Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 14.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου
Ντάνιελ:
Με ξυπνάει το ξυπνητήρι μου στις 8. Σηκώνομαι, κάνω ένα γρήγορο ντουζ με κρύο νερό, τρώω γρήγορα πρωινό και κατά τις 8:56 βρίσκομαι στη στάση. Το λεωφορείο αργεί. Κοιτάω το ρολόι μου έχουν περάσει 7 λεπτά. Περιμένω λίγο ακόμη. Αλλάζω το τραγούδι που μπαίνει και βάζω το stand by me now~playmen. Στη μέση του τραγουδιού, έρχεται το λεωφορείο. Μπαίνω μέσα, επικυρώνω το εισητήριό μου και στην 8η στάση κατεβαίνω και χάνομαι στο σαββατιάτικο πλήθος. Φτάνω στο σπίτι, ένα διόροφο με δύο μικρά μπαλονάκια κα χτυπάω το κουδούνι.
<<Έρχομαι Ντάνιελ σε μισό λεπτό>>λέει μια γνώριμη γυναικεία φωνή.
Όπως μου υποσχέθηκε μετά από ένα λεπτό, μου ανοίγει την πόρτα της εισόδου.
<<Καλημέρα κύρια Σάρα>>αποκρίνομαι στην κύρια που μου νοικιάζει το σπίτι στην ακτή.
<<Καλημέρα αγόρι μου. Έλα πέρασε μέσα, ο μικρός σε περιμένει στο σαλόνι>>.
Μπαίνω στο σπίτι της κύριας Σάρας και βλέπω τον 4χρονο γιο της πάνω στο χαλί του σαλονιού να παίζει με κάτι Lego. Πάω μπροστά του, γονατίζω κα του πιάνω το χεράκι.
<<Τι κανείς βρε παίχτη;>>
<<Καλά εθύ;>>
<<Καλύτερα από ποτέ>>.
<<Σας αφήνω μονούς σας και θα γυρίσω κατά τις 4 όπως κανονίσαμε>>.
<<Μάλιστα κυρά Σάρα αντίο σας>>λέω και εκείνη κλείνει την πόρτα του σπιτιού.
<<Θέλειθ να παίκθπουμε με τα τουβλάκια;>>με ρωτάει ο μικρός.
<<Φυσικά Σεγκ>>λέω και πιάνω δύο τουβλάκια, τα ενώνω και σχηματίζουν ένα διεστραμμένο σαλιγκαράκι.<<Είσαι να κάνουμε ένα στρατό από σαλιγκάρια;>>
<<Ναιιιιιι>> φωνάζει ο Σεγκ ενθουσιασμένος.
Μετά από μια ώρα, αφού τελειώσαμε με τα Lego, πάω και του ζεσταίνω λίγο γάλα, τον ταΐζω κα παίζουμε ένα παιχνίδι με Playmobil. Έτσι συνεχίζεται η μέρα μέχρι να έρθει η κύρια Σάρα, παίζουμε, τρώμε, βλέπουμε τηλεόραση, χορεύουμε και προσπαθώ να του μάθω να μιλάει σωστά. Κατά τις 4:20 το κουδούνι χτυπάει και ανοίγω την πόρτα στην κύρια Σάρα.
<<Πώς τα πήγατε με τον Σεγκ;>>
<<Ήταν υπέλοχα μαμααα>>.
<<Φαίνεται πως εσείς έχετε μια ιδιαίτερη χημεία μεταξύ σας>>.
<<Όπως τα λέτε! Εγώ να πηγαίνω..>>
<<Γεια θου Ντάνιελ, τα λέμε αύλιο, θωθτά;>>
<<Σωστά>>λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Ράνια:
Το Σάββατο κυλάει αργά. Κάνω τα μαθήματά μου, τσακώνομαι με την Πέιζλυ και το βράδυ συναντιέμαι με τον Μίκυ και την Γκρέις. Αποφασίζω να μην πω τίποτα στην Γκρέις γιατί μπορεί να νιώσει άβολα και αφού επί το πλείστων μιλήσαμε για το πάρτυ της Ιζαμπέλ και τον Ντάνιελ γύρισα σπίτι μου.