Görüşmeyeli 2 yıl olmuştu.Onunla yaptıklarımızı hatırlayınca önce bir tebessüm ediyor, sonra ağlıyordum.O benim en sevdiğim arkadaşımdı , can yoldaşımdı...
İkimizde çok uzaklarda olsak da hatta o bilmese bile en azından bir parçam ondaydı.
Uzaklarda olsak da hiçbir zaman değerini düşürmedi gözünden.Düşürmeyecek de zaten...
Bir böbreğim ondaydı ,ama o her zaman bir hayırsever tarafından bağışlandığını düşünecekti , öyle de düşünsün zaten.
Günler geçtikçe kardeşimi daha çok özlüyordum . Sürekli acaba ne yapıyor diye düşüncelere kapılık giderdim. Annem de bir zamanlar en yakın arkadaşı olan kadının bana nasıl iftiralar attığını teyzeme anlatıyordu.
Nasıl da arkasından bıçaklamıştı iyi huylu , güzel kalpli annemi...
İşte şimdi çok korkuyordum.Ya Orhan da annesine benzeyip beni sırtımdan bıçaklarsa...
Sonra kendi kendime konuşmaya başladım:
+Hayır Deniz , Orhan öyle şey yapmaz sonuçta sen onun en yakın arkadaşısın... ama annem de annesinin en yakın arkadaşıydı...
+ALLAH'ım lütfen bana yardım et...
Gelgitler arasında kalmıştım...İlk önce kardeşim yapmaz diyor , sonra ya yaparsa deyip üzülüyordum.
+Sonuçta bir söz , bir taş için arkadaşlığını bitirenden her şey beklenir....
+Benim kardeşim yapmaz ya...
Sonradan yapmayacağı kararını aldım ve başka şeyler düşünmeye çalıştım....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çocukluk Arkadaşım.!
JugendliteraturKüçükken tüm sırlarını paylaştığın biriyle , büyüyünce rakip olmak ve arkadaşının sana böbreğini verdiğini bilememek çok acı... Dostluk ; İki ayrı bedendeki tek bir ruhtur...
