Karmaşık bir tiyatralın ortasındayım şimdi.
gözlerim yorgun ve bir o kadar da işveli.
odam karaya bürünmüş bir su parçası yada bir beniz.
ne sigara tüttürürüm, ne de duş alırım bir şarapla.
kokuşmuş bir sessizliğin içerisindeyim, odamdayım.
yine genzimi yakıyor odamdaki sessizliğin kokusu.
nefes almasam ölürüm, nefes alsam yaşarım basit ve de net.
ama bir şeyler vardı fazladan içimde ya da eksikken fazla görünen
yaşarken ölümü hissediyor olmak mıydı acaba bu aykırılık
yada ölüydüm de çürüyen bedenim miydi beni daraltan.
kullanılmış eşyalar gibiyim ikinci elcilerin elinde, üçüncü olan
yalnızım, kokuyorum ve yine kirliyim.
annem olsa da yıkasa yüzümü, tarasa saçlarımı.
yada yeni baştan cilalama yapsa paslanmış eklemlerime
sabahın köründe okula gönderse akşamın beşinde çorbamı ısıtsa
ve annem olsa da kiremitleri sevgisiyle ısıtıp, sıcacık ekmek yapsa!
kullanılmış eşyalar gibiyim ikinci elcilerin elinde, üçüncü olan
yalnızım, kokuyorum ve yine kirliyim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HUDÛ (Bir Yalnızlık Düştü Aklıma Bende Şiiri Bıraktım)
Poetry"Zarifoğlu bıraktı ben başladım" Cahit Zarifoğlu'nun Son Şiiri / Ocak 1987 Ölüm başucumda Bir melek elini uzatıyor bana Yapayalnız Bir yolculuk Ruhların beklediği bir yer var Orda Bir sığır gözü gibi bakıyor bana Ölüm Neden örtülerin altındasın, had...
