I got you (+12)

ontsnappen? naar waar?

Uitgeput lagen ze onder de lakens. "Waar moeten we heen?" vroeg Jess en dacht na over een vluchtoord waar ze met Korim kon onderduiken. Ze waren het eens geworden dat ze weg moesten van deze plaats. "We kunnen niet naar familie, want dan brengen we hen in gevaar."dacht Korim na, "We zouden wel opvang kunnen vragen aan de politie." "Je weet toch dat ze jou dan gaan veroordelen voor misdaden die je hiervoor hebt begaan."wierp Jess tegen, "We moeten weg uit dit land vrees ik." Korim schudde zijn hoofd. "Je weet niet waar al die mannen zitten zeker?"zuchtte hij, "Ze zijn overal, in ieder continent en in ieder land. Dit is een netwerk van verschillende criminelen die samenwerken om niet gepakt te worden. De enigste plek waar je veilig bent, is in de cel of in een hoofdkwartier als hier." Jess voelde de wanhoop al opkomen. "We kunnen dus nergens heen."concludeerde ze.

Ineens knipte Korim in zijn vingers. "We kunnen wel ergens heen, maar dan moet je je gezicht in de plooi kunnen houden." zei hij opgewekt. "En waar en waarom?"vroeg Jess. "We kunnen ofwel naar de cel of naar een vriend die hetzelfde dilemma had of hier blijven, aan jou de keuze." zei hij met afwachtende blik. "En die vriend weet wat te doen?"vroeg Jess onzeker. Korim zuchtte. "Of hij weg is gekomen, ja. Maar of hij ons wil helpen..."zei hij uiteindelijk. Jess dacht na over wat Korim haar vertelde. "Welke opties hebben we."zuchtte ze deels verloren. "We hebben geen keuze, Jess."zei Korim kil.

Ze dachten beiden goed na over wat ze moesten doen. Korim vertelde Jess zijn plan: "We moeten om te beginnen weg geraken uit dit gebouw. Dat is een hele stap op zich. De sleutel weet ik liggen, maar je kan er enkel aan met een scan van de ogen. Aangezien ik gezocht wordt voor moord op mijn meerdere, is dit niet zo eenvoudig." Jess luisterde aandachtig. "En een scan van een dode?" vroeg ze. "Dat valt te proberen, maar zeker ben ik daar niet van." dacht Korim verder, "Als we de sleutel te pakken hebben, ik zeg als, dan moeten we nog een hele lange weg afleggen. We mogen niet te hard opvallen en kunnen dus ook niet door ieder dorp lopen. We moeten een flinke omweg nemen." Hij legde een kaart open op de tafel naast zijn bed en wees de routes aan die ze konden nemen. 

"We kunnen door het bos en dan via dit spookstadje of door het bos en hopen dat niemand ons opmerkt in dit dorp." vertelde hij. Het dorp dat hij bedoelde  met 'dit dorp' was maar een stipje op de kaart. Het bestond hoogstens uit vier straten. "Is er een risico in het spookstadje?" vroeg Jess. "Er zitten vaak dieven en moordenaars, maar die kan ik wel baas." antwoordde Korim, "De kunst is gewoon te weten waar ze zich verschuilen." "De route met het spookstadje dan maar?" besloot Jess twijfelend. Korim knikte en borg de kaart op in een rugzak. Daar stak hij ook nog kogels en een extra mes in. Je wist maar ooit wanneer je die moet gebruiken op ongure plaatsen als een spookstad.