Την επομενη μερα πηγα το απογευμα να τον δω και να μιλησουμε για να καταλαβω και να ειμαι σιγουρη το τι αποτελεσμα ειχε η πραξη μου. Μολις με ειδε μου χαμογελασε και ετρεξε να με αγκαλιασει. Απο μεσα μου σκεφτομουν "Λες? Λες να υπαρχει μια μικρη ελπιδα να γινει το παραμικρο μαζι του?". Τον ρωτησα αν ειχε ακουσει μετα κατι, οτιδηποτε περιεργο ηχο, απαντησε αρνητικα οποτε ενιωσα ανακουφιση. Αυτος ομως το προηγουμενο βραδυ ειχε ακουσει την κραυγη, ειχε καταλαβει οτι τον αγαπουσα παρα πολυ απο το φιλι. Το φιλι εκεινο ηταν η δοκιμασια που μου ειχε βαλει χωρις να το καταλαβω για να ειναι σιγουρος οτι ειμαι αληθινα ερωτευμενη μαζι του.
-Τι εχει το προγραμμα για αποψε? Με ρωτησε με πονηρο βλεμμα.
-Δεν ξερω, θες να παμε καμια βολτα?
-Εχω κατι καλυτερο στο μυαλο μου.
-Δηλαδη?
-Θα δεις...κλεινοντας μου το ματι.
Ηρθε η ωρα να κλεισει το μαγαζι μαζι με τον Παντελη. Βγηκα εξω για να μην καταλαβει ο αδερφος του. Οταν εκλεισαν και ο Παντελης εφυγε με φωναξε και μπηκα μεσα. Οταν τον ειδα να κλειδωνει την πορτα ενιωσα για καποιο ανεξηγητο λογο φοβο.
" Παρακαλω περαστε στο γραφειο μου" τον ακουσα και περασα στην κουζινα οπως μου διεταξε. Ειχε πλατη στον παγκο, με τραβηξε κατα πανω του, επεσα μεσα στην αγκαλια του και αρχισαμε να φιλιομαστε. Με μια του κινηση με γυρισε και με εβαλε πανω στον παγκο. Μετα απο λιγη ωρα που ειχαμε παρει φωτια αρχισα να νιωθω ριγος το οποιο μετατραπηκε σε ενα τρομερο τρεμουλο. Αρχισα να τρεμω απο πανω μεχρι κατω κυριολεκτικα. Δεν ενιωθα τα ποδια μου ενω σε καποια φαση δεν μπορουσα να τον φιλησω γιατι ετρεμαν ακομα και τα χειλη μου.
-Μηπως κρυωνεις? με ρωτησε με ενα πονηρο χαμογελο.
-Μπα, δεν νομιζω να φταιει αυτο.
-Αν δεις κατι που σε πειραζει πες μου να σταματησω, μου ελεγε συνεχεια. Οταν επρεπε να φυγω με πηγε με το μηχανακι.
