2010. Η χρονια της θλιψης, της αδυναμιας, η χρονια που ημουν 10...αν και μικρη επρεπε να δειξω δυναμη για να μπορεσω να αντεξω αυτο που συνεβη. Περπατω, αναπνεω χωρις νοημα, βλεπω τους ανθρωπους γυρω μου, δεν βρισκω νοημα σε αυτο που λεγεται ζωη. Βλεπω εναν συνηθισμενο ανθρωπο οπως αλλωστε καθε μερα να περπατα στην απεναντι λοριδα του πεζοδρομιου. Ξαφνικα καταλαβαινω οτι αυτο το απλο συνηθισμενο ατομο ειναι το νοημα του κοσμου του κοσμου του δικου μου! Το ιδιο λεπτο μου ερχεται στο μυαλο η στιγμη που ο ανθρωπος που αγαπουσα περισσοτερο απο μενα και πλεον δεν ηταν μαζι μου ο αδερφος μου, μου ειχε αναφερει αυτο το ατομο, οτι αυτο το παιδι θα ηταν παντα διπλα μου οτι κι αν χρειαστω καποια στιγμη στην υπολοιπη ζωη μου, θα ηταν εκει! Ηταν το πιο ωραιο παιδι που ειχα δει μεχρι τοτε ηταν αυτος που θα ηταν διπλα μου αλλα ηταν απαγορευμενος. Εκτος απο οτι ηταν αρκετα μεγαλος για να γυρισει να μου μιλησει εστω φιλικα ηταν απαγορευμενος για ακομα ενα λογο, αυτοι που με εφεραν στο κοσμο δεν με αφηναν να ειμαι κοντα του και ηξερα πολυ καλα το γιατι. Επειδη ημουν τοσο μικρη αποφασισα για να ειμαι σιγουρη αν τον αγαπαω αληθινα να περιμενω να οριμασω ωστε να παω σε καποια ηλικια που να μπορω να καταλαβω τον κοσμο των μεγαλων.
