Walang Forever

Chapter 11

SPACE

Naging busy ako in the past few days dahil nga naging Vice President ako ng Student council. Halos wala na akong time sa boyfriend ko. Hindi ko din naman ginusto yon, syempre we all have things to do. I know my priority. My studies and ofcourse my family and my boyfriend pero alam mo yon. Parang ayaw mo pa magsettle sa isang tao hindi lang dahil sa nawalan kana ng tiwala sakaniya. I know bumabawi siya, but kung babalik lang din sa dati parang nakakasawa na.

Saturday morning. Waaah! Sa wakas!! Makakapagpahinga nako. Wala ng school and magkakaroon na din ako ng time para sa lahat. Syempre, sa sobrang busy ko in the past few weeks agad kong tinawagan ang baby ko.
"Baby, Can we see each other?" sabi ko
"Ofcourse, I need something to tell you" sabi niya na sobrang cold yung tone
"Okay baby, 11 am ah" sabi ko
At bigla niyang binaba ang phone, never niya ginawa sakin ang babaan ng phone since maging kami hayyys I smell something fishy!

11:30 na at noon palang dumating si Nathaniel. Hayy first time din niya malate sa date namin! Bakit parang ako lang may gusto na makita siya? ang unfair naman hays! at umupo muna kami sa sofa dahil nagpahanda nalang muna ako ng lunch para saamin at dahil wala sila mommy at daddy hinayaan nila akong lumabas at makapaglibang dahil alam nilang stress na stress at sobrang busy ko sa school ngayon.

"Hi baby" sabi niya sabay kiss sa cheeks ko
"Hello baby, may sakit kaba? Bakit ang tamlay mo?" sabi ko
"Huh? No I'm just a bit tired, ang aga mong nanggising" sabi niya with a sarcastic voice
"What??! ako pa ngayon?!!" sabi ko na parang naiinis
"Just shut up sophia! Can't you see my head hurts!!" sabi niya
"Wow, just wow so kasalanan ko pa ngayon na uminom ka at may hangover ka?" sabi ko
"What??? Can't you please just stop! Sino laging walang time sa relasyon na to? Nagsisimula palang tayo pero ganyan na" sabi niya
"Huh?! Can't you see?? I'm trying my best! Hindi ba sinabi ko sayo na magwait ka until we graduted! You know my priorities Nathan!" sabi ko
"So now, I'm not your priority??? Is that what you're saying Sophia?" sabi niya na halatang nanginginig ang boses sa galit
"Hindi naman yon yung sinasabi ko..." sabi ko na parang tumitiklop na
"You know what?? Let's have a break! Give me some space" sabi niya na biglang napayuko
"What? please baby, Don't do it to me please?" sabi ko sa mahinahon kong boses
"I can't take this anymore just one week" sabi niya sabay alis ng bahay namin

Hindi ko alam ang dapat ng maramdaman ko, sobrang sakit. Bigla nalang akong napaluha at tumakbo sa kwarto ko. Halos magdamag akong hindi bumaba ng bahay namin at hindi kumain. Sa sobrang alala ng mga maid namin sa bahay ay tinawagan ng isa dito si Andrei dahil alam nilang sobrang close namin.

*Knock knock*

"Hey, Pia please bumaba kana nagaalala na sayo yung mga kasama mo sa bahay. Hindi ka daw kumakain at ni hindi ka daw lumalabas sa kulungan mo (sabay tawa)" sabi niya

Hindi ko siya kinibo at makalipas ang 10 minuto...

"Hey Pia, kung ayaw mo lumabas just let me in okay? We can talk about what happened sainyo" sabi niya

Hayyy! Ayoko naman paghintayin ang kaibigan ko sa labas. At dahil hindi ko na din mapigilan na walang mapaglabasan ng nararamdaman ko, pinagbuksan ko na siya ng pinto.

"Andrei" sabi ko sabay yakap sakaniya at hagulgol ng iyak
"Shhhh stop crying na, andito na ko, hindi kita iiwan" sabi ni Andrei

At kinwento ko na nga ang nangyari kanina..

"Pia, you know, hindi mo kasalanan na nawalan ka ng time sakaniya. He should understand your situation. Girlfriend ka niya and he must be supportive sayo." sabi niya
"Hay I don't know Drei, but ubos na ubos ako ngayon. Ni hindi ko alam ang gagawin ko. Ang hirap but thanks for comforting me. You make me feel better always." sabi ko sabay wink sakaniya

Matapos naming magusap ni Andrei, umuwi na din siya dahil late na at maaga pa sila bukas nila Tita at Tito sa Sunday Mass. Hayy ang sarap sa feeling ng mayroong laging taong andiyan para sayo. Yung sasamahan ka sa lahat. I'am blessed that I've found Andrei na kahit sa anong bagay at nararamdaman ko ay laging nandiyan para sakin kahit man nagkahiwalay kami ng maraming taon. Just also a friendly reminder na treasure the people na laging nandiyan para sayo. Hindi lahat magstay at hindi lahat totoo. Hanggat meron kang ganyang tao sa buhay mo pahalagahan mo, bihira magkaroon ng ganyan.