Το αγόρι της διπλανής πόρτας(Αυτό το αγόρι 1)

Διαταγές...

"Κάθισε " είπε η άγνωστη πανέμορφη κοπέλα.

"Ποια είσαι;"είπα χωρίς να κουνηθω

"Ω Κάρα με πληγώνεις,δεν θυμάσαι την ίδια σου την θεία?"Τι; Δεν το πιστεύω. Ο πατέρας μου είναι μοναχοπαιδι και η αδερφή της μητέρας μου πέθανε στην γέννα

"Αποκλείεται! " είπα και έκατσα στην μεγάλη και άνετη καρέκλα.

"Δεν εκπλήσσομαι που η μητέρα σου επέλεξε να μην σου πει για μένα,δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις." ξεκίνησα να την παρατηρώ. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά και υπέροχα έντονα,πράσινα μάτια,μπορώ να δω την ομοιότητα με την μητέρα μου στο παρουσιαστικο της. Η θεία μου. Κρίνοντας από την πράξη της απαγωγής και από τον τρόπο μεταχείρισης μου,δεν πιστεύω ότι θα είναι μια χαρούμενη επανασύνδεση.

"Γιατί είμαι εδώ;" ξαφνικά εμφανίστηκε ένα σατανικό χαμόγελο στο πρόσωπο της και έκατσε με μοιραία χάρη στην καρέκλα.

"Πείνας;"είπε με το χαμόγελο ακόμα στα χείλη.

"Όχι "Ψέμα, πεινάω σαν λύκος.

"Δεν θα μου ξαναπείς ψέμματα εμένα,κατάλαβες; " είπε θυμωμένα αρχικά αλλά γλυκά στο τέλος.

Σήκωσε τα χέρια της στον αέρα και τα χτύπησε μια φορά. Εφτά υπηρέτες ξεχυθηκαν μέσα στην μεγάλη αίθουσα και άρχισαν να μας σερβίρουν.

"Θέλετε κάτι άλλο μεγαλειοτατη; " Μεγαλειοτατη;!

"Όχι,φύγετε" είπε αυταρχικά και έφυγαν.

"Λοιπόν Κάρα,ας φάμε"είπε και έπιασε αριστοκρατικα το πιρούνι και ξεκίνησε να τρώει.

Τζέισον pov

Ξύπνησα και όταν γύρισα να την αγκαλιάσω δεν ήταν δίπλα μου. Πετάχτηκα όρθιος. Τρέχω κάτω και δεν την βρίσκω πουθενα και μόνο ο Ράιαν είναι στο σπίτι. Έχουμε πανικοβληθει και οι δύο.

"Κάρα!" φωνάζουμε και οι δύο.

Ο Ράιαν την παίρνει τηλέφωνο και απογοητευεται,ενώ εγώ ξαναμπαίνω σε όλα τα δωμάτια για να σιγουρευτώ ότι δεν μου ξέφυγε τίποτα.

"Γαμωτο Κάρα!" φώναζε ο Ράιαν και μπήκε σαν συφουνας μέσα στο σαλόνι."Αν πάθει τίποτα η αδερφή μου,μα τον Θεό θα σε σκοτώσω "

"Πίστεψε με αν πάθει τίποτα η Κάρα δεν θα προλάβεις να με σκοτώσεις,θα το κάνω μόνος μου."είπα μπαίνοντας στην κουζίνα. Θα την βρω ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω. Με το που το είδα σταμάτησα και έπεσα στα γόνατα μπροστά του, έβαλα τα κλάματα και για πρώτη φορά φοβάμαι πραγματικά. Μπροστά μου,δίπλα σε ένα σπασμένο ποτήρι, βρισκόταν ένα ολοκοκκινο τριαντάφυλλο, το σήμα της Βασιλικής Οικογένειας των Βρικολακων.