Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 18 ~ Hidde

Lachend stopte ik nog een bitterbal in mijn mond. Ik denk dat het toch wel echt de 16e was deze middag. We deden de chubby bunny challenge, maar dan met alle dingen uit de vriezer. Normaal moet je zo veel mogelijk marshmallows in je mond zien te krijgen, maar nu moest de vriezer leeg.

"Jezus Daniël, dit is echt niet normaal," zei ik, toen hij de vierde bitterbal in zijn mond stopte. Vier tegelijk bedoel ik. Vier bitterballen klinkt niet echt veel, maar die dingen zijn groter dan je denkt, en ze zijn scherper dan je denkt. Ook al hadden ze niet hun normale vorm, aangezien we ze moesten frituren in een koekenpan.

Na de bitterballen kwam de soep. Mijn moeder vroor altijd soep voor me in, omdat ze dacht dat ik niet kon koken. Zelfs toen ik 19 was, en op mezelf woonde in Amsterdam, was ze nog te bezorgd, en vulde ze elke maand de vriezer helemaal vol. We hadden bedacht om een kerstdiner te houden, en hadden ook de bovenburen uitgenodigd. Ze zouden vanavond komen, maar we hadden genoeg te eten voor een uitgebreide lunch.

Lana kookte die avond. Onze buren hadden nog nooit eerder bij ons gegeten, dus besloten we dat het eten er toch nog redelijk goed uit moest zien. Daniël en ik deden niet zo veel. Ik verzorgde mijn kikkers en daarna zijn we samen kerstkaarten gaan knutselen, ook al zouden die veel te laat aan komen.

Toen het buiten al weer donker aan het worden was, gingen we ons om de beurt wassen. Lana had een pan met warm water voor iedereen gemaakt, maar toch rilde ik toen ik boven de wasbak hing. Ik waste me snel, en minder zorgvuldig dan ik normaal zou doen. Ik droogde me snel weer af, en deed een blouse aan, die veel te koud was. Toch trok ik er geen trui over aan, omdat ik er wel een beetje netjes uit wou zien.

"Waar is Lana?" vroeg ik, toen ik de kamer weer in liep. Wanneer ik de deur open deed, waaide een warme lucht mijn gezicht in, die wel een beetje aangebrand rook.

"Je hebt de kachel aangekregen." En ik ging voor ons houtkacheltje staan, die we nog nooit eerder hadden gebruikt.

"We hebben weinig hout, Hidde. Echt heel weinig, misschien niet eens genoeg voor vanavond." Ik probeerde er niet aan te denken hoe we het misschien nog een week zonder verwarming vol moesten houden. We woonden in een oud huid, en het enige was ze aan isolatie hadden gedaan was dubbelglas. Ik had niet veel om me verder op te warmen, want er werd aan de deur geklopt. Ik sprong snel op om hem open te doen.

"Zalige kerst," antwoorde ik en bukte om de oude vrouw, die voor me stond te zoenen.

"Kom binnen," en ik pakte de jassen aan, en hing ze op.

"Och jongens, wat is het hier lekker warm," de vrouw, die we Mevrouw Mulders noemde, ging zitten aan de mooi versierde tafel. Ik zette thee, gelukkig hadden we nog een ouderwetse theepot die op het gasfornuis kon, en deed de deur open voor Meneer en Mevrouw Nieuwenhuizen, die ook al rond de 70 waren. Aan tafel begon ik met ze te praten. We hadden het over het weer, over kerst en over vroeger, dat het toen ook altijd zo veel sneeuwde. Ik vroeg me echt af waar Lana zou blijven en toen bedacht ik me dat ze misschien wel helemaal niet van plan was om te komen.

"Lana?" Ik klopte zachtjes op de deur. Toen ze niet antwoordde deed ik hem voorzichtig open.

"Oh sorry," zei ik toen ik zag dat ze in haar beha stond. Het was raar dat ik me verontschuldigde, want ik had haar gister nog zonder gezien. Ze trok snel een trui aan.

"Ik heb het eten helemaal klaar. Het is volgens mij wel lekker geworden," zei ze, en ik was zo blij dat ze uit zichzelf begon te praten.

"Dat is lief," en ik glimlachte. "Kom je mee?" maar ze schudde haar hoofd. "Waarom niet?"

"Mensen," en ze haalde haar schouders op.

"Lieve schat, het zijn drie mensen van 80. Op die leeftijd beoordeel je mensen niet meer, dan maakt het je niet meer uit." Ze slikte en ik liep naar haar toe. Ik veegde met mijn duimen de uitgelopen mascara weg en gaf haar een knuffel.

"Oké, ik kleed me even om," zei ze en ik wou weggaan.

"Hidde? Kun je hier blijven. Ik ben bang dat ik anders niet meer durf." Dus ik bleef. Het duurde lang voordat ze klaar was, en ik was een boek gaan lezen, wat ik al zo lang niet gedaan had.

"Hidde?" en ik keek op en slikte even. Ze had een rode jurk aan, wat volgens mij een zomerjurk was, maar dat maakte niet uit. Haar gezicht was opgemaakt, haar wallen waren minder duidelijk. Haar haar zat los, niet meer in een knot en hing nonchalant over een schouder en kwam tot onder haar borst. Ze leek onzeker over de zelfverzekerdheid die ze uitstraalde.

"Je bent zo mooi," fluisterde ik. Ze glimlachte verlegen. Ik stond op, pakte haar hand en nam haar mee naar de woonkamer.

"Dit is Lana, die logeert hier."

"Hé, ik ben Lana," en ze gaf iedereen beleefd een hand, maar ging toen snel naar de keuken. Ik stond even verward in de woonkamer stil, omdat ze zo snel weer verdwenen was. Zou ze terugkomen? Ik wist niet of ik achter haar aan moest gaan, maar toch ging ik zitten en probeerde sociaal te doen met onze buren, die we eigenlijk nog nooit gesproken hadden. Daniël deed enthousiast mee met het gesprek, maar ik had moeite met me te concentreren. Na, wat voelde als een half uur, maar waarschijnlijk maar tien minuten was, kwam Lana weer binnen en konden we beginnen met het diner.

"God,meid, wat heb jij lekker gekookt," zei Mevrouw Nieuwenhuizen toen we in dedeuropening stonden. "Tot ziens, Hidde en Daniël, ik hoop dat ik snel nog eensmag komen eten." We namen afscheid, en wensten elkaar sterkte zonder de stroom.Maar toen iedereen weg was, werd de sfeer weer zoals eerst. Ongemakkelijk,omdat we allemaal bang voor elkaar waren. Ik voor Daniël, Daniël voor mij, maarwe konden geen steun bij Lana vinden, want die was bang voor ons allebei.