Ηταν η μερα της παρελασης, πηγα το πρωι με τις φιλες μου να φαμε. Τον βλεπω και εκεινη τη στιγμη ενιωσα να σταματαει ο χρονος. Ηταν ξυρισμενος με τα μαλλια του μαζεμενα (οπως παντα αλλωστε) να φοραει ενα μαυρο πουκαμισο με το ανοιχτοχρωμο τζιν του και τα σταρακια του, ηταν τοσο ομορφος. Μας ειδε που μπαιναμε μεσα ενω αυτος ηταν εξω και καθαριζε ενα τραπεζι. Μου χαμογελασε και μας λεει "Τι ομορφιες ειναι αυτες?". Καθησαμε και εγω δεν μπορουσα να παρω το βλεμμα απο πανω του. Φυγαμε, καναμε την παρελαση και πηγαμε μετα σε ενα μπαρακι που εκανε παρτυ το σχολειο μας. Οταν αποχαιρετησα τις φιλες μου γιατι επρεπε να φυγουν περασα εξω απο το μαγαζι του, ανταλλαξαμε τα βλεμματα μας βγηκε εξω και αρχισαμε να μιλαμε. Σε καποια στιγμη μου ηρθε μια σπιθα να του πω " Γιώργο μπορεις να μου δωσεις την αγκαλια που σου ειχα αρνηθει?" και αυτος σαν να ηξερε το τι πηγα να του πω πριν προλαβω να ανοιξω το στωμα μου με αρπαξε με αγκαλιασε και με φιλησε στο μαγουλο. Ταιριαζα τοσο αρμονικα μεσα στα χερια του, ενιωσα ενα ριγος. Μολις ειχα μια αποσταση ασφαλειας οπου ηξερα οτι δεν θα με ακουσει εβγαλα απο μεσα μου μια κραυγη ευχαριστησης γεματη ευτυχια.
