Aşkın Günlük Hali (Askıda)

Bölüm 2 : İntihar etme düşüncesi

Lütfen müziği açarak okuyunuz.

"Baba sana diyorum. Ne demek annen öldü!" dedim babama karşı bağırarak.

"Ona anne deme!"diye karşılık verdi.

"Ne oldu?"dedim sesimin çaresiz çıkmasını umursamadan. Neler oluyordu? Annen öldü neden diyordu bu adam?

"Bırakıp gitmiş bizi Elçin! Bırakıp gitmiş! Nasıl o kadına anne diyebiliyorsun?" dedi sinirle. Ağlayarak babama yaklaştım ve elindeki mektuba benzeyen kağıdı aldım. 

"Oku onu. Oku ve annenin nasıl bir insan olduğunu öğren!" 

Kağıdı aldım ve odama çıktım.

Nasıl yani annem beni bırakıp, bizi bırakıp gitmiş miydi? Heme elimdeki mektubu açıp okumaya başladım.

Merhaba kızım

İlk olarak benden nefret etmemeni istiyorum. Özür dilerim. Seni bırakıp gitmek zorunda kaldım. Babanla her gün tartıştığımızı sende biliyorsun. Ben artık dayanamıyorum kızım. Kendimi güçsüz hissettiğim zaman bir yere gittim ve orada biriyle tanıştım. Çok iyi birisiydi. Beni anladı. Şimdi sen neredesin diye soracak olursan ben o beni çok iyi anlayan adamın yanındayım. Seni bırakmak her ne kadar istemesem de bırakmak zorundayım. Sakın bana kızma olur mu ? Beni kötü bir kadın olarak hatırlamanı istemem. 

Hoşça kal kızım. Kendine iyi bak...

Elimdeki mektubu yere fırlatarak ağlamaya başladım. Gitmişti. O da gitmişti. Hemde beni bırakıp gitmişti. Bir adam için kızını bırakıp gitmişti. Kahretsin! 

Ayağı kalktım ve her şeyi dağıtmaya başladım. Elime gelen saati aynaya fırlatarak bağırdım.

"Benden nefret etme imiş! Nasıl nefret etmeyeyim ? Beni bırakıp gittin be!"

Dolabıma yaklaşıp kitapları fırlatarak tekrardan bağırdım.

"Bana kızma imiş! Nasıl kızmayayım ya? Bir mektupla beni perişan edip gittin!"

Yatağımın üzerindeki her şeyi fırlatarak konuştum.

"Kendine iyi bakmış! "

En son olarak ta yere oturup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

"Hoşça kal demiş ya! Hoşça kal!" dedim bağırmaktan kısılan, güçsüz sesim ile. 

Kendimi biraz toparlayarak aşağıya, babama bakmaya indim. Gördüğüm görüntü tekrardan hıçkırarak ağlamama sebepti. Babam... ağlıyordu. Yıllardır hiç ağladığını görmediğim adam ağlıyordu. İlk defa çaresizdi. Bizi böyle bırakıp giden anneme teşekkür ettim. Bizi ne hale getirmişti bir mektupla hem de.

Babamın yanına yaklaştım ve hala akan gözyaşlarımı sildim. Bana baktı daha sonra ayağı kalkarak bana yaklaştı. Ve daha sonra sarıldı. Bu... Bu duygu çok güzel bir duyguydu. İlk defa kendimi güvende hissediyordum. Babamın bana karşı iyimser davranması için illa annemin gitmesi mi gerekirdi ? 

Geri çekilerek babama bir soru sordum.

"Ne yapacağız?"dedim çaresizlik akan sesimle.

"Bilmiyorum kızım. Bilmiyorum."

Kızım. Kızım dedi. Bu kelimeyi babamın ağzından duymak... Muhteşem bir şeydi. 

Biraz zaman babamın yanında sustuktan sonra odama çıktım. Çok fazla dağıtmıştım odamı. Yatakta kileri yere atmıştım. Nasıl uyuyacaktım?