Control - On Hold

Hoofdstuk 4.

"Wat zeg je allemaal? Heb je gedronken ofzo?." De jongen kijkt me vragend aan.

"Je weet het niet? Van je moeder?" Zijn blik verandert in een bezorgde blik. 

"Ik weet wat niet van mijn moeder? Waar heb je het over?!" Ik verhef mijn stem en zet een stap naar voren. 

"Kom met me mee. Ik heb veel te vertellen." Hij probeert mijn hand vast te pakken maar ik ontwijk hem.

"Waar naar toe? Doe is normaal! Ik wil nu weten wat er aan de hand is of ik bel de politie." De jongen gaat nu recht voor me staan en kijkt op me neer. Hij is een stuk groter en volgens mij ook wat ouder. 

"Oké, ik zal het uitleggen. Op een voorwaarde, je moet me geloven. Oh en je moet niet wegrennen want ik ben sneller." Heel snel ontstaat er een klein glimlachje op zijn gezicht maar dat veranderd snel weer in een serieuze blik. Zenuwachtig friemel ik aan de onderkant van het jurkje. Ik heb geen idee waar hij het over heeft. Hij begint met praten.

"Dus, je denkt dat je moeder is doodgegaan door een zeldzame ziekte. Dat ligt iets anders, ze was vergiftigd. Ik kom van een andere wereld. Ik kom van een wereld waar mensen ieder ander levend wezen kan besturen met ehm dit." Hij tikt tegen zijn hoofd met zijn vingers. "Het lukt alleen niet bij jou, omdat mensen zoals ik elkaar niet kunnen  besturen. Ik deed het bij die man in de bloemenzaak en ook bij die vriend van je. Bij hem duurde het alleen iets te lang dus daarom viel hij flauw. Of terwijl, jou schuld.. Want jij gaf geen antwoord." Ik onderbreek hem zo snel mogelijk.

"WAT, Mijn schuld?! Waar heb je het allemaal over. Er is helemaal geen andere wereld, en mensen besturen?! Praat de waarheid! En mijn moeder is al helemaal niet vergiftigd!"  Woede kolkt in me op zodra hij over mijn moeder praat. Hij praat onzin. Hij aan de drank? Wat dacht je van drugs. Dit gaat te ver. Ik wil het liefst weglopen maar ben toch nog bang dat hij me achterna gaat. 

"Luister, je moet me geloven. Ik zit hier vast, en jij bent mijn enigste manier om terug te gaan naar mijn eigen wereld. Alsjeblieft." 

"Waarom?" Ik geloof hem niet, maar toch is er iets in mij dat meer wilt weten. Iets in mij verlangt naar spanning, naar een avontuur. Maar dat is onmogelijk.

"Jou moeder is een oude koningin van mijn wereld. Ze had alleen een man in deze wereld dus ze reisde heen en weer, wat illegaal is. Toen een belangrijke man daar achter kwam heeft hij haar vergiftigd. Ze is in deze wereld gestorven. Maar niemand weet dat ze dus nog een kind heeft gekregen."

Ik denk direct aan Scarlett, zei is alleen geboren na de dood van mijn moeder. Mijn vader probeerde verder te gaan en kreeg een tweede kind. Alles mislukte toen hij aan de drank ging.

"En die man? Die machtige man? Wie regeert er nu?" Ik heb gelijk spijt van mijn vraag. Nu lijkt het alsof ik hem geloof maar ik geloof hem niet. Of wel? Nee, natuurlijk niet.

"Hij is overleden aan ouderdom en zijn 18 jarige zoon regeert nu. Niet dat hij iets te zeggen heeft. Hij mag maar een klein beetje bepalen. De rest doet een generaal."

"Bewijs het." vraag ik terwijl mijn stem overslaat. Ik ga breed tegenover hem staan terwijl ik geen idee heb wat er aan de hand is.

"Bewijs wat?"

"Dat je dat rare ding kan doen met levende dingen."

"Oke." Oke? Oke? Zei hij nou oke? Hoe wil hij dit in hemelsnaam laten zien. Het is onmogelijk. 

"Wacht." De jongen wilt zich omdraaien maar kijkt weer naar mij. Ik sta nog steeds verstelt van de combinatie van de zeeblauwe ogen en het pikzwarte haar.

"Ik weet je naam niet eens..." zeg ik.

"Alain." Ik houd mijn hoofd een beetje schuin. Alain.. Een bijzondere naam. Maar dat veranderd nog niks. Ik wil bewijs zien. Hij draait zich nu wel om en staart naar een klein perkje met gras. Ik kijk naar hem en dan naar het gras. Tussen de grassprieten verschijnen kleine bloemetjes in verschillende kleuren. Ik sper mijn ogen.

"Geloof je me nu?" Ik schud mijn hoofd maar blijf staren naar de witte kleine bloemen.

"Nee, dat kan niet. Hoe doe je dat. Kom maar met een verborgen camera ofzo. Ik heb je door." Alain slaakt een diepe zucht en pakt me vast bij mijn armen. Hij trekt me weer naar de voorkant van de school en gaat achter een van de auto's zitten. Ik ga naast hem zitten. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik weg moet komen, en snel. Wat dat betreft trekt hij me nu in een auto en ontvoert hij mij voor een of andere reden. Hij wijst naar een jongen die tegen de muur staat geleund en een sigaret rookt.

"Wat wil je dat ik met hem doe?"

"Weet ik veel, laat hem zwaaien." In een fractie van een seconde heft de jongen opeens zijn hand en begint hij te zwaaien. De jongen staat er zelf verbaasd van en kijkt raar naar zijn hand. Ik knijp mijn ogen samen om het beter te zien.

"Dat kan echt niet, je hebt gewoon geluk." Dan zie ik Jade en Hailey staan. Hailey is zo te zien nog steeds van slag en Jade zit naast haar op een bankje op haar telefoon. Ik wijs naar Hailey. 

"Maak haar blij." Ik weet dat het onmogelijk is. Als Hailey verdrietig is moet je het gewoon laten zakken, vooral niet mee bemoeien. Ik hou mijn blik op het gezicht van Hailey waar plotseling een glimlach op verschijnt. Ze zucht en pakt de handen van Jade vast. Jade is zo te zien er verrast want ze schrikt op van haar telefoon. Hailey trekt haar van het bankje en zegt iets tegen haar. Voor zover ik kan liplezen zegt ze dat ze weer wilt dansen en trekt ze Jade naar binnen.

Ik probeer alles nog een keer na te gaan. Maar ik kom niet op een oplossing. Alain verbreekt de stilte.

"Jij kan dit ook weetje.. Je moeder was van onze wereld dus jij moet het ook kunnen. Hopelijk."

"Wat? Waarom hopelijk?"

"Je kan ook daarin de genen van je vader hebben, maar ik kan het je leren. We kunnen kijken of je het bezit." Alain pakt een klein papiertje uit zijn zak en krabbelt er iets op met een potlood.

"Je mag weer gaan. Denk er over na." Hij duwt het papiertje in mijn handen en staat op. Hij knikt een klein beetje met zijn hoofd om te laten zien dat hij niets met me gaat doen en loopt dan weg. Ik vouw het papiertje open en zie een nummer er op staan. Ik prop het snel in mijn jas en loop dan weer terug naar het feest.