Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 10 ~ Hidde

"Weetje wat we helemaal vergeten zijn?" vroeg Daniël. We zaten met z'n tweeën aan de keuken tafel, en waren allebei bezig met onze telefoon.

"Nou?"

"Het is over een paar dagen gewoon al kerst is, en we hebben nog niet eens een kerstboom staan." Ik keek naar de datum op mijn telefoon, het was inderdaad de 22e en we waren kerst helemaal vergeten. Natuurlijk hadden we wel doorgehad dat in de winkelstraten de kerstversiering was opgehangen, en ik had allang cadeautjes gekocht, maar we hadden het te druk gehad om ons eigen huisje te versieren. Maar nu hadden we toch niets te doen, aangezien de treinen nog steeds niet reden en we dus nog een dag vrij hadden, en gelukkig hadden we een kunstkerstboom in huis. We liepen naar Daniëls kamer, waar alle kerstspullen stonden. Hij nam de boom mee, en ik de rest van de versiering, en even later waren we allebei druk bezig met versieren.

In de eerste doos lagen kerstcd's, ik zette er eentje op. Het was er eentje met alle traditionele liedjes, dus al snel werd de kamer gevuld met 'Jingle Bells' en 'de herdertjes lagen bij nachte'.

"Wat wou jij eigenlijk gaan doen met kerst?" vroeg Daniël. Hij was de hele tijd al aan het praten, en deed alsof er niets gebeurd was gisteravond en vanochtend, maar ik kon me niet helemaal op het gesprek concentreren. Ik dacht aan Lana, aan dat zij nu onder de douche stond. Ik wist dat we veel te snel gingen, en dat het nu meer weg had van een 'one night stand', maar ik kon het niet laten. Ik heb haar twee jaar lang leuk gevonden en zij had twee jaar lang geen aandacht aan mij besteed. En nu, nu ik niet meer bij haar op school zat, hadden we opeens zitten zoenen, en lukte het me niet meer om me te beheersen. Zij had me niet tegengehouden.

"Ga je naar je ouders?" drong Daniël aan.

"Uh ja, als dan het openbaar vervoer het weer doet," zei ik opgeschrokken uit mijn gedachtes.

"Vind je het dan goed als ik hier met Nina ben?" Nina was nu al meer dan twee jaar zijn vriendinnetje.

"Ja natuurlijk," zei ik snel.

"Wow, Hidde, dit is gewoon de eerste kerst in ons eigen huis!" zei Daniël opeens super enthousiast. Ik probeerde een beetje mee te lachen, maar mijn glimlach was een beetje waterig. We gingen verder met het optuigen van de kerstboom en ik luisterde naar de muziek. In mijn hoofd zong ik alle liedjes mee, om zo minder na te hoeven denken.

We waren bij klaar toen we opschrokken uit ons werk, omdat we iemand aan de deur hoorden rammelen.

"Lana, ben jij dat?" riep ik, maar niemand antwoordden en er werd alleen maar harder aan de deur getrokken. Ik legde de kerstbal die ik in mijn hand had op de grond, en liep naar de gang waar ik inderdaad Lana zag staan. Ze had haar jas aan, en haar tas op haar rug.

"Wat is er?" vroeg ik. Ik kwam niet dichtbij, want iets hield me tegen.

"Ik krijg de deur niet open." Wilde ze hier weg? Lag het aan mij, aan wat we net hadden gedaan? Ik voelde me schuldig, en wist niet goed wat ik moest zeggen, dus daarom probeerde ik haar te helpen. De deur zat vast. Zelfs wanneer ik er met mijn hele gewicht aan ging hangen, kreeg ik hem niet open.

"Uh, jongens, kijk eens door het raam," hoorde ik Daniël zeggen, die achter me was komen staan. Ik keek naar het raampje, wat naast de deur zat, en mijn hart sloeg een keer over.

"What the fuck," zei ik verbaasd. "Is dat sneeuw?" Daniël knikte.

"Volgens mij zitten we ingesneeuwd," zei hij toen. Even bleef ik hem, vol ongeloof in mijn blik, aankijken, maar toen keek ik achter me, waar ik een 'plof' had gehoord. Lana was in elkaar gezakt, volgens mij flauwgevallen. Ik liep snel naar haar toe, maar ze was gelukkig nog bij bewustzijn, en niet in paniek. Of in ieder geval niet aan het hyperventileren, want ik zag genoeg paniek in haar ogen.