Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 18.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου
Ράνια:
Απομένει μιάμιση ώρα μέχρι το πάρτυ. Εγώ και η Γκρέις είμαστε στο σπίτι μου και ετοιμαζόμαστε. Εκείνη όπως είπε έχει αγοράσει μια στολή cowgirl, με καπέλο σετ και αγελαδένιες γκέτες. Αντί για μάσκα έχει βάλλει μουστάκι και έχει ζωγραφίσει μονόφρυδο(είναι τραγικηηη και απίστευτα υπεροχή η Γκρέις). Εγώ βάζω το μεσαιωνικό φόρεμα μου το οποίο λάτρεψε η Γκρέις, πιάνω δύο από τις ισιωμένες τούφες μου και με ένα τσιμπιδάκι τις κοτσάρω πίσω. Είμαστε αγνώριστες!

Ντάνιελ:
Να είσαι έτοιμος. Σήμερα έχει πανσέληνο.

Ράνια:
Την πόρτα του σπιτιού, μας την ανοίγει ένας ψιλός κύριος με τον οποίον μοιάζει η Ιζαμπέλ.
<<Ο πατέρας της θα'ναι>>μου ψιθυρίζει η Γκρέις.
Μπαίνουμε μέσα. Το δωμάτιο είναι γεμάτο και είναι μόλις 20 λεπτά αφού ξεκίνησε το πάρτυ. Αναγνωρίζω μερικούς συμμαθητές μου, που δεν έχουν καν ντυθεί αποκριάτικα, να χορεύουν και να συζητάνε έντονα. Κάποιοι είναι ήδη μεθυσμένοι και τραγουδάνε παράφωνα. Ψάχνω για τον Ντάνιελ, αλλά τίποτα. Θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε σήμερα έτσι μασκαρεμένοι. Μόνο η φωνή δεν αλλάζει, αλλά με τέτοιο θόρυβο είναι αδύνατον.
<<Έχεις δει το Μίκυ;>>ρωτάει η Γκρέις και χαμογελάω.

Ντάνιελ:
Εγώ και ο Μίκυ φτάνουμε στο σπίτι της Ιζαμπέλ και μισή. Εκείνος έχει ντυθεί ναυαγοσώστης(κόκκινο παντελόνι, άσπρο αμάνικο με έναν κόκκινο σταυρό ζωγραφισμένο στην αριστερή τσέπη) και μάσκα ίδιο χρώμα με τα σκουρόχρωμα σγουρά μαλλιά του. Εγώ φοράω τη μεσαιωνική στολή μου με την ίδια μάσκα που λογικά θα φοράει και η Ράνια.
<<Έχεις δει τη Γκρέις;>>ρωτάει και στα χείλη μου σχηματίζεται ένα χαμόγελο που δεν ρώτησε για τη Ράνια γιατί θα είχαμε πρόβλημα.
<<Περίμενε>>του απαντάω και όπως είμαστε χαμένοι στη λαοθάλασσα, αρχίζω να οσφρίζομαι για να εντοπίσω τη Ράνια άρα και τη Γκρέις. Μετά από 6-7 λεπτά βασανιστικής όσφρησης δυσάρεστων μυρωδιών την αναγνωρίζω. Φοράει το ίδιο άρωμα και όταν κοιτάζω καλύτερα, διακρίνω το φόρεμά της. Δίπλα της μια κοπέλα έχει ντυθεί αγελάδα ή κάτι τέτοιο.
<<Τι έχει ντυθεί η Γκρέις;>>ρωτάω.
<<cowgirl νομίζω>>.
<<Τότε να τη>>λέω και του τη δείχνω.
<<Ναιιι μαζί με τη Ρά...φοράτε την ίδια στολή;>>λέει έκπληκτος.
<<Εκείνη δεν γνωρίζει την ταυτότητά μου και ελπίζω να μην τη μάθει>>τον καρφώνω.
<<Εεεε>>κάνει με τρεμουλιαστή ψεύτικη φωνή. <<Μην ανυσηχείς δε θα πω τίποτα>>.
<<Το καλό που σου θέλω>>.
Τις πλησιάζουμε. Ο Μίκυ δεν κρατιέται και πάει στην παρέα τους. Εμένα ένα χέρι με αρπάζει. Γυρνάω και αντικρίζω μια μαυρομάλλα κοπέλα, με τονισμένα μαύρα μάτια και σκουρόχρωμα ρούχα. Από τη μυρωδιά αντιλαμβάνομαι πως είναι η Ιζαμπέλ.
<<Ντάνιελ;>>
Πώς με ξεχώρισε; Εδώ ούτε ο Μίκυ που είχαμε κανονίσει δεν πίστευε πως ήμουν εγώ. Εκείνη πως;
<<Ιζαμπέλ, ωραίο πάρτυ>>.
<<Ευχαριστώ, υπεροχή στολή. Λατρεύω τον μεσαίωνα>>λέει και πειράζει ένα κουμπί της στολής μου.
Γυρνάω να δω τη Ράνια, ώστε να πάω να της μιλήσω. Τότε βλέπω τη Ράνια με έναν ξανθό νεαρό που φοράει μια στολή λυκανθρώπου και έχει αφαιρέσει το κεφάλι, ώστε να μπορεί να της μιλά. Βλέπω που η Ράνια σχηματίζει με τα χείλη της τις λέξεις "λατρεύω τους λυκανθρώπους".
<<Πρέπει να φύγω>>λέω.
<<όκειπ...σήμερα είναι πανσέληνος. Πρόσεχε!>>μου απαντάει και μου σφίγγει το χέρι.
Τι γνωρίζει για μένα;