Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 5 ~ Lana

                  

Wanneer ik wakker werd, duurde het zeker een minuut voordat ik wist waar ik was. Ik lag in een tweepersoonsbed, in een kamer die ik nog nooit gezien had. Er lag niemand naast me, en er was niemand in de kamer. Toen ik rechtop ging zitten om mijn telefoon te zoeken, besefte ik waar ik was. Ik lag gewoon in het bed van Hidde of Daniël. Het duurde daarna ook nog zeker een minuut voordat ik mezelf met alle zekerheid kon zeggen dat ik niet mét een van hen in bed had gelegen. Ik herinnerde me nog dat ik gisteravond met Hidde op de bank naar Harry Potter had gekeken. Ik had die film al zo vaak gezien, maar toch bleef hij zo leuk, en we hadden geen idee wat voor film we anders moesten kijken.

Ik zag dat ik nog steeds Hiddes kleren aan had, en dacht eraan terug dat ik gisteravond nog met mijn hoofd op zijn borst lag. Dit alles bij elkaar moest gewoon zó niet gebeuren. Het voelde zo ongemakkelijk, en ik durfde eigenlijk niet naar de woonkamer te gaan om mijn telefoon te pakken, maar ik besefte dat ik wel moest, omdat ik anders mijn vliegtuig zou gaan missen. Overmorgen zat ik gewoon in Australië.

Zachtjes duwde ik de deur open van de woonkamer en er was niemand. Ik zag mijn telefoon op het tafeltje liggen, waar ook een stuk of acht lege bierflesjes stonden. Ik zag dat het al half 10 was, maar ik had geen haast want ik hoefde pas om 1 uur op het vliegveld te zijn. Hoewel mijn telefoon op vliegtuigstand stond, en hij dus nog bijna vol zat, besloot ik hem nog even op te laden. Daarna ging ik naar de keuken, en begon daar eitjes te bakken, één van mijn talenten. En binnen een kwartier rook het heerlijk in de keuken, had ik de tafel gedekt, en stonden er gebakken eieren met toast.

Ik vroeg me af of het normaal was dat Daniël en Hidde om tien uur nog sliepen op een dinsdag, want volgens mij gingen ze elke dag naar hun studio om filmpjes te maken. Ik besloot daarom om ze in de andere slaapkamer wakker te maken, ook omdat de eitjes anders koud zouden worden. Met mijn telefoon in mijn hand, die inmiddels weer helemaal vol zat, klopte ik zachtjes op de deur. Toen ik geen geluid hoorde, deed ik hem heel langzaam open, en daar lagen ze allebei, in hetzelfde bed. Ik kon het niet laten om stiekem een foto te maken.

Ik kuchte en schraapte toen de moed bijeen om ze wakker te maken.

"Ik wil jullie niet wakker maken, maar het is tien uur en ik dacht misschien moeten jullie werken, en ik heb eieren gebakken." En even later zaten we met z'n drieën aan de keukentafel.

"Je kan echt sick goed eitjes bakken," zei Daniël met volle mond. Hij zat naast me en Hidde zat schuin tegenover me. Ze hadden me verteld dat ze vaak pas om elf uur begonnen, soms eerder en soms later, dus dat het niet uit maakte dat ze zich hadden verslapen.

"Hé Lana, even dat je het weet, wij zijn niet gay," zei Hidde, en ik moest lachen.

"Hoezo dat opeens?" vroeg ik en ik lachte.

"Nou, omdat we vanochtend wakker werden samen in Daniëls bed, en omdat we in hetzelfde huis wonen."

"Nee, maar jullie hebben toch samen een YouTube kanaal, en daarom wonen jullie samen hier in Amsterdam?" zei ik, terwijl ik eigenlijk al spijt had toen ik het zei. Hidde knikte en toen kwam de ongemakkelijke stilte weer. Nu leek ik echt zo'n stalker, of zo'n meisje van 12 dat elk filmpje van ze heeft gekeken en flauwvalt als ze één van hen tegenkomt.

"Hoe laat moet je weer weg?" verbrak Daniël de stilte uiteindelijk.

"Ik moet om één uur op het vliegveld zijn."

"Waar ga je eigenlijk heen?" vroeg Hidde nieuwsgierig. Hij was veranderd sinds gisteravond. Minder afstandelijk. Of misschien was ik minder afstandelijk.

"Australië," zei ik.

"Wow, dat is ver! Wat ga je daar doen dan?" Op deze vragen had ik me voorbereid. Ik wist dat ik niet goed kon liegen, maar het zou niet opvallen als mijn gezicht rood zou worden, aangezien hij altijd rood wordt wanneer ik met vreemde mensen praat.

"Een tijdje bij mijn zus wonen, en vanuit daar mag ik een schoolprogramma volgen," en ja hoor, ik voelde mijn gezicht warm worden.

"Moeten je ouders je dan niet uitzwaaien ofzo?" vroeg Hidde. Ik schudde mijn hoofd, maar ik wist dat ze me niet geloofden. Ik bedoel, hoe ongeloofwaardig klinkt het dat je op je 16e zonder je ouders even naar Australië vliegt. Toch leek Daniël het meteen aan te nemen, alleen Hidde keek me ongelovig aan.

"Maar zit je nog steeds op het Fivel College?" vroeg Hidde en ik knikte.

"Is het nog een beetje leuk?" Ik hield mijn schouders op. Het was nooit echt leuk geweest en ik had eigenlijk ook geen zin om er over te praten. Eigenlijk wou ik hier nu zo snel mogelijk weg. Ze hadden door dat het niet klopte dat ik in mijn eentje naar Australië ging en straks gingen ze zich er nog verder mee bemoeien en mijn ouders bellen.

"Ik moet nu echt gaan," zei ik toen ik op stond. Ze keken me verbaasd aan.

"Maar je hoefde toch pas om 1 uur op het vliegveld te zijn? Met de trein ben je er in een half uurtje," zei Daniël.

"Ik weet het, maar ik wil graag nog even winkelen op het vliegveld zelf en ik wil niet te laat komen." Ik stond op en liep naar de slaapkamer om me om te kleden. Hidde liep achter me aan, ik weet niet waarom. Toen we in de kamer waren waar ik vannacht had geslapen, wat dus zijn kamer bleek te zijn, stopte ik al mijn spullen in mijn tas.

"Je gaat niet naar je zus, toch?"

"Nee natuurlijk niet," zei ik, licht geïrriteerd. Ik propte mijn toilettas in mijn tas, hoewel ik mijn tanden nog niet had gepoetst. Dat deed ik wel op het vliegveld ofzo.

"Waarom wil je hier zo graag weg?"

"Ik denk dat je dat zelf ook wel weet toch?" Natuurlijk wist hij het niet. Ik bedoel, hij kende mij als een verlegen meisje, dat als je haar eenmaal kende, ze toch erg druk kon zijn. Zo kende iedereen me. Ik wist ook niet dat het zo makkelijk was, dat iedereen zo makkelijk voor te liegen was. Als iemand vraagt hoe het met je gaat, hoef je alleen maar te glimlachen en te zeggen dat alles oké is. Mensen zijn zo snel tevreden met een glimlach, ook al is die glimlach nep. Maar wat moest ik anders zeggen?

"En als je het niet erg vind, kleed ik me nu om," en terwijl ik dat zei, trok ik de trui van Hidde over mijn hoofd en stond ik in mijn beha voordat hij de deur achter zich dicht trok. Het voelde niet goed om zo tegen hem te doen, na gisteravond. Ik weet niet hoe het ooit kon gebeuren dat ik zo tegen hem in slaap was gevallen. Het zal wel door de alcohol komen, want ik ben redelijk klein en dus best wel gevoelig voor drank. Maar toch had ik het gevoel dat we een soort van band hadden. Maar wat maakte het uit, ik was over een kwartier weg, en daarna zou ik ze nooit meer zien.

"Het is misschien een rare vraag, maar mag ik toch een foto met je?" vroeg ik aan Daniël nadat ik al mijn moed bijeen had geschraapt. We stonden in de gang, en ik had mijn jas al aan.

"Natuurlijk, als ik er ook een met jou mag!" hij lachte erbij, pakte zijn telefoon en opende snapchat. Ik deed hetzelfde en snel maakten we wat foto's.

"Heel erg bedankt dat ik hier mocht logeren," zei ik toen verlegen. Ik stond tegen over Daniël, en Hidde stond achter hem, nog op zijn telefoon.

"Graag gedaan, ik vind het jammer dat we niet langer de tijd hadden om je te leren kennen," zei Daniël en ik liep naar de deur om hem open te doen, maar zelfs toen ik er met mijn volle gewicht tegenaan duwde kwam er geen beweging in.

"Ik krijg hem niet open," en ik lachte er een beetje ongemakkelijk bij. Daniël kwam me helpen, en pas toen we er met z'n tweeën tegen aan duwde, ging hij open en vielen we allebei naar voren. Buiten was het koud, en er lag sneeuw, heel veel sneeuw.

"Tot ziens dan maar, denk ik?" zei ik een beetje verlegen. Het was zo ongemakkelijk wat ik nu moest gaan zeggen, want natuurlijk zou ik ze nooit meer zien.

"Tot ziens," en Daniël gaf mij een knuffel. Hij was groot, en zijn armen voelde veilig om je heen. Hij rook naar de zeep, waarmee ik me gister ook gedoucht had. Het liefst zou ik wat langer in zijn armen blijven, maar ik wist dat dat niet kon. "Hidde, zeg je misschien ook gedag?"

"Uh ja, ik las dit net.." en hij liet zijn telefoon aan mij zien. Ondanks dat het buiten vroor, voelde ik mezelf helemaal warm worden.

ati�q��%=�