Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 12 ~ Hidde

De hoofdpijn verdween toen ik haar hoorde zingen. Daniël was bij haar op de kamer, en eigenlijk wou ik ook naar binnen gaan. Maar ik wist dat als ik dat zou doen, ze zouden stoppen. Haar stem nam mijn hoofdpijn mee, ver weg. Ze kon goed spelen, maar mooier zingen. Maar zelfs toen ze klaar was, ging ik niet de kamer in. Ik luisterde nog even naar hun gesprek, maar ik kon het eigenlijk niet aanhoren, dus liep ik naar de woonkamer en ruimde die op.

We hadden al twee dagen niet gewerkt, en aangezien ik gewoon vanuit huis kon werken, en ik alles af wou hebben voor de kerst, ging ik achter de computer zitten en begon. Na een tijdje kwamen Daniël en Lana, aten we wat en daarna ging ik weer verder. Af en toe werd ik afgeleid, door appjes van vrienden over het slechte weer, door mijn moeder, die vroeg of ik met kerst nog kon komen en door de Snapchats van Daniël. Er ging een steek van jaloezie door me heen, toen ik ze met z'n tweeën op de foto zag. Ze zagen er zo schattig uit samen.

Voor ik het door had, was het al weer vijf uur. We waren vrij laat opgestaan, en daardoor was de dag snel gegaan. Ik stelde voor aan Daniël om te gaan koken, en even later stond ik in de keuken.

"Hé, Lana, we gaan eten!" probeerde ik toch zo vrolijk mogelijk te zeggen, hoewel ik zenuwachtig was toen ik mijn slaapkamerdeur opende. Ik stapte naar binnen, maar zag dat ze sliep. De laptop van Daniël, die naast haar op het bed stond, speelde een aflevering van 'Game of thrones' af. Op mijn tenen liep ik naar de laptop toe, klapte hem dicht en legde hem op de grond.

"Het eten is klaar, maar Lana slaapt. Moet ik haar wakker maken?" vroeg ik aan Daniël, toen ik weer in de kamer stond, maar ik zag dat hij aan het bellen was.

"Nee Nina, het is gewoon een vriendin," zei hij tegen zijn telefoon. Hij keek mij aan met een blik van 'wacht even, we gaan zo eten', maar ik wist dat het nog wel even ging duren. Ik kende Daniël en Nina langer dan vandaag, en als die eenmaal aan het bellen waren, kon het uren duren.

"Ik woon nu toch al een half jaar in Amsterdam, waarom doe je dan nu opeens zo moeilijk? .... Natuurlijk hou ik nog van je .... Ja, ik zou ook willen dat we samen kerst konden vieren, maar ik kan het niet laten stoppen met sneeuwen, toch? .... Nina, nu moet je stoppen met zeuren.... Je hebt daar toch je ouders, en je broer? En met oud en nieuw kom je gewoon maar hierheen, dan is het toch goed. We hebben nog zo veel jaren dat we samen kerst kunnen vieren... Nee, misschien moet je een keer stoppen met altijd zo zielig doen," en terwijl hij dat zei liep hij de kamer uit. Ik nam aan dat hij op zijn eigen kamer was gaan bellen, en dat, voordat hij klaar zou zijn, het eten al weer klaar was. Ik stond even besluiteloos stil, midden in de woonkamer, maar liep toen naar de keuken en schepte daar drie borden op met spaghetti, gehakt en tomatensaus. Ik wilde niet arrogant doen, maar ik moest toegeven dat het heerlijk rook. Ik liep eerst naar Daniëls kamer, waar ik hem al opgewonden hoorde praten toen ik nog in de gang stond.

"Hier is je eten," en ik zette zijn bord voor hem neer en hij begon meteen te eten.

"Jezus, wat is dit zout."

"Graag gedaan," zei ik sarcastisch, maar Daniël was al weer bezig met zijn gesprek. Ik liep de kamer uit en ging naar mijn eigen slaapkamer. Heel zachtjes deed ik de deur open en ik zag Lana snel wegduiken onder de deken.

"Ben je wakker?" vroeg ik, terwijl ik het licht aan klikte. Ik liep naar haar toe, zette eerst de borden op de grond en ging naast haar zitten. Ik aaide haar over haar hoofd, en aan haar ademhaling te horen sliep ze niet. Toch reageerde ze niet, en bleef ze met haar rug naar me toe liggen. Ik had de neiging om gewoon weg te gaan, maar ik wist dat dat niet mocht.

"Ik moet eerlijk zeggen, ik vind dat ik super lekker heb gekookt. Nou ja, ik heb het alleen nog niet geproefd. Lana, ik weet dat je niet slaapt." Met een beetje getrek aan haar schouders, wist ik haar overeind te krijgen en ging ze tegen de muur aan zitten. Ik zette de borden op onze schoot en begon te eten. Meteen na de eerste hap, besefte ik dat Daniël gelijk had. Het was redelijk zout geworden, iets te zout.