Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφαλαιο 28

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου
Ντάνιελ:
Σήμερα, όπως όλος σχεδόν ο πλανήτης γνωρίζει, είναι Χριστούγεννα. Δε θυμάμαι απο ποτε έχω ν γιορτασω αυτήν τη μέρα αληθινά δηλαδή με συγγενείς, φίλους και γενικότερα ανθρώπους που νοιαζομαι και με νοιάζονται, αλλά πρεπει να ηταν αρκετά παλιά πριν παω στο οικοτροφείο της Καλιφόρνιας οπου εζησα 9 ολόκληρα χρόνια μέσα στην ταλαιπωρία, κούραση και την αθλιότητα. Πριν η οικογένεια μου με διώξει απο το σπίτι 10 χρόνια πριν αφού έμαθαν πως η αρρώστια μου είναι ανίατη. Πριν κάνω αυτό το παιδικό λάθος που μου στοιχειώνει τη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 6 ενα καστανό σκανταλιαρικο αγοράκι που έμπλεκε σε μπελαδες με την παρέα του ( αυτοαποκαλουμασταν η άγρια συμμορία, ονομασία που μας παρότρυνε να νιώθουμε μεγαλύτεροι). Σε αυτήν λοιπον τη συμμορία ανήκε και η αδερφή μου η Ράνια. Ενα κορίτσι με πλούσια καστανα μαλλια και πράσινα ματια που για κάποιο λογο λάτρευε να την έλεγαν Όρι. Ναι, η αδερφή μου είναι ολόιδια η Ράνια. Ακούγεται περίεργο να βγαινεις με κάποια που σου θυμίζει την αδερφή σου, αλλά όταν αγαπάς κάποιον τόσο μα τόσο πολύ και τον χάνεις τόσο σύντομα κανεις τα παντα για να βρεις κάτι, κάποιον που να τον θυμίζει και να δεθεις μαζί του, καλύπτοντας το κενό.
Μπορεί να ακουγομαι εγωιστής ή μάλλον καλυτερα ανώμαλος αλλά πιστέψτε με τη Ράνια θα την αγαπούσα και ας μην έμοιαζε με την αδερφή μου. Καθαρά τύχη και σύμπτωση και εξάλλου σε ποιον δεν αρέσουν οι συμπτώσεις;
Έτσι λοιπον μια μέρα η συμμορία μου και εγώ όπως ήμασταν στην αυλή ενος φίλου μου, τον έλεγαν νομιζω Teo, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην παιδικη χαρά της πολης μας όχι πάνω απο 500 μετρα μακρια απο την ήσυχη γειτονιά μας. Πηγαίναμε κάθε μέρα και ηταν κάτι σαν το στέκι μας. Όλες οι κακές συμμορίες έχουν ένα στέκι σωστα;
Εκείνη την ημερα παίζαμε κρυφτό και εγώ κρύφτηκα πίσω απο ενα πολύ μεγαλο και ψηλό δέντρο τόσο ζωντανό πρασινο πρωτη φορά έβλεπα. Ήμουν αρκετά μακρυά απο το σημείο που ειχαμε ορίσει ως "σπίτι", αλλά αυτό δεν με χαλούσε ετρεχα πολύ γρήγορα. Καθώς καθομουν και υπολόγιζα ποτε να βγω απο την πρόχειρη κρυψώνα μου, μια κοπελα με μαύρα ολόιδια μαλλια , άσπρο δέρμα και λιτή ενδυμασία σταθηκε μπροστά μου και μου χαμογέλασε. Σαστιζοντας απο την ομορφιά της παραπατησα.
"Πρόσεχε" μου είπε με απαλή φωνη και με έπιασε απο το χερι αποτρέποντας με απο το να πέσω.
"Ευχαριστώ" ψιθυρισα.
"Χαρηκα μικρουλη με λένε Νόρα"
"Ντάνιελ"αποκριθηκα απαλά.
"Λοιπον Ντάνιελ σου αρέσουν οι λύκοι;"
"Ναι κύρια πολύ". Είχα πολύ μεγαλο πάθος για τους λύκους αλλά το καυτό κλιμα της Καλιφόρνια δεν μου έδινε τη δυνατότητα να τους δω απο κοντά.
"Αυτό είναι θαυμάσιο Ντάνυ. Έχω τοτε ενα παιχνιδι για σένα. Σου αρεσουν τα παιχνίδια σωστά;"
"Ναι κύρια"
"Ωω απλως λεγε με Νόρα:) Λοιπόν Άκου. Θα πας τώρα να παίξεις με τους φίλους σου και σε μια βδομάδα απο σήμερα θα έρθεις ξανά εδώ αργά το βράδυ μόνος σου οκαυ;
Ηταν τόσο όμορφη που δν μπορουσα να κάνω τίποτα άλλο απο το να γνεψω καταφατικά. Εκείνη σκύβει τόσο ώστε να είμαστε στο ίδιο υψος, μου χαϊδεύει τα κοντοκουρεμένα μαλλια μου και μου κλείνει το μάτι. Τα ματια της ηταν καταγάλανα.