Κίτρινοι Δαίμονες

Κεφάλαιο 20.

Ράνια:
<<Ποιος στο καλό ήταν αυτός που σε φίλησε;>>απαίτησε να μάθει η Γκρέις που εμφανίστηκε λίγα δεύτερα αφού έφυγε ο άγνωστος με τα σμαραγδί μάτια.
<<Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Η φωνή του ήταν γνώριμη, αλλά η δυνατή μουσική δε με βοήθησε να την αναγνωρίσω. Είχε πάντως σμαραγδί μάτια>>.
<<Μπλε μάτια έχει ο Ντάνιελ!>>φωνάζει δυνατά η Γκρέις πιο πολύ για να το πιστέψει η ίδια.
<<Μα γιατί να φύγει έτσι οποίος κι αν ήταν;>>
<<Ντρεπόταν μάλλον να μιλήσετε κι άλλο>>.
<<Μα φαινόταν τόσο αποφασιστικός. Ο Μίκυ; Τι σωματάρα που έχει δεν του φαινόταν καθόλου!>>
<<Ναι κούκλος δεν είναι; Θα ήθελα να μιλούσαμε περισσότερο, αλλά τα υπόλοιπα κορίτσια έπεσαν πάνω του τόσο λαίμαργα>>λέει με απογοητευμένο ύφος.
<<Ναι όμως εγώ βλέπω πως κοιτάει εσένα>>.
Αμέσως η Γκρέις γυρίζει και βλέπει πως είχα δίκιο. Ο Μίκυ την χαιρετάει και εκείνη βγάζει μια κραυγή ενθουσιασμού, η οποία δεν ακούστηκε με τον τόσο θόρυβο που επικρατεί.
<<Άντε να του μιλήσεις>>την παρακινώ.
Τότε ένας βρυκόλακας εμφανίζεται μπροστά μας. Δεν φοράει μάσκα και αναγνωρίζω πως είναι ο Τζέικομπ. "Όχι τώρα".
<<Γκρέις. Τι μου κάνεις;>>
<<Μια χαρά, εσύ;>>απαντάει χαρούμενα.
<<Βασικά φύγαμε τώρα...τα λέτε κάποια άλλη στιγμή οκέι;>>πετάγομαι εγώ.
<<Ααααα οκέι, ήθελα να σου έλεγα να βγαίναμε...θα τα πούμε στο σχολείο υποθέτω>>.
<<Εε ναι φυσικά. Ποτέ μπο>>πάει να πει η Γκρέις πριν την τραβήξω μακριά από το Τζέικομπ.
Δεν το κάνω από κακία, αλλά ποια κοπέλα δε θα προτιμούσε οι κολλητοί της να τα είχαν και να περνούσαν καλά παρά να τα φτιάξουν με κάποιον λάθος και ο άλλος στενοχωρηθεί;
Γι αυτό και την πάω στο Μίκυ.
<<Μίκυ>>λέω και μόλις μας βλέπει αφήνει τις 10 κοπέλες που τον περιτριγύριζαν.
<<Γκρέις, Ράνια. Τι κάνετε;>>
<<Καλοπερνάς βλέπω Μίκυ>>.
<<Και εσύ με τον Τζέικομπ καλά φαινόσουν>>.
<<Εε πάω λίγο τουαλέτα και έρχομαι παιδάκια>>λέω για να τους αφήσω λίγο μονούς και ας ψιλομαλώνουν.

Πάω στην τουαλέτα και κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέπτη. Τα μαλλιά μου έχουν ανακατευτεί και το μισό κραγιόν μου το έχω φάει( μαζί με κάτι κεφτεδάκια πριν εμφανιστεί εκείνος ο ξένος). Δεν βάφομαι παραπάνω, ας μην γίνομαι πιο ψεύτικη. Έχω τόσες πολλές απορίες και αμφιβολίες που με πιάνει πονοκέφαλος. Η δυνατή μουσική με έχει κουράσει. Βγαίνω από το σπίτι της Ιζαμπέλ αποφεύγοντας όσο μπορούσα τις μεθυσμένες και ιδρωμένες χορευτικές μηχανές που πήραν τη θέση των ατόμων που γνώριζα και πάω στο πάρκο όπου βρίσκεται απέναντι. Κάθομαι σε ένα παγκάκι. "Πανσέληνος" σκέφτομαι κοιτώντας τον ουρανό.