I got you (+12)

voorbij

Jess werd na een kwartier pas wakker op de koude vloer van Korims kamer. Ze zette zich recht en wreef over haar achterhoofd. Ze had een enorme klap tegen haar hoofd gekregen. Nog nooit had ze zoveel hoofdpijn gehad als nu. Ze probeerde rustig op te staan, maar viel onmiddellijk weer uit evenwicht waardoor ze weer tegen de muur aan viel. Ze kroop tot aan de deur en probeerde haar aan de klink recht te trekken. Dit lukte met heel veel moeite. Ze opende de deur en steunend tegen de muur strompelde ze naar haar eigen kamertje. Hij had haar gekwetst en dit deed meer pijn dan iedere snee die hij haar heeft gegeven. Eens op haar kamer barst ze in tranen uit. Hoe kon ze ook maar gedacht hebben dat hij van haar hield? Hoe kon ze hem ooit hebben vertrouwd? Ze wist het niet meer. "Waar was ik toch mee bezig?"vroeg ze zichzelf stil af. Ze wou hier weg, en wel nu. Ze stopte met huilen en zuchtte. Ze stond recht en wandelde rustig de kamer uit. Ze was vastberaden om een sleutel te vinden. De sleutel die haar leven ging redden. De sleutel die haar weg ging leiden van deze hel, weg van Korim.