Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 22.

Δεύτερα 29 Νοεμβρίου
Ράνια:
Είμαι λίγο ανήσυχη. Από χθες το βράδυ λένε για κάτι βανδαλισμούς που συνέβησαν ξημερώματα Κυριακής. Σπασμένες βιτρίνες, γρατζουνισμένα αυτοκίνητα και δύο τραυματισμένοι άνθρωποι. Αποφασίζω να συνοδεύσω τη Πέιζλυ στο σχολείο και να μην πάει μόνη της όσο κοντά και αν μένουμε από το δημοτικό. Την αφήνω, της δίνω ένα στοργικό και λίγο σαλιάρικο φιλί και παίρνω το δρόμο για το λύκειο Μέντες. Όπως περπατάω μπροστά μου παρατηρώ μια φιγούρα ψιλή, με φαρδείς ώμους και ατημέλητα μαλλιά. Ο Ντάνιελ.

Ντάνιελ:
<<Καλημέρα Ντάνυ>>μου εύχεται μια γνωστή φωνή που αμέσως την αναγνωρίζω. Την αντικρίζω λίγα βήματα πίσω μου και έκανα επικές προσπάθειες να διατηρήσω το ουδέτερο μου υφάκι και να μην επιτρέψω στους μύες του προσώπου μου να σχηματίσουν ένα τεράστιο χαμόγελο!
<<Καλημέρα, πως πάει Όρι;>>λέω ανέμελα.
<<Μια χαρούλα εσύ;>>
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι καλά. Άκουσα για κάτι χούλιγκανς που κατέστρεψαν ιδιωτικές περιουσίες και πιθανόν να ήμουν εγώ στην άλλη μου μορφή και αυτή. Μα ποιο να είναι το όνομα της;
<<Τώρα που σε είδα, καλύτερα>>λέω και με κοιτάει κατάματα.
Κομπλάρω. Σίγουρα θα προσπαθεί να καταλάβει άμα ήμουν εγώ αυτός ο μυστήριος νεαρός που άγγιξε τα χείλη της το Σάββατο. Δεν αμφιβάλλω, σίγουρα είδε τα μάτια μου.
<<Από δω τα μάτια σου είναι κίτρινα>>αποκρίνεται.
Κίτρινα; Τα μάτια μου είναι βαθύ μπλε.
<<Αλήθεια;>>
<<Ναι φαίνονται μαγικά....και σε αιχμαλωτίζουν>>.
Ανατριχιάζω. Μάλλον καταλαβαίνει την ανησυχία μου γιατί ρωτάει αλλάζοντας θέμα:
<<Πως πέρασες στο πάρτυ της Ιζαμπέλ;>>
Τέλεια. Παρά όμως να πω την αλήθεια λέω τη φράση που έχω κάνει πρόβα στον καθρέπτη 200 φορές.
<<Πήγα στην αρχή, αλλά μετά έπρεπε να φύγω είχα μια υποχρέωση που εκκρεμούσε>>λέω αόριστα.
<<Ααααα>>αποκρίνεται κατσουφιασμένα.
Προσπαθώ να μυρίσω τα συναισθήματα της, αλλά σε αυτή την κοπέλα δεν το πετυχαίνω. Είναι τόσο διαφορετική... Όπως και η Ιζαμπέλ. Διώχνω αμέσως την Ιζαμπέλ από τις σκέψεις μου...έχω πολλές ώρες να τη σκέφτομαι αλλά όχι αυτή! Για να κάνω χαρούμενη τη Ράνια την φιλοφρωνώ.
<<Τι κουκλάρα που ήσουν το Σάββατο!>>
<<Εεε πώςς κατάλαβες ποια ήμουν;>>
<<Οποίος νοιάζεται, μαθαίνει>>.
Και να το χαμόγελο που έχω ερωτευτεί εμφανίζεται και φωτίζει όλο το πρόσωπο της.
<<Εσύ τι είχες ντυθεί Ντάνυ;>>
<<Εεε ελέφαντας>>.
Άμα δεν έχω προετοιμάσει τις απαντήσεις μου, πετάω κάτι τέτοιες πατάτες._.
<<Χιχιιχιχι δεν πας καλά!>>κακαρίζει.
Όχι δεν πάω. Πρέπει απεγνωσμένα να μάθω ποια κοπέλα κρύβει το ίδιο μυστικό με εμένα. Έχω μια υποψία πως είναι η Ιζαμπέλ( πρέπει να το μάθω).
<<Έμαθες τι συνέβη την Κυριακή; Ποιος θα έκανε τέτοιες ζημιές;>>
<<Ήταν απάνθρωπο ό,τι συνέβη(και κυριολεκτικά και μεταφορικά)>>.
Αισθάνομαι να με διαπερνάει ένα ρίγος καθώς η Ράνια τοποθετεί την παλάμη της πάνω στη δική μου. Ταιριάζει απόλυτα!
<<Χιχι οι παλάμες μας είναι ολόιδιες, ενώ εσύ είσαι τόσο πιο ψιλός μου>>λέει χαζούλικα.
Την παρατηρώ και την κοιτάω στα μάτια, αλλά εκείνη είναι απορροφημένη με τα δάχτυλά μου. Της σφίγγω το χέρι της, με αποτέλεσμα να με κοιτάξει κι αυτή. Κλειδώνουμε βλέμματα για δευτερόλεπτα...που δεν μου αρκούν. Θα μπορούσα να την κοιτάω ώρες. Παίρνω μια τούφα της που βρίσκεται μπροστά στο πρόσωπο της και μου κρύβει τα ματάκια της και την βάζω πίσω από το αυτί της. Δεν αντιδράει. Σκύβω να την πλησιάσω και αυτή σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της. Ήδη νιώθω τα απαλά της χείλη πάνω στα δικά μου. Μόλις είμαστε σε απόσταση 8 εκατοστών και ήδη νιώθω τη ζέστη της ανάσα να με κατακλύζει, κάτι αρχίζει να χτυπάει. Το κινητό της Ράνιας χτυπάει σαν τρελό στο ρυθμό του Animals- Martin Garrix. Βλαστημάει σιγανά(γεγονός που με κάνει να βγάλω ένα πνηχτό γελάκι) και το σηκώνει.
<<Έλα Ράσελ...ναι έρχομαι..όχι όχι μην ανησυχεί...στις τουαλέτες; Εμ ναι οκέι σε δέκα είμαι εκεί>>.
Από ευγένεια δε ρωτάω τι συνέβη. Ξεφυσάω, έχασα την ευκαιρία μου.
<<Πάμε λίγο πιο γρήγορα;>>ρωτάει.
Γνέφω. Φτάνουμε στο σχολείο χωρίς να έχουμε ανταλλάξει κάποια άλλη κουβέντα.
<<Πρέπει να φύγω. Λυπάμαι>>λέει φεύγοντας βιαστικά.
<<Και εγώ>>μουρμουρίζω.