Dikenli gömlekler giydim
Belirlenmiş boşlukları dolduran
An oldu ateşlendi kurşunlar
An oldu ışıdı güneş
Işıdı güneş üşüdü hava esti rüzgar
Ve biz öldük
Oysa barış kılmıştık insanla
Namaz kılmamıştık
Gözleri kör gönlü mevlana olan bir ihtiyarın
Her kişiye gel demesi aşkı doğurdu
Ey pembeleşen yanaklarıma dokunan iğneler
Dokundukca kararan karardıkça kesilen
kesildikçe büyüyen, büyüyen, büyüyen
Ve sigara yaktıran bir yalnızlığın içindeydik
Ruhumu külleştiren bir belirsizlik
Kanat çizilmiş kurşunlarla tüylenmemiş
Çocukları öldüren gerçeklik
Dünya başka hangi eksende dönebilirdiki zaten
Altına ateş yakılıp kaynatılan bir dünya
Hangi eksende kendini bulabilirdi
Hangi yörünge bedenine enjekte edebilirdi başkasının tenini
Sıkışan, kendi arasında zıtlaşan bir kaç kaldırım
Kimin yalın ayaklarıyla ısınabilirdi
Yine bir belirsizlik yeni boşluklar
Başkasına muhtaç olma anları
Baştan sonra üşüyen bir mahçupluk
Bir köpek izlerini bırakıyordu karlar üstüne
Ben temizliyordum evet temizliyordum
Hiç kimse beyazın sahibi olamaz
Hiç kimse kapatamaz kafeslere kuşları
Artık hiç kimse yeni bir aşk doğuramaz
Aşk başkalaşım geçirdi, değişti
Damarların pıhtılaşma noktaların da
Çürüyüp, küflendi
Yara sahibi oldu, yar sahibi olmadı
Artık hiç kimse yeni bir aşk doğuramaz
Artık hiç kimse, mavi değil
Bulutlar bastı gökyüzünü, karardı
Sislendi yeryüzü ağardı ağaçlar
Ayaklarıma eldivenler giydim
Ellerime çoraplar
Aklım orucunu bozdu, sigara yaktı
Bu aşk sigara sönene kadardır.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HUDÛ (Bir Yalnızlık Düştü Aklıma Bende Şiiri Bıraktım)
Poesía"Zarifoğlu bıraktı ben başladım" Cahit Zarifoğlu'nun Son Şiiri / Ocak 1987 Ölüm başucumda Bir melek elini uzatıyor bana Yapayalnız Bir yolculuk Ruhların beklediği bir yer var Orda Bir sığır gözü gibi bakıyor bana Ölüm Neden örtülerin altındasın, had...
