Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 12.

Ντάνιελ:
Η Ιζαμπέλ όπως μου υποσχέθηκε με περιμένει στο σχόλασμα για να μου δείξει το γήπεδο του στίβου για το οποίο μου μιλούσε χθες. Φοράει μια μπλε φούστα με άσπρο τοπ και τα ξανθά μαλλιά της πέφτουν ανάλαφρα και κυματιστά στους ώμους της. Βλέπω πως με παρατηρεί και εκείνη. Ασυναίσθητα ισιώνω την πλάτη μου και προβάλλω το γυμνασμένο στήθος μου.
<<Χειιι>>μου λέει χαρούμενη μόλις την πλησιάζω.
<<Γεια στιβοκόριτσο>>την πειράζω.
<<Ποσά εγκεφαλικά κύτταρα έκαψες για να το βρεις;>>με ψιλοσκουντάει γελώντας.
<<Πίστεψε με πολλά>>γελάω μαζί της.
<<Έτοιμος για στίβο; Γιατί βλέπω τζινάκι φοράς>>.
<<Όσο έτοιμη είσαι και εσύ>>.
<<Εξυπνούλιιι...άντε πάμε>>λέει και την ακολουθώ.
Καθώς πηγαίναμε, συζητούσαμε για διάφορα θέματα κυρίως για καθηγητές και γενικότερα για τα μαθήματα αλλά και τι σπουδές θέλουμε να ακολουθήσουμε. Εκείνη θέλει να σπουδάσει Νομική, αλλά να ασχοληθεί και με το σχεδιο. Εγώ όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης, αλλά από τότε που γνώρισα αυτόν τον λύκο και άρχισε η μεταμόρφωση δεν έχω ξανά κάνει σκέψεις και όνειρα για το μέλλον. Το μόνο μέλλον που μας ορίζεται είναι είτε να καταλήξουμε νεκροί, είτε σε κάποιο εργαστήριο.
<<Να, εδώ κάνω στίβο>>λέει η Ιζαμπέλ και ανοίγει την πόρτα του γηπέδου.
Κολλημένο στην πόρτα είναι το ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο μας πληροφορεί για τα διάφορα τμήματα που διαθέτει αυτός ο σύλλογος στίβου και τις ώρες που πραγματοποιείται η προπόνησή τους. Μπαίνουμε μέσα και βλέπω ένα τσούρμο παιδάκια να κάνουν την καθημερινή τους προπόνηση.
<<Από εκεί είναι τα ανδρικά αποδυτήρια(από τα αριστερά της πόρτας) και από δω(από τα δεξιά) τα γυναικεία. Πάω να αλλάξω τα λέμε σε 10 λεπτά εδώ>>λέει και απομακρύνεται, αφήνοντας με να κοιτάζω τις τέλειες καμπύλες του σώματός της.

Ράνια:
Το ξέρω ότι θα ακουστεί χαζό, αλλά εγώ, Η Γκρέις και ο Μίκυ παρακολουθούμε τον Ντάνιελ και την Ιζαμπέλ. Είδα πως έφυγαν μαζί από το σχολείο και η γυναικεία περιέργεια μου σήμανε κόκκινο. Κάνει πολύ παρέα με την Ιζαμπέλ, άρα σίγουρα θα είναι και στο πάρτυ της την άλλη βδομάδα.
<<Μα γιατί χωρίστηκαν;>>ρωτάει η Γκρέις.
<<Ο καθένας θα πήγε στα αποδυτήρια του να αλλάξει>>απαντάει ο Μίκυ.
<<Και τώρα τί κάνουμε;>>ρωτάω εγώ.
<<Υπομονή>>παίρνει το λόγο ο Μίκυ.

Ντάνιελ:
Μετά από δεκατρία λεπτά(έχω πρόβλημα με την ώρα, θέλω να είμαι τελείως ακριβής) βλέπω την Ιζαμπέλ να έρχεται προς το μέρος μου και μου κάνει νόημα να την πλησιάσω. Δίπλα της στέκεται ένας άντρας που άμα κρίνω από τα ρούχα που φοράει θα είναι κάποιος προπονητής.
<<Από δω ο κύριος Τζέισον, ο προπονητής που συμφώνησε να μας κάνει ατομική προπόνηση τέτοια ώρα>>.
<<Χάρηκα για τη γνωριμία κύριε Τζέισον>>.
<<Επίσης, Ντάνιελ σωστά;>>
<<Σωστά>>.
<<Ωραία πάμε στην αποθήκη να σας δώσω τον κατάλληλο εξοπλισμό ρακέτες και κάνα καπελάκι>>.

Ράνια:
<<Μα που πήγαν;>>ρωτάω τάχα αδιάφορη.
<<Να πάρουν ρακέτες λογικά>>λέει ο Μίκυ.
<<Ναι να τοι, πάλι δίκιο είχες Μίκυ>>λέει η Γκρέις, πιάνει το χέρι του και του το σφίγγει.
Άμα δεν ήμουν τόσο απασχολημένη με το να κοιτάζω τον Ντάνιελ και την Ιζαμπέλ που αυτή τη στιγμή είναι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, μπορεί να πείραζα τη Γκρέις για αυτήν της την κίνηση.
<<Λέτε ο Ντάνιελ να έχει ξαναπαίξει τένις; Φαίνεται πολύ καλός για πρώτη φορά>>λέει η Γκρέις.
<<Είναι απλώς τέλειος>>ξεφυσάω.
<<Οπα Ράνια καψούρα>>με πειράζει η φίλη μου.
<<Νόμιζα ότι δεν σου άρεσε>>μου βγάζει τη γλώσσα ο Μίκυ.
<<Δεν μου αρέσει, αλλά με ελκύει αυτό το κάτι μυστικό που συνέβη χθες το απόγευμα>>.
<<Τί συνέβη χθες;>> ρωτάνε και οι δύο με μια φωνή.
Πφφ τέλεια τώρα θα πρέπει να τους εξηγήσω ή να σκαρφιστώ κάτι γρήγορα.
<<Εεε χθες το πρωί που ήρθε σπίτι μου εννοούσα>>λέω ψέματα.
<<Ααα!>>αποκρίνονται απογοητευμένοι.
Τώρα είναι ο ένας απέναντι από τον άλλον και παίζουν κάτι σαν ρακέτες, που παίζουμε το καλοκαίρι συνήθως στην παραλία, υπό την τήρηση του προπονητή τους. Χθες γιατί είχα σπάσει και δεν του μιλούσαν όπως συνηθίζω να κάνω με άνεση στα καινούργια πρόσωπα; Γιατί μόνο η σιωπή και τα βλέμματά μας αρκούσαν.
Μετά από 40 λεπτά περίπου τους βλέπω που χαιρετάνε τον προπονητή τους και πάει ο καθένας στο δικό του αποδυτήριο.
<<Πρέπει να φύγουμε σε λίγο θα έρθουν προς τα εδώ>>προτείνει η Γκρέις.
<<Οχιιιιιιι, ας κρυφτούμε πίσω από εκείνο το αμάξι!>>
<<Καλά Ράνια πως την είδες;>>λέει ο Μίκυ αν και είναι ο πρώτος που κατευθύνεται προς το αυτοκίνητο.
"Να τοι βγαίνουν"σκέφτομαι. Μιλάνε για λίγο αν και δεν καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Τώρα αναγνωρίζω τη λέξη αντίο στα υπέροχα χείλη του Ντάνιελ, χωρίζονται και παίρνουν το δρόμο της επιστροφής ο καθένας από άλλο δρόμο.
<<Τα λέμε παιδιά πάω σπίτι μου τώρα>>λέει η Γκρέις και επιλέγει το δρομο που πήρε η Ιζαμπέλ καθώς μένουν αρκετά κοντά. Εγώ και ο Μίκυ ακολουθούμε τον Ντάνιελ.