Zombi Baskını

Hedef

Tom'un ağzından

" Tom arkanda! "

Helen'ın seslenişiyle arkamı döndüm. Fakat arkamı dönmemle birlikte zombi üstüme atladı ve ikimiz birlikte yere kapaklandık. Beni ısırmak ve yemek için can atıyordu resmen. Gözlerindeki o açlığı görebiliyordum. Bu sanki aylarca aç ve susuz kalmış biri gibiydi. Fakat onlar her zaman açtı. Bir türlü doymuyorlardı. Sürekli gördükleri canlı şeyleri yemek için çabalıyorlardı.

Ellerimle bu şeyi omuzlarından ittirmeye çalıştım. Ben ittirdikçe o sürekli kapayıp açtığı ağzını daha da açlıkla acı kapatıyordu. Lanet olası bu şey yakından daha iğrenç görünüyordu. Şu an bir ölüyle savaşabileceğim aklıma gelmezdi. Sonuçta o, ölü bir bedendi. Sadece hareket ediyor ve yemek yiyordu. Ya da insanları öldürüyordu demeliyim.

Ben zombiyle savaşırken üstüme sıçrayan kanla kendimi serbest bıraktım. Helen kafasının ortasına bir bıçak saplamış ve kafasından çıkan kan suratıma sıçramıştı. Tiksintiyle yüzümü buruşturdum. Helen zombiyi kaldırmama yardım ederken bir yandan da ölünün yüzümdeki kalıntılarını gömleğimin kollarıyla silmeye çalışıyordum.

" Teşekkürler. "

Helen ve ben de aynı şekilde nefes nefeseydik ve gerçekten yorulmuştum. Şu zombi kaç kiloydu bilmiyorum ama kaldırmakta gerçekten zorlandım. Helen sağolsun yardımcı oldu.

" Önemli değil. Ama bir an önce gitmeliyiz. Yoksa tekrar yakalanacağız. "

Helen'a kafamı tamam anlamında sallamakla yetindim. Gitmeden önce öldürdüğümüz yaratıklara son bir kez baktım. Hepsi sonunda tamamen ölmüştü.

Helen zombinin kafasında duran bıçağı aldı ve tekrar hızlı adımlarla yürümeye başladık.

Orman yoluna tekrar girdiğimizde adımlarımızı yavaşlattık. Sürekli adamların tekrar geleceğini düşünerek arkamıza bakarak ilerliyorduk. Çünkü bir daha yakalanırsak Sally'leri bulamazdık.

" Bugün sana bağırdığım için üzgünüm Tom. "

Helen'in nefes nefese çıkan sesine karşılık kafamı ona döndürdüm.

'' Ne zaman bağırdın ki? '' Bana bağırdığını hatırlamıyordum. Ki hatırlasam da kızmazdım zaten.

'' Bütün gün neredeyse. O evdeyken falan da. Bilmiyorum gerginken çok fazla bağırıyorum insanlara. Ve çoğu zaman kırılıyorlar. ''

Bana bakmadan konuşmaya devam etti.

'' Ve bunun için gerçekten üzgünüm. ''

Böyle deyince istemsizce gülümsedim. Helen gerçekten temiz kalpli bir insandı. İnsanları kırmak istemediği ama istemeden kırdığında da çok üzüldüğü belli oluyordu.

'' Hayır Helen, üzülmene gerek yok. Ben bana bağırdığını hatırlamıyorum bile. O telaş içinde bağırman da gayet normal. Bugün ikimiz de gergindik, biliyorsun. Sorun etme. ''

Harper, Pia ve Norman'ın yanına vardığımızda üçü de çok endişeli görünüyorlardı.

'' Az daha gelmeseniz Norman'ı yollayacaktık. Neler oldu? Bulabildiniz mi Sally'leri? Ve bulduysanız neden burada değiller? Ya da neden bulamadınız? ''

Harper'ın art arda gelen soruları üzerine derin bir nefes aldım ve bir süre hiçbir şey söylemedim. O an yeniden gerildim. Çünkü Sally'yi bulamamıştım. Resmen Sally'yi alamadan gelmiştim buraya. Ve tekrardan bunun farkına varmak beni hayli germişti.

Dişlerimi kenetledim ve sıkmaya başladım. Helen benim yüzüme bakıyordu. Gerildiğimi anlamış olmalı ki anlatmaya başladı.

'' Eve onları bulmak için zorla girmeyi başardık. Ama malesef ki Sally kaçmış. ''

'' Ciddi olamazsın! '' dedi Harper ve unutsuzca elini alnına koydu. Gözlerinin dolduğunu orada farkettim. Pia da aynı şekilde şaşkınlıkla bize bakıyordu.

'' Ne zaman? Ve nereye kaçmış olabilir ki? ''

'' Hiçbir fikrimiz yok. Ama bu yakınlarda yerleşim yeri ya da kamp falan da gördüğümü hatırlamıyorum. Muhtemelen biraz uzaklaşmış olabilir. Ama bu bölgeyi iyice ararsak bulabiliriz bence. '' dedi Helen. '' Değil mi Tom? ''

O an aklıma yine Sally gelmişti. Onu gerçekten bulmak istiyordum. Ve bulmalıydım da. Bulacaktım onu.

'' Bulacağız Helen, bulacağız. ''

Dedim ve bir kaç adım ilerledim. Arkamdan gelen diğer yürüme sesleriyle yürümemi hızlandırdım. Şimdi amacım Sally'yi her nerede olursa olsun orada bulmaktı.