μου και τους ακούω πριν τους δω.

"Δεν μπορούμε να της το κρύβουμε άλλο, ειδικά μετά από αυτό που έγινε."είπε ο Τζέισον.

"Έχει δίκιο το κουρδιστό "είπε ο Καμερον

"Αυτό φοβόμουν, αυτή την στιγμή. "Είπε ο τζον.

"Είναι δυνατή,  θα αντεπεξέλθει στις προσδοκίες μας."είπε η Αλλι

"Ξέρετε ότι δεν την πάω καθόλου, αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα."είπε η Ρόζα

"Δεν έχει Δεθεί με εμένα, ο Τζέισον είναι το άλλο της μισό,με εκείνον Δέθηκε, γιαυτό την έσωσε εκείνος."είπε ο Καμερον

"Κάρα!" φώναξε ο Τζέισον και ήρθε στο πλευρό μου όταν με είδε να κουνιέμαι.

"Τι να μου πείτε;" είπα.

"Άστο αυτό τώρα " είπε ο Καμερον και με φίλησε απαλά. Ο Τζέισον ήταν έτοιμος να του ορμησει αλλά δεν κουνήθηκε.

"Θες κάτι;" είπε η Αλλι.

"Λίγο νερό"

"Αμέσως."

"Πάμε στο σαλόνι, πρέπει να μιλήσουμε "είπε ο τζον, ο οποίος καθόταν σε έναν τοίχο με το ένα πόδι πάνω του.

[...]

Καθόμασταν όλοι στο σαλόνι. Εγώ στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι,η Αλλι δίπλα μου, πάνω στο μπράτσο της, στον καναπέ η Ρόζα, ο τζον και ο Τζέισον και όρθιος ο Καμερον.

"Θέλω κάποιες εξηγήσεις."είπα με ένα ανέκφραστο πρόσωπο.

"Πολύ καλά."είπε ο τζον. Και έτσι ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία.

"Σου εξήγησα για τα όντα που ζούνε στον πλανήτη μας, βαμπίρ,φαντάσματα, λυκάνθρωποι και γκουλς. Αυτό που δεν σου είπα είναι το σπανιότερο είδος, τα ημιαιμα βαμπίρ. Εσύ Κάρα. Στις φλέβες σου ρέει αίμα ανθρώπινο αλλά και κατά μέρος είναι και αίμα βαμπίρ. Η μητέρα σου, Ιζαμπελ, ζούσε σε ένα ακριτικο νησί στην Ελλάδα όταν την γνώρισα. Την ερωτεύτηκα παράφορα αλλά η μοίρα είχε αλλά σχέδια, γνώρισε τον Τζόναθαν, τον αρχηγό του Συμβουλίου Της Αλήθειας, τότε απλά ένα κοινό βαμπίρ. Εκείνη τον επέλεξε,αυτό που δεν ήξερε είναι ότι ο Τζόναθαν ήταν νέο βαμπίρ και έτσι το αναπαραγωγικο του σύστημα δούλευε κανονικά. Κοιμήθηκε μαζί του και έμεινε έγκυος. Σε εσένα Κάρα. Είχε ήδη έναν γιο. Τον Ράιαν με τον πατέρα σου,ο οποίος έλειπε σε ταξίδι τότε. Το παιδί το κράτησε και ο πατέρας σου έμαθε την αλήθεια. Την συγχώρεσε και την αγάπησε σα να του πρόσφερε την δική του κόρη. Εγώ και ο Τζόναθαν αποχωρησαμε από την ζωή της μα πότε δεν την ξεχάσαμε. Εσύ ως ημιαιμο βαμπίρ έχεις την επιλογή αν το διαλέξεις να μετατραπείς, μέσω της ανθρώπινης φύσης σου σε γκούλ, και έτσι θα είσαι το πιο ισχυρό ον στον πλανήτη μας. Ένα άτομο, τρία διαφορετικά είδη. Και γιαυτό σε φοβούνται Κάρα. Γιαυτό θα σε θελήσουν νεκρή.  Είσαι ο καλύτερος σύμμαχος και ο χειρότερος εχθρός. Είσαι κάτι άγνωστο καθώς είσαι και ότι πιο σπάνιο υπάρχει. Είσαι ή μια κινούμενη ελπίδα ή μια κινούμενη καταστροφή. Την προηγούμενη φορά ήταν καταστροφή. "

Είχα μείνει αναυδη, δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε.

" Πότε γεννήθηκε το προηγούμενο ημιαιμο βαμπίρ και πως κατέληξε σε καταστροφή; " κατάφερα να ρωτήσω.
"Γεννήθηκε το 1412 στο Ντορεμι λα Πουσελ, μια απλή κοπέλα, με μεγάλες ικανότητες στον πόλεμο. Ότι και να σου πω για εκείνη δεν θα το καταλάβεις, θα σου πω μόνο το όνομα της. Το τελευταίο ημιαιμο βαμπίρ Κάρα, ήταν η Ιωάννα της Λωραινης. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι συνέβη τότε. Αυτό που δεν ξέρουν οι άνθρωποι είναι ότι η Ιωάννα έκανε το βήμα, έγινε άνθρωπος, βαμπίρ και γκούλ.
Δεν ήταν ένας απλός πόλεμος, ήταν ένας πόλεμος ανάμεσα στα είδη.
Ανέλαβε δύναμη, τόση που την τρελανε,την κατέλαβε. Η ειρήνη ανάμεσα στα είδη σφραγίστηκε στις 30 Μαΐου του 1431, την ημέρα του θανάτου της."

Ήμουν χαρούμενη που καθόμουν γιατί θα είχα πέσει στο πάτωμα.

"Δεν το ζήτησα αυτό! Δεν το θέλω! "φώναξα,  ο φόβος μου μετατράπηκε σε θυμό.

"Κάρα, μην ανησυχείς, εμείς είμαστε εδώ και θα σε προστατεύσουμε." είπε ο τζον "λυπάμαι Κάρα, πραγματικά "

"θα επιστρέψω στο Λονδίνο, να επανασυνδεθω με το Τάγμα μου. Έχετε συμμάχους. Θα προσπαθήσω να αποσπασω πληροφορίες από το Συμβούλιο. " είπε ο Καμερον και σηκώθηκε,  ήρθε και γονάτισε μπροστά μου."Κάρα,  να ξέρεις ότι σε αγαπάω, μπορεί τα συναισθήματα σου να μην είναι σαν στα δικά μου αλλά σε αγαπάω, και πότε δεν θα σταματήσω. " σηκώθηκε και με φίλησε απαλά στα χείλη"Γειά σου πριγκίπισσα " είπε και εξαφανίστηκε μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου.

"Έχουμε πόλεμο" είπε ο τζον. Ο Τζέισον με σήκωσε στην αγκαλιά του και φίλησε το κεφάλι μου.

"Πάμε σπίτι, νομίζω πως πέρασες αρκετά"είπε και συμφώνησα.

"Κάρα κάτι τελευταίο "είπε ο τζον"Μην πεις τίποτα στην μητέρα σου." του εγνεψα καταφατικα και έφυγα.

[...] Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Ένιωθα μόνη, τόσο μόνη.

"Τζέισον "είπα και ένιωσα το στρωμα να βουλιάζει και το ζεστό του σώμα πίσω μου.

"Μην μιλάς, εγώ είμαι εδώ και σου ορκίζομαι ότι δεν θα φύγω πότε."

"Πότε δεν θα ήθελα να φύγεις. Σε θέλω δίπλα μου. Μπορεί να μου πήρε αρκετό καιρό να το καταλάβω αλλά τώρα ξέρω που ανήκω. Στην αγκαλιά σου."είπα και τα χέρια του με γύρισαν.

"Φτιάχτηκα για σένα.  Και εσύ φτιάχτηκες για μένα. Μαζί θα το περάσουμε όλο αυτό. " είπε και με φίλησε, ένα φιλί που ξεχειλίζε από συναίσθημα. Ένα φιλί που ξεχείλιζε από την αγάπη μας. Αυτή ήταν η μόνη επιβεβαίωση που ήθελα.