Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 2 ~ Hidde

       

"Hidde, bestel jij de pizza's? Wat voor pizza wil je?" Ik schrok op toen Daniël mijn naam noemde. Ik was met mijn gedachten ver weg, een paar jaar terug in mijn herinneringen. Lana was veranderd. Ze was knapper geworden, maar veel geslotener. Ze zag eruit alsof je niets bij haar kon losmaken wat over haarzelf ging. Hoe groot kon het toeval zijn, dat precies zij bij ons aanbelde?

Nadat ik hoorde dat ze margherita wou, liep ik snel naar de gang om uit deze ongemakkelijke situatie te komen. Binnen een minuut had ik de pizza's besteld, maar ik ging niet meteen terug naar de kamer. Ik opende Facebook en scrolde door mijn tijdlijn. Ik beantwoorde kortaf en snel de appjes, van het meisje dat ik gisteravond ontmoet had en bedacht me dat ik volgende keer misschien niet mijn echte nummer moest geven. Van zulke mensen kwam je nooit meer af. Ik liep wat rondjes door de keuken, las de ingrediëntenlijst van de macaroni, alles om het nog even uit te stellen dat ik terug naar de kamer moest. Ik ging er pas weer heen toen ik Daniël mijn naam hoorde roepen.

"Hidde, ze komt ook uit Delfzijl."

Je meent het, alsof ik dat nog niet wist.

"Uh ja.." Het voelde zo naar om haar te negeren, om te doen alsof ik haar niet kende. Maar ik wist niet wat ik anders moest doen. Ik probeerde het goed te maken met een glimlach, maar ze keek me niet aan.

"Zaten jullie bij elkaar op school?" vroeg Daniël. Ik zag haar slikken. Waarom was ze zo bang voor me?

"Ja, volgens mij wel toch?'' zei ik, en Lana knikte. "De pizza's zijn er binnen drie kwartier."

Ik ging op de stoel zitten, die tegenover de bank stond, zo ver mogelijk van hen vandaan. Ik deed alsof ik mijn aandacht op mijn telefoon had, maar ik zat doelloos mijn tijdlijn door te kijken. Ik hoorde Daniël en Lana praten. Over school, over Groningen, over muziek, sport en dus eigenlijk over niets. Ze lachten steeds vaker, en ik zag Lana meer open worden. Ik had haar nog bijna nooit zo gezien, tenminste niet dat ze nuchter was.

"Je bent helemaal nat van de sneeuw, wil je niet douchen? Wat ben ik ook stom, dat ik dat niet eerder gevraagd heb." Daniël legde uit hoe de douche werkte, en daarna ging ze de kamer uit, maar ik zag dat ze haar tas vergat. Ik wou het nog tegen haar zeggen, maar op de een of andere manier hield ik mijn mond.

"Wat ben je gezellig, Hidde," zei Daniël sarcastisch, toen Lana net de deur achter zich dicht deed.

"Ja, ik heb er toch niet om gevraagd dat jij hier zomaar iemand van 16 te logeren vraagt." Ik hoorde Lana weglopen en besefte dat ze dit laatste gehoord moest hebben. Ik voelde een steek van spijt, waarom moest ik nou zo ontzettend bot doen?

"Jezus, doe niet zo lullig. Ze zat daar net te hyperventileren, ik kon haar toch niet buiten laten?"

"Nee snap ik, maar dan moet je ook niet zeuren dat ík ongezellig ben. Gamen?" Ik pakte de controllers van de PlayStation en zette hem aan, even later zaten we allebei verdiept in het spel, en probeerde ik niet meer te denken aan dat ik zo veel spijt had wat ik bij Lana had gedaan. Niet dat het zo erg was, maar we zouden elkaar anders op zo'n andere manier kennen. Ik wist dat ze bang voor me was, en ik wist dat ze dacht dat ze me kende. Ze dacht dat ik haar raar vond, dat ik haar niet mocht, en dat ik het expres deed. Omdat ik bij de populaire mensen hoorde? Maar toen ik haar duidelijk probeerde te maken dat ik haar echt niet zo zag, luisterde ze niet.

({ {P